Ivo keert terug naar zijn geboorteplaats Edegem om zich te verontschuldigen bij Dries, zijn jeugdvriend, voor het nooit winnen van de ronde van Frankrijk voor min twaalfjarigen.
Mijn oordeel:
Geef toe: een boek met zo'n titel kan je gewoon niet laten liggen. Het intrigeerde mij in ieder geval mateloos.
Brengt het boek dan ook wat? Wel, ja, in zekere zin wel. We wisselen in dit boek tussen het heden, waar Ivo in Edegem bij zijn moeder op bezoek is en plant zich te gaan verontschuldigen en het verleden dat we leren via Ivo's herinneringen.
Dit boek is, kan je zeggen, een bewustwordingsroman van de volwassen Ivo (ca 35 jaar): zijn jeugd is nu echt voorbij. Een onschuldige jeugd waarin je, ongestraft, voor jezelf en om indruk te maken op een wat goedgelovige vriend (Dries) een heroïsch kader creëert. Zo was Ivo een groot wielertalent dat samen met Lucien Van Impe trainde. Uiteraard had hij ook het mooiste meisje van de klas (Anja) veroverd. Het zijn vooral de terugblikken op deze jeugdfantasieën en op zijn toen zeer arrogante, egocentrische persoonlijkheid die het boek zeer prettig maken. We herinneren ons allemaal wel nog zulke jongetjes die steeds met wilde verhalen over hun heldendaden aan kwamen draven. Er was altijd ook iemand nodig die het geloofde. Misschien waren we ook wel een van beide types...
Het heden toont een man die tegen een fikse midlife-crisis aankijkt en terugverlangt naar die onschuld en naar het geloof in je eigen fantasiewereld. Een man ook die moeilijk het overlijden van zijn vader lijkt te verwerken. Waren we allemaal nog maar twaalf...
Aangenaam leesvoer en herkenbaar.
Eindoordeel:
***1/2
Geen opmerkingen:
Een reactie posten