In't kort:David Zimmer, een professor Comparative Literature, verliest vrouw en kinderen in een vliegtuigcrash. De moeilijke periode om met het verlies om te gaan, wordt draaglijker gemaakt door de stomme films van Hector Mann uit de jaren '20. Deze Hector Mann is in 1929 van de aardbol verdwenen en door velen dan ook voor dood opgegeven.
David Zimmer besluit een boek over de films van Hector Mann te schrijven. Op een dag krijgt hij een brief met de vraag of hij Hector Mann wilt ontmoeten, bijna 60 jaar nadat hij van de aardbol is verdwenen.
Mijn oordeel:
Zoals ik elders in deze blog al heb vermeld, is Auster een van mijn favoriete schrijvers. Wie de Metro van voorbije maandag heeft gelezen weet dat wel zeker :-) Echter, ik merk een zekere Auster-moeheid die optreedt. Het blijft me wel boeien, maar het grijpt me minder aan dan bij de eerste boeken die ik van hem las (New York Trilogy, Oracle Night). Zo ook bij dit boek: ik heb het graag gelezen, was nergens verveeld, maar wat ik bij Auster zoek, is om echt in het verhaal op te gaan. En dat lukte deze keer niet. Het personage van David Zimmer was mijns inziens ook niet de beste figuur uit dit boek om het verhaal te dragen. Hector Mann is de echte spil van dit boek maar sterft enkele uren nadat hij geïntroduceerd wordt.
Ik mis, kortom, het echte "Auster-gevoel" in dit boek. Maar hij blijft een goeie, vlotte stijl hebben en weet perfect Davids moeizame verwerking van zijn groot verlies weer te geven.
Eindoordeel:
***
Geen opmerkingen:
Een reactie posten