Bone - Jeff Smith

In't kort:
De neven Fone Bone, Phoney Bone en Smiley Bone worden uit Boneville verjaagd na één van Phoney Bones minder geslaagde sjoemelacties. We vinden hen terug in de woestijn waar ze de weg kwijt zijn geraakt.

Nadat ze verrast worden door een zwerm sprinkhanen, slaan ze op de vlucht en raken elkaar kwijt.

Fone Bone belandt na wat omzwervingen in de vallei, waarbij hij gered wordt uit de klauwen van "rat creatures" door een draak, bij de jonge Thorn en haar oma (Rose "Gran'ma" Ben). Het wordt de start van een meer dan 1300 pagina's durend avontuur met draken, heksen en andere magische schepsels.

Meer ga ik niet uitweiden, want het is te leuk om het zelf te lezen en verrast te worden.

Mijn oordeel:
Zéér leuk, zeer schattig, zeer verslavend. Het wordt op wel meer plaatsen omschreven als een soort Lord of the Rings maar dan grappiger. En dat klopt wel. Het is een even episch verhaal, het heeft dezelfde spanningsboog en het is ook fantasy. Hoewel het graag gelezen wordt door kinderen, is het niet specifiek geschreven voor kinderen. Zoals in de beste tekenfilms, kunnen zowel jong als oud hier wat aan hebben.

Ik heb een hele leuke leestijd gehad met dit boek. De neefjes Bone zijn duidelijk getekende pesonages: Phoney is de rechtse geldwolf, Smiley de (wat naïeve) lamme goedzak en Fone Bone is een beetje het opgroeiende jongetje dat in dit verhaal volwassen wordt. Zijn verliefdheid op Thorn en zijn onmacht om die gevoelens te plaatsen zijn zeer aandoenlijk. Alle drie de personages zijn duidelijk personages uit de echte wereld, onze moderne tijd. Het plaatsen van die drie personages in een 'fantasy'-omgeving, een meer middeleeuwse wereld, zorgt voor een mooi evenwicht. Wordt het allemaal wat te fantastisch, dan hebben we wel weer een van de Bones die voor het nuchtere evenwicht zorgt.

En het verhaal is ook spannend van begin tot einde. Oorspronkelijk is het verhaal in 55 verschillende episodes veschenen in een periode van 14 jaar. Jeff Smith heeft zijn tijd genomen om het verhaal te schrijven zoals hij het wilde, zonder toe te geven aan commercie. En dat heeft geleid tot een werkelijk wonderlijke comic.

Eindoordeel:
*****

Superman for all seasons - Jeph Loeb / Tim Sale

In't kort:
In "Superman for all seasons" worden de belangrijkste jaren van Superman bekeken door de bril van zijn friends an foes (vader Kent, Lois Lane, Lex Luthor en Lana May (jeugdliefde)): van adolescent naar volwassene, wat doet dat met een superheld? We leren hoe niet alleen Superman leert omgaan met zijn statuut van supermens (en de verantwoordelijkheid die dit met zich meebrengt) maar we leren ook hoe zijn omgeving omgaat met het fenomeen Superman. We volgen Superman in zijn mentale groei in 4 seizoenen.

Mijn oordeel:
Superhelden zijn ook maar mensen, diep vanbinnen. Dat is een beetje de boodschap die deze comic. Het is een evolutie die meer superhelden hebben gekend. Waar het vroeger volstond om een spannend lycra pakje aan te trekken, wat bedreigde mensen te redden, moet een superheld nu vaak passeren op de bank van de pyscho-analyst. "Waarom ben jij eigenlijk zo goed, Superman? Met jouw krachten zou je de wereld aan je voeten kunnen hebben, waarom gebruik je dat niet?" om achteraf een dichter bij ons staande superheld te vinden.

Dat is interessant, mja, maar het liedje begint afgezaagd te geraken. Batman heeft het al aan "zijne rekker" gehad, nu Superman. Spiderman heeft ook al een en ander moeten doorstaan... Kortom, ik las vroeger DC en Marvel comics voor de coole superhelden. Daar kwam af en toe ook al wat mentale diepgang bij (de Walkure met haar getormenteerde geest, Dr Banner (Hulk) die zijn eigen krachten niet kan bedwingen). Deze psycho-analytische benadering hoefde voor mij niet per se. Interessante denkoefening, absoluut, maar gaat gauw genoeg vervelen. Ook: Superman is nooit mijn favoriete superheld geweest, eigenlijk. Het coolste logo, dat wel, maar Spidey en the Hulk, dat waren de mannen. Ik was dus niet echt geboeid door zijn jeugd. De opzet (wisselende verteller, de seizoenen) is aardig maar ook niets nieuw.

Maar goed, een uurtje en het is uit. En dan is het best aardig.

Eindoordeel:
***

Bonita avenue - Peter Buwalda

In 't kort: Siem Sigerius is rector magnificus van de technische universiteit in Enschede. Zo succesvol als hij is in zijn werk, zo dramatisch lijkt hem het vaderschap te vergaan. Zijn zoon heeft een crimineel verleden en zijn stiefdochter heeft samen met haar vriend een dubieus handeltje op internet, waarbij zij zich van een nogal pikante kant laat zien. We volgen wonderboy Siem en zijn familie voor, tijdens en na de vuurwerkramp in Enschede en lezen hoe de familie langzaamaan desintegreert en enkele noodlottig aan hun einde komen.

Mijn mening: Je moet dit boek heel geconcentreerd lezen, want er zijn verschillende ik-personages die elkaar zeer geregeld afwisselen. Bovendien spring je van verschillende momenten in het verleden naar het heden en weer terug. Daardoor kun je makkelijk de draad kwijtraken. Maar juist deze caleidoscopische opzet maakt het verhaal onderhoudend en spannend. Twee minpunten: 1] De verhaallijn van dochter Joni in de VS vond ik wat te druk: veel nieuwe namen en situaties die te weinig een plaats in het verhaal krijgen, daardoor niet boeien en waar je op den duur dus maar overheen leest 2] aan het einde van het boek wordt het een soort thriller en dat vond ik ook minder geslaagd. Kortom: het had van mij meer mogen (blijven) kabbelen.Dat had zelfs nog wel een paar 100 pagina's mogen blijven duren.

Eindoordeel: ***1/2

Wielergeluk - Peter Winnen

In't kort:
Bundeling kortverhalen van Peter Winnen, ex-wielrenner uit de ploeg van Peter Post. Geen onaardig wielrenner, met ondermeer tweemaal ritwinst op Alpe d'Huez en een derde plaats in de Tour op zijn palmares.

Mijn oordeel:
De gloriejaren van Peter Winnen liggen net voor wanneer ik me als klein Jantje ging interesseren (lees: quasi verslaven) aan sport op TV. Mijn 'helden' zijn allemaal van nà 1986 (de eerst van Greg Lemond) en Peter Winnen is een naam die dus slechts een vaag belletje deed rinkelen.

Peter Winnen is een van die ex-sporters die al schrijvend niet op de befaamde route van "café Sportwereld" zijn beland na hun actieve carrière. Dat juich ik graag toe, want het ondergraaft het cliché van de sterke maar simpele ziel die gaat wielrennen.

Zijn columns zijn leuk geschreven, soms entertainend, soms niet boeiend. Maar dat is eigen aan columns: de inspiratie is vast niet de hele tijd superhoog en de column moet wel verschijnen, nietwaar. En gelukkig voor Peter Winnen is de positie van irritante ik-moet-overal-mijn-mening-over-geven ex-sporter al vergeven aan Jan Mulder. Maakt hem meteen sympathieker :-)

Je leert wel wat over wielrennen en wat andere sporten, maar vaak gaat het over iets waar ik dan weer niets van ken. En het format van de column is te kort om me iets écht bij te leren. Het blijft bij wat losse beschouwingen. Maar ook dat heeft wel zijn charme. Hij vermijdt zo het belerende of het nep-filiosofische waar andere ex-sporters (nu alomtegenwoordige sportpresentatoren) zich straffeloos een air mee aanmeten (MS).

Eindoordeel:
Aardig, maar ook niet meer dan dat.
***

The Help - Kathryn Stockett

In 't kort: We bevinden ons begin jaren 60 in het stadje Jackson in de staat Mississippi VS.  De segregatie tussen blank en zwart is de normaalste zaak van de wereld. Het blanke ras waant zich (nog even...) superieur aan het zwarte. Zwarte vrouwen doen het huishouden van de blanke medemens en voeden hun kinderen op. Twee van deze huishoudsters, Minny en Aibileen, worden benaderd door een blanke jonge schrijfster, Skeeter. Skeeter is een ambitieuze, eigenzinnige vrouw en wil een onthullend boek schrijven over de levens van deze zwarte huishoudsters in blanke gezinnen.

Mijn oordeel: Een erg geestig en tegelijkertijd ontroerend boek. Het lijkt me erg moeilijk om beide elementen met een juiste dosis te mixen. Hier is dat absoluut gelukt. De drie hoofdpersonages hebben een erg goed neergezette én realistische persoonlijkheid die bovendien bijzonder onderhoudend is. Het thema, de emancipatie van de zwarten én vrouwen wordt op een subtiele wijze behandeld, zonder sentimenteel te worden. Dit is wat mij betreft werk van een toptalent.

Eindoordeel: *****