David Sedaris beschrijft zijn dagelijkse beslommeringen en toestanden, vroeger en nu. Zo leren we meer over hun helse buurvrouw in New York, hun tijd in Frankrijk, hoe hij probeert te stoppen met roken door een tijdje naar Tokyo te verhuizen.
Mijn oordeel:
Mijn "ontdekking" van David Sedaris valt heel erg samen met het prille begin van het IJ-verhaal. Na een date (waar ondergetekende toen nog blind en nietsvermoedend was) kreeg ik door Inez een opname van een voorleessessie van David Sedaris in de handen gestopt. En het was erg grappig. De man heeft naast een leuke vertelstijl dan ook een zeer opvallend stemgeluid. Ook het lezen van Naked en Me Talk Pretty One Day beviel zeer goed: spits, ontroerend, grappig en het ging vooruit. En je hoort hem letterlijk door de tekst voorlezen.
Dat valt toch ietsje tegen in dit boek. Er zijn zeker nog grappige momenten en Sedaris is een zeer spitse observator, maar de 'lijm' ontbreekt in dit boek. Het zijn echt losse stukjes, columns die niet echt wat met elkaar gemeen hebben. Iets wat, in mijn herinnering, de twee andere boeken die ik van hem gelezen had wel hadden. Daar bespreekt hij meer hoe hij opgroeit in een behoorlijk non-conformistisch gezin en hoe hij, als overtuigd homoseksueel, daar zijn weg in zoekt, kwijt raakt, weer verliest, weer vindt en ga zo maar door. Dit boek is meer een weergave van zijn dagboek (zeker het titelverhaal, dat wat langer is). En da's toch minder boeiend.
Dat neemt niet weg dat hij een goed verteller is. Zijn standpunten zijn ook nergens te expliciet en de steeds aanwezige zelfspot zorgen ervoor dat de maatschappijkritiek, die stilletjes tussen de regels te vinden is, niet bitter wordt. Het is als vaak die ene collega of gast op een etentje die leuke verhalen kent en met bravoure vertelt: het is leuk voor dan, maar je vergeet het al snel weer. Eén van de verhalen in dit boek gaat trouwens net daarover: een goede anekdote vinden die je op feestjes casually in de groep kan gooien. Type broodje-aap.
Maar met de verhalen hier wilde ik net iets sneller weer aan het werk of na het dessert geen pousse-café meer :-). Vertaald naar de realiteit: het nodigde me niet uit om het in één ruk uit te lezen, iets wat ik bij die andere twee boeken wél had. Nog meer vertaald: in plaats van "Echt!? Wat gek!!" was de reactie vaker "Tgoh: frappant!".
Hij blijft echter wel eeuwig in de galerij staan van herinneringen aan het begin van de rest van mijn leven :-) (A'dam 2005!). Dat en de meiden van De Wit :-D
Eindoordeel:
***
Geen opmerkingen:
Een reactie posten