In’t kort
Een wetenschapper komt op het spoor van een onbekende, vergeten filosoof uit de achttiende eeuw. Omdat hij even uitgekeken is op zijn eigen onderzoek, besluit hij het spoor te volgen. Dat leidt naar ‘de sekte der egoïsten’, met als basisprincipe dat je het middelpunt bent van de wereld, die eigenlijk niet bestaat, maar ontsproten is aan je eigen brein. De consequenties hiervan worden in het boek uitgewerkt, de grenzen worden afgetast.
Mijn oordeel
Het is geen onbekend idee, dat de wereld niet bestaat, maar ontspruit aan iemands brein. Nooit echter zag ik dit zo uitgewerkt als in het boekje van Eric-Emmanuel Schmitt. Boekje, want zoals meestal is het aantal bladzijden beperkt. En toch staat dit een diepgaande uitwerking van het thema en een min of meer onverwachte wending niet in de weg.
Persoonlijk lees ik heel graag Schmitt: eenvoudige en mooie taal, rake en originele ideeën, allemaal gegoten in een goed verhaal. Het zijn boeken waaruit je iets meedraagt, die beklijven. Zo ook deze keer, al is het thema anders dan wat ik voordien al gelezen had. In zekere zin intellectueler, minder gericht op het emotionele.
Een denkoefening is het zeker. De lezer volgt de onderzoeker bij zijn speurtocht naar de onbekende filosoof. Teglijkertijd wordt de lezer stukje bij beetje ingewijd in diens egoïstische filosofie, waardoor de onderzoeker gefascineerd raakt en verward, zodat het voor iedereen moeilijk is schijn en werkelijkheid te onderscheiden.
Eindoordeel
****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten