In’t kort
Rumo is Wolpertinger, een wezen dat je nog het best met een hond kan vergelijken. Na een heleboel avonturen en omzwervingen komt hij terecht in de stad Wolperting, die bewoond wordt door zijn soortgenoten. Daar valt hij als een blok voor een ‘gene’ (vrouwelijke) Wolpertinger, die helaas verdwijnt. Zijn zoektocht naar haar is opnieuw vol gevaar en avontuur.
Mijn oordeel
Ik houd niet van fantasy of wat naar fantasy neigt. Boeken met verzonnen werelden en verzonnen wezens zijn niet aan mij besteed. In principe dan toch. Grote uitzondering blijkt het werk van Walter Moers te zijn. Nochtans is zo goed als alles verzonnen.
‘Rumo’ speelt zich af in Zamonië, net als enkele andere romans van Moers. Zamonië is een wereld, met verschillende steden, die elk bevolkt worden door andere wezens. Zamonië heeft ook een eigen mythologie, eigen helden, een eigen geschiedenis. Het leuke aan de boeken van Moers is dat alles klopt, in elkaar klikt en terugkomt, maar dat ze perfect los van elkaar gelezen kunnen worden.
Ook al bestaan Wolpertingers niet, en staat zoiets vaak in de weg dat ik me echt kan inleven in een verhaal, toch boeide ‘Rumo’ me vanaf de eerste bladzijde. Meer nog, het verhaal is zelfs meeslepend. Je wil gewoon weten wat Rumo allemaal nog zal meemaken, hoe het zal aflopen. Zal hij de Duivelsrotsen heelhuids kunnen verlaten? Zal hij Rala levend terugvinden?
Ook de typische schrijf- of vertelstijl van Moers stoort niet. Hij maakt veel gebruik van excursussen, verhalen in het verhaal. Welhaast elk personage heeft een gebeurtenis te vertellen, al dan niet persoonlijk meegemaakt. Zo leer je als lezer Zamonië beter kennen. Dit blijkt zelfs een meerwaarde te bieden, aangezien het merendeel, zo niet alle van die verhaallijnen wel ergens heropgenomen wordt.
Rumo was een mooi boek, met een beetje van alles: spanning, avontuur, liefde, humor. Een boek dat je in zijn greep houdt en dwingt tot verder lezen.
Eindoordeel
1 opmerking:
schitterende recensie!
Een reactie posten