In't kort:De Britse premier, Edward Clare, wordt door de oppositie ervan beschuldigd geen voeling te hebben met wat de bevolking bezig houdt. Om het tegendeel te bewijzen en deze voeling met zijn kiezers weer aan te zwengelen, beslist hij daarom om, samen met de deurwachter van Number 10, een rondreis te maken op zoek naar de Britse ziel.
Mijn oordeel:
Sue Townsend is het best bekend voor de Adrian Mole dagboeken, waarvan er miljoenen over de toonbank zijn gegaan. In "Number Ten" doet Townsend een gooi naar de politieke satire. Een genre dat wel de nationale hobby van Britten lijkt, als je naar shows als Have I Got News For You en Mock The Week kijkt.
Sue Townsend is niet echt geslaagd in haar satire in dit boek. De satire is niet bijtend genoeg op sommige plaatsen, de humor te geforceerd op andere en het sarcasme soms te wrang om aangenaam te zijn. Het is duidelijk dat Sue Townsend een aantal pijnpunten en wantoestanden van de Britse samenleving en politiek aan de kaak heeft willen stellen (zeg maar: het failliet van Blair's New Labour), maar heeft teveel ideeën in een mijns inziens te mager plot willen stoppen. Ze heeft daarbij de valkuil van de stereotiepen niet helemaal kunnen vermijden. De Pakistaanse taxi-chauffeur (Ali) wordt bijvoorbeeld gekenmerkt door hem na elke zin steeds "Innit" te laten zeggen, bewoners van de typische estates zijn allemaal sociale gevallen... De psychologische diepgang wordt soms wel betracht maar wordt door het teveel aan ideeën ondergeschikt gehouden aan de snelle grap, waardoor alle personages vlak en stereotiep blijven. Ieder zijn rol.
Het leest wel zeer vlot weg en het is af en toe best grappig, dus niet helemaal een afknapper, maar ik had er wat meer van verwacht.
Eindoordeel:
**1/2
Geen opmerkingen:
Een reactie posten