Beatrice en Vergilius - Yann Martel

In’t kort

Henry heeft een bestseller geschreven, dus de verwachtingen omtrent zijn volgende boek zijn hooggespannen. Helaas beoordeelt zijn uitgever dat tweede boek als moeilijk verkoopbaar. Dat vreet aan Henry. Dan krijgt hij fragmenten uit een toneelstuk opgestuurd, met in de hoofdrol een brulaap en een ezel. Hij gaat op zoek naar de auteur ervan.

Mijn oordeel

Jaren geleden las ik met heel veel plezier ‘Het leven van Pi’, van Yann Martel. Ik heb het zelfs gekocht nadat ik het bibliotheekexemplaar al gelezen had. Groot was dus mijn blijdschap en bijgevolg ook mijn verwachting toen mij ter ore kwam dat Martel een nieuw boek geschreven had. Zodra het in de boekenwinkel op de planken lag, heb ik het gekocht en gelezen.

De lezer krijgt ruwweg twee verhalen voorgeschoteld. Er is het leven van Henry, zijn moeilijkheden met zijn uitgever, zijn leven dat langzaamaan van de rails geraakt. Daarnaast is er het toneelstuk, met als hoofdpersonages twee dieren.

Zoals in het leven van Pi ligt er weer een dikke laag symboliek/allegorie/toespelingen over het dierenverhaal, in dit geval het toneelstuk. En net zoals bij het leven van Pi, is het op het einde niet helemaal duidelijk waarover het nu precies ging, wat Martel écht bedoelde. Alleen stoorde me dat bij dit boek wel in zekere mate, bij het leven van Pi niet. In een radiointerview hoorde ik Martel wel wat uitleg geven bij zijn bedoelingen, en zoals vaak vertelt de uitgever op de achterflap ook hier weer net dat beetje teveel. Helaas, het heeft niet geholpen.

Voor mij bleef het een zeer vrijblijvend boek. Omdat het heel erg vlot geschreven is, heb je het uit voor je er erg in hebt. En, toegegeven, een enkele passage was zeer treffend. Maar ergens liet het me gans koud. Het was uit voor ik het wist, maar waarover het ging? Of wat ik ervan vond? Moeilijk te zeggen.

Misschien is Martel wel té gekunsteld en geconstrueerd. Als ik me voorstel hoe het moet voelen om schrijver te zijn, dan denk ik aan een soort innerlijke drang om je op papier te uiten, je wordt bijna overgenomen door de woorden, je kan niet anders. Martel gaf me al bij zijn eerste boek de indruk dat schrijven voor hem minder een roeping dan een beslissing is – heel bestudeerd: als ik de juiste ingrediënten samenvoeg, dan krijg ik een boek dat zich misschien zelfs een plaatsje op een bestsellerlijst kan krijgen. Of – wie weet – in een cursus wereldletterkunde. Bij zijn eerste werk slaagde hij aardig in dat opzet, bij zijn tweede wat minder.

Eindoordeel

**1/2