De donkere kamer van Damocles - Willem Frederik Hermans

In’t kort

Het hoofdpersonage van deze klassieker uit de Nederlandse literatuur is Henri Osewoudt, een gewoon en kleurloos iemand. In de loop van Wereldoorlog 2 komt hij door toeval in contact met Dorbeck, die in het verzet zit en die hem opdrachten begint te geven.

Mijn oordeel

Wat een vreemd boek. Ik lees graag Hermans, dus ook ‘de donkere kamer van Damocles’. En toch...

Het verhaal loopt vlot. Ik wil er hier niet teveel over vertellen, om het leesplezier van anderen niet in de weg te staan, maar in elk geval is er – in tegenstelling tot bijvoorbeeld in ‘nooit meer slapen’ – aan actie geen gebrek. Dat zorgt ervoor dat het boek boeiend is en blijft.

Waarom is het dan een vreemd boek? Wel, om verschillende redenen. Het is een boek dat voortdurend vraagtekens oproept. Op zich is alles duidelijk, maar de combinatie van verschillende elementen, het opeenvolgen van gebeurtenissen is dat niet. Ook is het boek doordrenkt van een zekere afstandelijkheid. Je leeft wel mee met Osewoudt, maar maar tot op zekere hoogte. Niet voldoende om – althans in mijn geval – erdoor geraakt te worden.

Misschien moet ik dit boek wel een tweede keer lezen, om een klaar oordeel te kunnen vellen. Of de film kijken, want blijkbaar werd het verfilmd – maar dat is dan ook maar de interpretatie van een regisseur natuurlijk. Of wat meer lezen over WF Hermans zelf – blijkbaar hield die er een zeer uitgesproken wereldbeeld op na. Anderzijds is dat ook wel de sterkte van het boek: dat het in je hoofd blijft zitten, dat je er niet uit raakt.

Eindoordeel

***1/2