In’t kort:
Een chirurg in een groot ziekenhuis ziet zich plots geconfronteerd met de ergst denkbare situatie: het zwaargewonde meisje dat wordt binnengebracht blijkt zijn eigen dochter te zijn. Terwijl zijn collega’s haar opereren en proberen haar leven te redden, vertelt hij haar over zijn leven en de dingen waarover hij spijt heeft.
Mijn oordeel:
De eerste pagina’s van dit boek springen eruit door het vertelperspectief. Mazzantini slaagt er ook bijzonder goed in de lezer de gevoelens van een vader die zijn zwaargewonde dochter onder ogen krijgt levensecht te laten ervaren. Althans, bij mij lukte dit toch.
De biecht van de vader toont een mens in al zijn echtheid. Met momenten is het verhaal ontroerend, dan weer hard tot zelfs shockerend. Maar vooral is het steeds eerlijk en nooit melig.
De verfilming (non ti muovere, met Penelope Cruz) kende ook veel succes, maar heb ik niet gezien. Ik ben ook niet van plan die te gaan kijken, enkel al om de herinnering aan het boek intact te houden.
Eindoordeel:
****
1 opmerking:
Welkom op de blog nieuwe Boekenwijze! ;-)
Een reactie posten