Overtaken - Alexei Sayle

In't kort:
Kelvin heeft al jaren dezelfde vriendenkring. Ze doen al sinds ze het zich kunnen herinneren alles samen, ze houden er dezelfde hobbys op na. Ze hebben allen geld, gaan graag uit, laten het graag hangen en niemand kan hen breken: als een sterke groep vrienden staan ze boven alles en iedereen.

Tot op een dag een verkeersongeluk hun auto plet en Kelvin, de enige die in een andere auto zat, voor zijn ogen ziet hoe in één klap al zijn vrienden worden gedood.

De chauffeur van de vrachtwagen die het ongeluk heeft veroorzaakt en zo de dood van zijn vrienden heeft bewerkstelligd, blijkt moreel corrupt te zijn en weigert in te zien dat hij de schuldige is. het is bovendien een typische profiteur die er steeds de kantjes vanaf loopt. Kelvin zint op wraak.

Mijn oordeel:
Ik heb de hele tijd een beetje moeite gehad te bepalen wat voor roman dit was: een of andere donkere satire? Een verwerkingsverhaal van een trauma? Een horrorverhaal?

Waar aan de ene kant de vertelstijl me best aansprak en het "wraakverhaal" intrigerend genoeg werd uitgewerkt, wil de auteur me aan de andere kant net iets teveel in één verhaal proppen, lijkt het. Bijwijlen zit het goed, bijwijlen niet. Waar Kelvin terugdenkt aan vroeger en langzaam inziet dat die allsverslindende vriendschap misschien ook gewoon een 'gewoonte' was en dat hij nu eindelijk ook vrij is om zijn eigen leven te leiden, heeft hij wat rake observaties waar ik me mee kan identificeren. Mensen hebben vaak (en graag) een plank voor de kop. Maar op andere momenten, en zeker op het einde, is het onduidelijk wat de bedoeling is.

Dat einde brengt een plottwist die te gekunsteld is. Reken nog snel even af met je hoofdpersonage oid. Nu, de titel klopt wel: waar Kelvin de hele tijd probeert af te rekenen (soms letterlijk, soms figuurlijk) met zijn demonen, wordt hij op het einde door de realiteit ingehaald.

Leuk, maar de opbouw duurt best lang terwijl de ontknoping uiteindelijk op een aantal pagina's wordt afgehandeld. Ik weet niet welke katharsis Kelvin dan uiteindelijk zou moeten gebracht hebben.

Eindoordeel:
***

Al mijn vrienden zijn superhelden - Andrew Kaufman

In't kort:
Al de vrienden van Tom zijn superhelden, alleen hij is er geen. We starten 6 maanden na zijn huwelijk met de Perfectioniste (doet alles perfect) en Tom zit in zak en as. Meteen na hun huwelijk is de Perfectioniste namelijk gehypnotiseerd door haar ex Hypno. Tom is sindsdien voor haar onzichtbaar geworden. Als hij haar aanraakt, wordt ze ziek. Omdat zij na zes maanden denkt dat Tom haar op de huwelijksdag heeft verlaten, besluit ze na zes maanden weg te gaan. Tom probeert alles om ervoor te zorgen dat ze hem wel weer kan zien. De tijd dringt!

Mijn oordeel:
De titel was intrigerend genoeg om het boekje mee te nemen (was in de bieb niet in het Engels beschikbaar). En een substantieel deel van mijn vrienden zijn nieuwe superhelden, dus dat speelde ook mee.

Dit is een zeer leuk, ik zou zelfs zeggen vertederend boekje. De superkrachten die de zogenaamde superhelden hebben, zijn eigenlijk gewoon de uitvergrotingen van een definiërend kenmerk voor hen: een sociale fobie, een menselijk tekort... Voor mij werkte dat perfect. Je kunt iedereen makkelijk klasseren door ze een fictieve naam te geven. Zo kennen wij nu ook een Woef en De Zwijger, kende ik vroeger Het Groene Blaadje, De Oude Vos en Sherlock. En niet te vergeten: Headbanging Hilaire! Dit boekje moet je dan ook zo lezen.

Het verhaaltje van Tom en de Perfectioniste is slechts een omkadering om vooral dit soort personages te tonen en is niet erg diepgaand. Er wordt met die personages dus weinig gedaan behalve dan ze vernoemen en uitleggen hoe ze superheld geworden zijn. Maar dat stoorde niet. Het is ook  meer een uitgerokken kortverhaaltje dan een echte roman. En een leuk uurtje lezen (want veel langer doe je er niet over).

Eindoordeel:
Leuk
****

Oude liefde roest niet - Josie Lloyd & Emlyn Rees

In't kort: Mickey en Fred wonen in dezelfde straat, in het ingeslapen stadje Rushton, en delen alles, als beste-vrienden-voor-het-leven. Tot een dramatische gebeurtenis (die pas naar het einde toe duidelijk wordt) een abrupt einde maakt aan hun vriendschap.

Vijftien jaar later staat Fred op het punt te gaan trouwen, wanneer hij Mickey opnieuw tegen het lijf loopt. Na de initiële onwennigheid lijkt het alsof ze elkaar nooit hebben moeten missen. Het mag uiteraard wel duidelijk zijn hoe dit afloopt...

Mijn oordeel: op deze blog staat al een artikeltje over een andere roman van deze auteurs, en dit boek is van hetzelfde kaliber. Elk hoofdstuk wordt afwisselend door Fred en Mickey verteld, en daarin schuilt de kracht van het boek, eerder dan wanneer een alwetende verteller dit verhaal uit de doeken zou doen.

Het boek zweeft ook heen en weer tussen heden en verleden, en de stukken over het verleden deden me toch even stilstaan bij mijn jeugd, het kattekwaad en de prille liefdes. Was wel aangenaam.

Je moet niet erg veel diepgang verwachten, de personages zijn (behalve dan Mickey en Fred) nog dunner dan bordkarton uitgewerkt, maar toch blijft het geestig en interessant.

Het mysterie rond de reden waarom ze uit elkaar zijn gegroeid wordt netjes opgebouwd, er valt genoeg te lachen, en ook de spanning zit er goed in. Zo goed zelfs dat ik 15 pagina's voor het einde nog uitriep: 'Ze gaan echt niet meer samengeraken, onze twee helden !!'. Maar dan is er de onvermijdelijke deus ex machina...

Geen diepgravende nieuwe inzichten, wel luchtige en ontspannende kost. En dat mag af en toe ook wel een keer, zeker wanneer die dan bij elkaar is geschreven door vakmensen als Lloyd en Rees.

Eindoordeel: ****

Handgeschreven Wereld - Hoogenelst & Van Oostrom

In't kort: een literatuurgeschiedenis van de Nederlandse taal, van bij het begin ('Hebban olla vogala...') tot de rederijkers van 1500.

Mijn oordeel: mijn interesse voor het Middelnederlands werd gewekt tijdens mijn hogere studies, door professor en rasverteller Jozef ('Jef' voor de vrienden) Janssens. Hij maakte collega-professor Frits Van Oostrom voor ons tot een cult-held, die wij blind aanbaden. Toen belandde dit boek in mijn boekenkast, al werd het eerst uiteraard van cover tot cover verslonden.

Het boek staat nog in mijn boekenkast, en ik vond het hoog tijd om te kijken wat er nog van die interesse over is gebleven, bijna 20 jaar (god, we worden oud) later.

Van die verering is niet zo veel meer over, maar de interesse is er zeker nog. En er gingen nog heel wat belletjes rinkelen.

Hoogenelst en Van Oostrom (wie welk hoofdstuk heeft geschreven is niet duidelijk) schetsen eerst de algemene context (wie zijn de bekendste auteurs en werken, hoe zijn de werken bewaard gebleven etc), en focussen dan achtereenvolgends op geestelijke literatuur, ridderepiek en burgerliteratuur.

De korte hoofdstukjes, duidelijk en bevattelijk geschreven, worden begeleid met informatieve terzijdes en echt prachtige illustraties. Het is dan ook niet enkel een goed boek, maar ook een mooi boek, uitstekend als inleiding tot de wondere wereld van de mediëvistiek.

Eindoordeel:****1/2

Heldenangst - Gabriel Chevalier

In't kort: Jean Dartemont is 19 wanneer in 1914 de oorlog tussen Duitsland en Frankrijk uitbreekt. Net als zovele leeftijdsgenoten laat hij zich, vol enthousiasme, inlijven in het Franse leger. Wat volgt is een schokkend relaas van de 1ste Wereldoorlog, bekeken vanuit de loopgraven aan het front.

Mijn oordeel: Dartemont is eigenlijk een alias voor de auteur, die quasi autobiografisch het leven van een gewone soldaat in de frontlinie van de Groote Oorlog beschrijft. Chevalier gebnruikte die alias om het zo op fictie te laten lijken, anders zou hij zijn boek nooit gepubliceerd gektregen hebben wegens te schokkend en indruisend tegen de moraal van die tijd.

Chevalier beschrijft de indiensttreding, de opleiding, de eerste confrontatie met de 'echte oorlog', het leven als (licht-)gewonde in het ziekenhuis, en zijn terugkeer naar het front tot de wapenstilstand in 1918. En dat allemaal met groot oog voor detail, intelligent en meeslepend.

Het is echt een stomp in de mmag, gevolgd door een nog hardere stomp in diezelfde maag. Wanneer uiteindelijk een einde komt aan de waanzin, kan je niet anders dan begrijpen waar de kreet 'Nooit Meer Oorlog' op de IJzertoren vandaan komt. Brrr...

Eindoordeel: Iedereen zou dit boek verplicht moeten lezen, daarom *****.

Men with Balls - Drew Magary

In't kort: dit is een gids voor nieuwe topspelers in de diverse sportcompetities in de Verenigde Staten, die uitlegt waaraan ze zich kunnen verwachten in hun nieuwe leven als superstars. Je leert er oa hoe je kan uitvlooien of een stripper je echt ziet zitten of enkel uit is op je zuurverdiende dollars, hoe je moet reageren wanneer je net een game-winner hebt gescoord en hoe je je tegenstander kan pesten door zijn vaders dood ten berde te brengen.

Mijn oordeel: uit het voorgaande kan je al opmaken dat het allemaal niet serieus bedoeld is, en met de nodige ironie en tongue-in-cheek gelezen moet worden.

De auteur behandelt een heleboel onderwerpen, gaande van hoe je te gedragen in de kleedkamers over wat de nieuwe roem zal brengen tot wat te doen met al die centen.

Het is een knap geschreven boekje, al moet je er wel heel wat cuss-words bijnemen. Ik heb ook voor het eerst sinds erg lang opnieuw luidop gelachen met een hilarische passage over motivational speeches.

Enig minpuntje: na drie-kwart van het boek wordt het allemaal wat 'been there, done that', het wordt wat vermoeiend.

Nevertheless, a funny read.

Eindoordeel: ****

De Klassiekers - Benjo Maso, Dimitri Verhulst e.a.

In't kort:
Een verzamelbundel van columns en reportages uit wielertijdschrift "De Muur", allen met betrekking tot één van de échte wielerklassiekers (denk aan Milaan - San Remo, Ronde Van Vlaanderen, Parijs - Roubaix,  Luik - Bastenaken - Luik...)

Mijn oordeel:
Als klein manneke was ik verslingerd aan vele sporten (passief, jammer genoeg :-)) met wielrennen als absolute favoriet. Van Hooydonck die de Ronde wint, Criquillon die LBL weggeeft door een bijna surreële patstelling in de laatste meters van een ontsnapping: great.

De laatste jaren is het plezier er vanaf aan het gaan. Minder interesse sowieso en ook het gevoel dat alles nu veel meer berekend is, dat het geen echte prestaties meer zijn. Ach, het heet ouder worden. Alles was vroeger beter, je kent het wel.

Deze artikelen gaan vooral over de 'oude tijd', toen de klassiekers nog heroïsche strijdtonelen waren. Opnieuw: in de herinnering van ouwe rukkers zoals ik ;-). Niet elk artikel is even boeiend, maar ze zijn kort genoeg en het onderwerp voor wielerliefhebbers en ouwe rukkers alike interessant genoeg om de hele tijd te boeien. Ze belichten steeds een iets ander aspect van het wielerwereldje. Vooral Benjo Maso is daar goed in. Hij duikelt ook in dit boekje een vergeten held uit het verleden op waar ik anders nooit van gehoord zou hebben.
Eindoordeel:
***1/2 (min 1/2 omdat er ook een column van Smeets in staat ;-))