Laatste seizoen - Vonne van der Meer

In het kort: Dit is het derde en laatste deel in een serie verhalen over de gasten die hun vakantie doorbrengen in het zomerhuisje "Duinroos" op Vlieland. Ondanks dat de kaft zegt dat je de boeken los van elkaar kan lezen zijn er een aantal personages die in elk boek of twee boeken terugkeren: een echtpaar dat hun zoon heeft verloren, de schoonmaakster, .... Ze nemen allemaal hun besognes mee naar het huis en schrijven er over in het gastenboek. Dit gastenboek is de rode draad doorheen de verhalen.

Mijn oordeel:  In tegenstelling tot het advies dat ik gaf over het lezen van mijn twee hiervoor gerecenseerde boeken van P. Cornelisse, namelijk om ze niet meteen na elkaar te lezen, zou ik dat bij deze drie boeken juist wél aanraden om te doen. Jaren geleden, voor het bestaan van Boekenwijzen, las ik het eerste deel "Eilandgasten". Een paar jaar later De avondboot. Het nadeel van zo'n grote gaten is dat de terugkerende personages je niets meer zeggen of ergens heel vaag in je achterhoofd een belletje doen rinkelen. Ze zijn weer nieuw, maar ze hebben te weinig tijd (immers korte verhalen) om zich bij je te vormen. Dus: lees de drie boeken meteen na elkaar (ze zijn immers niet dik). Bij voorkeur in een gelijkaardige setting: een huisje aan zee. Je gaat zodoende veel meer op in de verhalen dan dat ik deed. Wie weet: misschien lees ik ze alledrie nog eens na mekaar.

Eindoordeel: ***

En dan nog iets - Paulien Cornelisse

In het kort: Dit boek is het vervolg op Cornelisse's eerste boek (lees recensie) en doet hetzelfde: ons dagelijks taalgebruik beschouwen. Welke rare dingen gebeuren er met onze taal, welke inconsequenties zijn er? Cornelisse legt er opnieuw de vinger op.

Mijn oordeel: Ik heb dit tweede boek meteen na het eerste gelezen. Dat had ik misschien beter niet kunnen doen. Het is denk ik leuker om een tijdje te wachten voordat je een nieuwe portie neemt. De verrassing was voor mij wat weg. Dat kon ik merken doordat ik bijna niet heb zitten te gniffelen of zelfs hardop lachen in de trein. Bij het eerste boek had ik dat wel. Maar misschien is het tweede boek ook gewoon net iets minder hilarisch? Maar wel nog erg smakelijk hoor.Dus ook dit wil ik nog steeds warm aanbevelen.

Eindoordeel: ***

Taal is zeg maar echt mijn ding - Paulien Cornelisse

In het kort: Paulien Cornelisse is een Nederlandse cabaretière en columniste. Dit boek is een samenstelling van o.a. haar columns uit tijdschriften en kranten. Taal is echt Pauliens ding, want ze analyseert ons dagelijks taalgebruik en de evolutie daarvan. Dingen die wij doorheen de dag tegen elkaar zeggen zijn soms heel vreemd en veranderen met de tijd, zonder dat we het in de gaten hebben. Behalve Paulien, die pikt dat op en schrijft er anekdotes en verklaringen over op en deelt die met ons: de mensen die ze de hele dag stiekem afluistert.

Mijn oordeel: Dit boek is errug leuk geschreven en behandelt veel herkenbaar taalgebruik. De manier waarop dit wordt behandeld is zeer goed verteerbaar. Het is alsof Paulien Cornelisse naast je zit en tegen je praat. Af en toe moet je dan heel hard lachen om haar. Vooral omdat alles zo herkenbaar is: veel taalgebruik pas je zelf toe of heb je toegepast (want taalgebruik verandert en is onderhevig aan trends zoals men nu vaker ciao zegt ipv doei en iedereen elkaar hierin na-aapt). Je wordt je door het lezen van haar boek bewust van je eigen taal-gedrag en dat van anderen. De bijhorende tekeningen, die ze overigens zelf heeft gemaakt, zijn ook erg geestig.

Eindoordeel: ****

De Begraafplaats van Praag - Umberto Eco

In't kort: Tweede helft 19de eeuw. Simone Simonini is een meestervervalser, die zich in eerste instantie beperkt tot testamenten en andere officiële documenten. Zijn meesterschap wekt de aandacht van lieden van diverse pluimage, die zijn kunsten willen aanwenden om hun politieke strategieën en doelen te realiseren. Zo verzeilt hij in de Italiaanse onafhankelijkheidsoorlog, waar hij verzetsheld Garibaldi van nabij moet volgen. Hij wordt verbannen naar Frankrijk, vestigt zich in Parijs, en wordt al snel door én de jezuïeten én de Franse Geheime Dienst ingespannen in de strijd tegen de vrijmetselaars.

Ondertussen steekt zijn Jodenhaat, ingepeperd door zijn grootvader, opnieuw de kop op, en via diverse omwegen raakt zijn verzonnen verhaaltje rond een bijeenkomst van Joodse rabbijnen in Praag tot in Rusland, waar het al snel faam maakt als de beruchte 'Protocollen van de Wijzen van Zion', waar ook Hitler zich later op beriep om de Holocaust te verantwoorden.

Mijn oordeel: Eco, uiteraard wereldberoemd sinds 'De Naam van de Roos', heeft alweer een grootse roman uit zijn hoed getoverd. Via een detectiveverhaaltje in dagboekvorm (geschreven door Simonini zelf en zijn alter ego, abt Dalla Piccola) krijgen we het levensverhaal van onze kapitein, en door zijn ogen ook een gedetailleerd beeld van de politieke intriges en machinaties in West-Europa in de tweede helft van de 19de eeuw.

Het detectiveverhaaltje is af en toe wat gekunsteld, en in een roman over spionagen en kuiperijen had Eco misschien iets gepaster kunnen bedenken. Maar the core van de roman is wel knap bij elkaar gebracht. Af en toe is het misschien wat moeilijker om de draad bij te kunnen houden, vooral omdat heel wat (historisch verantwoorde) namen de revue passeren, toch behoudt de roman zijn samenhang en coherentie.

Eco heeft hier een roman over complottheorieën geschreven, maar geeft ook inzicht in de anti-modernistische Kerk van die tijd. Vandaar ook dat het Vaticaan dit boek aanstootgevend vond.

Tenslotte nog dit: behalve Simonini zijn alle personages historisch verantwoord. En dat is verduiveld knap, als je bedenkt welk een opzoekingswerk daaraan vooraf moet zijn gegaan.

Eindoordeel: ****