Bundeling kortverhalen van Peter Winnen, ex-wielrenner uit de ploeg van Peter Post. Geen onaardig wielrenner, met ondermeer tweemaal ritwinst op Alpe d'Huez en een derde plaats in de Tour op zijn palmares.
Mijn oordeel:
De gloriejaren van Peter Winnen liggen net voor wanneer ik me als klein Jantje ging interesseren (lees: quasi verslaven) aan sport op TV. Mijn 'helden' zijn allemaal van nà 1986 (de eerst van Greg Lemond) en Peter Winnen is een naam die dus slechts een vaag belletje deed rinkelen.
Peter Winnen is een van die ex-sporters die al schrijvend niet op de befaamde route van "café Sportwereld" zijn beland na hun actieve carrière. Dat juich ik graag toe, want het ondergraaft het cliché van de sterke maar simpele ziel die gaat wielrennen.
Zijn columns zijn leuk geschreven, soms entertainend, soms niet boeiend. Maar dat is eigen aan columns: de inspiratie is vast niet de hele tijd superhoog en de column moet wel verschijnen, nietwaar. En gelukkig voor Peter Winnen is de positie van irritante ik-moet-overal-mijn-mening-over-geven ex-sporter al vergeven aan Jan Mulder. Maakt hem meteen sympathieker :-)
Je leert wel wat over wielrennen en wat andere sporten, maar vaak gaat het over iets waar ik dan weer niets van ken. En het format van de column is te kort om me iets écht bij te leren. Het blijft bij wat losse beschouwingen. Maar ook dat heeft wel zijn charme. Hij vermijdt zo het belerende of het nep-filiosofische waar andere ex-sporters (nu alomtegenwoordige sportpresentatoren) zich straffeloos een air mee aanmeten (MS).
Eindoordeel:
Aardig, maar ook niet meer dan dat.
***
Geen opmerkingen:
Een reactie posten