Genre: DramaIn't kort:
Alice en Mattia maken elk apart een traumatiserende ervaring mee in hun jeugd die hen voor de rest van hun leven zal tekenen.
Mattia doet doordoor aan zelfmutilatie, Alice lijdt aan anorexia.
We worden in dit boek meegenomen door beider hoofdpersonages' jeugd, puberteit, adolescentie tot aan hun volwassen leven waarin we zien hoe deze gebeurtenissen als rode draden door hun leven blijven lopen.
Mijn oordeel:
Dit boek is op weg om, naast de boeken van Stieg Larsson, de literaire hype van dit jaar te worden. In Italië is het overladen met de hoogste prijzen en dat terwijl de schrijver pas 27 is.
Het is ook een zeer sterk debuut. De gemoedsgesteldheid van de personages, hun moeite om hun trauma's te dragen en met andere mensen een relatie op te bouwen zit vervlochten in de tekst en grijpt je soms ook echt bij de keel: het is allemaal niet om te lachen.
Die stijl wordt ook volgehouden en Giordano doet geen toegevingen. Ook niet op het einde, waar hij resoluut het happy end van de hand doet en het boek open laat eindigen.
Alleen is het boek mijns inziens net iets te lang om me geboeid te houden. De sympathie of empathie die ik als lezer had met de twee personages werd op het einde moeilijk vol te houden. Ik werd ze allebei een beetje beu. In een boek dat focust op personages is er dan ook geen uitweg. Er is daarnaast ook echt niet één sprankeltje hoop en de obsessies van de personages zijn ook zo absoluut dat ze, naar het einde toe, op mij enigzins karikaturaal begonnen over te komen. Vooral de obsessie van Mattia om alles dat hij ziet en voelt als iets mathematisch of wetenschappelijk te ontleden is er op het einde een beetje over.
Waar zijn inschatting van hemzelf en Alice als tweeling priemgetallen (die wel een soort van koppel vormen maar toch steeds door een even getal woden gescheiden) wel mooi is, komen latere vergelijkingen als iets te gekunsteld over.
Eindoordeel:
Heel erg sterk debuut, dat me tot 4/5 heeft weten mee te slepen en op het einde wat aan kracht verloor.
****
1 opmerking:
Ik heb dit boek ongeveer 2 weken geleden gelezen en weet er al bijna niets meer over. Een slecht teken.
Voor mij was het boek juist te dun. Ik heb geen problemen met open eindes, maar er waren te veel vragen die nog beantwoord moesten worden. Het kwam op mijn over alsof de schrijver gestorven was en zijn roman nog even snel voltooid is.
Ondanks dat ik het zeker geen slecht boek vond, ben ik wel benieuwd naar het waarom van de hype van een paar jaar geleden? Zo bijzonder is het nu ook weer niet.
***
Een reactie posten