Mijn oordeel: Borden ondervond de grootste moeilijkheden om haar boek gepubliceerd te krijgen, en als je het gelezen hebt, kan je inschatten waarom. Haar verhaal staat diametraal tegenover wat de media en de overheden de goegemeente wilden laten geloven in hun opgesmukte en heroische versies. Zonder poespas, maar wel met veel empathie en medelijden en in een prachtige taal verhaalt Borden over een soldaat die enkel nog 'Rosa' (zijn moeder, zijn zus, zijn lief?) over zijn lippen krijgt. Of over l'Enfant de Malheur, een vagebond die onder de wapens is geroepen, zijn einde voelt naderen en zich verzoent met Onze Lieve Heer. Of over de helse nachten in het operatiekwartier na alweer enkele dagen onafgebroken Duitse bombardementen.
Het boek werd onlangs vertaald naar het Nederlands door auteur Erwin Mortier, en die heeft zich uitstekend gekweten van zijn taak. De taal zorgt er mee voor dat je meegezogen wordt naar het kleine veldhospitaal, en de hel daar laat je echt niet los.
Het boek is vergelijkbaar met 'Heldenangst' (cfr hier voor mijn bespreking), maar voor mij net niet van hetzelfde kaliber, een net ietsje minder straffe stomp in mijn maag. Daarom...
Eindoordeel: ****1/2. Maar voor mij, net als 'Heldenangst', verplichte kost voor jan en alleman.
