Wielertoeristenclub De Sprinters plant zoals elk jaar een fietstocht tijdens de zomer. In plaats van in het buitenland te gaan fietsen, beslissen ze deze keer een eigen ronde van Vlaanderen te organiseren, een tocht door de 5 Vlaamse provincies.
Slechts 4 clubleden doen uiteindelijk mee. In de volgwagen nemen twee vrouwen van de renners plaats, Moniek, een wat verzuurde schooljuf en Dorien, de wel zeer jonge vrouw van Bert.
Mijn oordeel:
Niet geschoten is altijd mis maar voor dit boek geldt dat ook het schieten mis was.
Soms heb je een boek waar je aan begint en waar je na slechts een handvol pagina's al vermoedt dat het niet veel soeps zal zijn. Dat had ik bij dit boek: het weet in eerste instantie niet echt wat het wil: is het een boek over ons mooie wielerland? Is het een psychologisch drama over hoe mensen niet eerlijk zijn met elkaar en dit tot uitbarsting komt? In dat geval was de psychologische diepgang veel te vlak. Is het een thriller (er ontsnappen 14 criminelen uit Ittre, er wordt iemand aangereden)? De spanningsboog wordt daarvoor veel te slap gelaten.
Er wordt heel wat opgezet in dit boek maar niets echt uitgewerkt: het wordt opgepikt om dan achteloos weer te laten vallen. Het einde komt ook al heel erg uit het niets aanwaaien. En de personages zijn stereotiep en saai.
De vertelstructuur, waar elk hoofdstuk een ander personage aan het woord komt, kan soms goed uitdraaien: je ziet een zaak vanuit verschillende standpunten. Hier werkte dat ook niet, omdat het vooral gezeur is.
Er zijn vast wielertoeristen die dit goed en herkenbaar vinden. Voor mij was het een misser. Waarom ik het dan uitgelezen heb: om te zien waar het naartoe zou gaan. Nergens, dus.
Eindoordeel:
*1/2
PS: een amusante, rake recensie vind je ook hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten