In't kort:De hoofdfiguur verhuist, samen met zijn vriendin W, naar een huis dat, zo blijkt geleidelijk aan, bewoond wordt door een aantal vreemde figuren. Luka is bijvoorbeeld een jongensachtige jonge vrouw die brieven schrijft met haar eigen bloed en daarnaast hebben we figuren als De Dokter en Madame die ook op de dunne lijn tussen realiteit en waanzin balanceren. Het hoofdpersonage krijgt de opdracht het huis te verbouwen en hij besluit dit te doen onder het thema Sint Sebastiaan (een thema dat in heel het boek zit).
Mijn oordeel:
Peter Verhelst is eigenlijk een dichter en dat merk je sterk in dit boek. Delen van dit boek zijn eerder poetische ovepeinzingen dan prozaische beschrijvingen.
Dit boek was toch niet echt mijn ding. Ik had het in no time uit en, toegegeven, had nergens de drang om het weg te gooien, maar het greep me niet. Ik heb de (misschien foutieve) indruk dat Verhelst ook een aantal intellectuele standpunten probeert over te dragen met dit boek (over architectuur, over kunst, over Sint Sebastiaan) en dat boeide me niet. Het zat ook in de weg van een verhaal. Een verhaal dat uiteindelijk even plots stopt als het begon. Je hebt als lezer de indruk dat het nog niet gedaan was. Dit kan natuurlijk de bedoeling geweest zijn, maar mij ontging de boodschap toch enigszins.
De vele intertekstuele verwijzingen naar o.a. muziek (Nick Cave, REM, Nirvana passeren de revue) maken ook dat het boek gedateerd overkomt.
Eindoordeel:
Aardig maar niet mijn ding.
**
PS: Voor de petite histoire: ondergetekende en Bossanova76 stonden ooit (1995 of '96?) nog "Werpsels" te behangplakken tegen een houten schutting terwijl Peter Verhelst teksten debiteerde ihkv "Het Groot Beschrijf". Dichter dan dat zijn we nooit bij literaire roem geraakt ;-). Noem het ons "grote literaire moment"...
Voornoemde werpsels zijn, samen met vermoedelijk de schutting, tenonder gegaan...
2 opmerkingen:
mijn eindoordeel was net hetzelfde, al beperkte ik me tot de laatste vier woorden. ik begrijp de man gewoon niet
Waar die schutting, wij en Peter Verhelst toen stonden (het eerste Grote Beschrijf was in 1997), daar staat nu het Novotel, en soms ruikt het er nog naar onze poezie. Herinner mij dat Peter Verhelst zijn al behoorlijk hermetische gedichten nog ontoegankelijker maakte door ze verlegen te murmelen met gebogen hoofd :-)
Mooie editie toen, nog samen aan het urinoir gestaan met wijlen Simon Vinkenoog in De Markten - vlammende performance gezien van de al even wijlen J.M.H. Berckmans... voor Nederlandstalige literatuur met ballen was 2010 geen goed jaar.
Een reactie posten