Essex County - Joseph Lemire

In't kort:
Verhaal over verschillende generaties uit een dorpje in Essex County (Canada) die op een of andere manier een last uit het verleden meeslepen.

Mijn oordeel:
Dit is de gebundelde trilogie waardoor je in één keer alle verhalen leest. Dit heeft een positief effect op de appreciatie voor dit werk, want je ziet uiteindelijk dat er duidelijk een rode draad is.

De tekenstijl is vrij ruw, personages worden met krachtige lijnen getekend, maar dat geeft een veel duidelijker inzicht voor de lezer.

De tekenstijl geeft ook duidelijk de uitzichtloosheid van de situatie, de zwaarte van de te dragen last weer.

Eindoordeel:
****

World without end - Ken Follett

In 't kort: In Kingsbridge Engeland, begin 15e eeuw, groeien Caris, Ralph, Gwenda en Merthin samen op. Tijdens een van hun speelpartijen in het bos zijn ze getuigen van een aanval op twee ridders. Eén laat het leven, de andere ridder vraagt Merthin een document te begraven en dat pas weer op te graven wanneer hij dood is. De ridder treedt toe tot het klooster van Kingsbridge, de kinderen groeien op tot volwassenen, hun wegen scheiden, komen weer bij elkaar en tal van gebeurtenissen beïnvloeden hun leven. Als lezer ben je +/- 1100 pagina's lang getuigen van het leven van de inwoners van dit stadje tijdens de Middeleeuwen

Mijn mening: Na in 2010 het eerste deel te hebben gelezen, kreeg ik dit tweede deel eindelijk te pakken in de bieb. En het is weer zo'n verrukkelijke klepper! Dit tweede deel speelt zich ongeveer 200 jaar later in de Middeleeuwen af. Van de eerste tot de laatste pagina zit je effectief in Kingsbridge tussen de bewoners, bestaande uit geestelijken, adel, kooplieden en boeren. Ziekte, dood, verraad, rampen, ruzies, oorlogen je zit er middenin en het is om van te smullen. De verhaallijnen over de verschillende hoofdpersonages wisselen elkaar af, doorkruisen elkaar en vervelen geen moment. Het is een historische soap met continu cliffhangers. Je wilt per se lezen hoe het verdergaat en kan nooit voorspellen wat er gaat gebeuren, want er komt steeds wel iets tussen: een list, een moord, de pest...Ik lees op de website van Follett dat hij plant om rond 2014 te starten aan een derde deel. Een opluchting!

Eindoordeel: *****

The distant echo - Val Mc Dermid

In 't kort: In 1978 wordt de 19-jarige Rosie Duff vermoord. De vier jonge mannen die het lijk vinden worden verdacht, maar de zaak raakt niet opgelost. In 2003 wordt het misdrijf opnieuw onderzocht (cold case) omdat er ondertussen betere opsporingstechnieken beschikbaar zijn. De vier mannen van destijds, inmiddels in de veertig, hebben altijd de smet van de verdenking op zich gehouden. Is één van hen toch de dader of gaat het om iemand anders?

Mijn mening: Van de McDermids die ik inmiddels heb gelezen, vond ik deze de minste. Dat zegt vooral wat over de kwaliteit van haar andere boeken, want desalniettemin blijft ook dit een sterk verhaal. Ik was opnieuw gecharmeerd van de trage opbouw, met hier en daar wat herhaling zodat je als lezer goed mee bent en je je niet al te hard hoeft in te spannen om alles te begrijpen. Personages komen hierdoor beter tot leven. In andere detectives blijven die helaas nog wel eens van bordkarton. Het "leuke" in dit verhaal is dat je de moordenaar gewoon over het hoofd ziet tijdens het lezen (ondanks dat alles zo traag en zorgvuldig wordt gebracht :-)) Waarom ik deze net wat minder vond: naar de finish toe had ik een sterk vermoeden wie de moordenaar was en dat bleek juist te zijn. Ik word liever helemaal op het einde verrast.

Eindoordeel: ****

Stitches - David Small

In't kort:
Stitches is de autobiografie van de auteur. Zijn jeugd was, kort gezegd, een hel. Een moeder die niet van hem hield, een vader die er nooit was of die niets zei, een krankzinnige grootmoeder...

David zelf krijgt vrij jong een kankergezwel in zijn nek dat verwijderd moet worden, waardoor hij zijn stem tijdelijk kwijt raakt en nog meer teruggetrokken gaat leven.

Mijn oordeel:
Dit is een duistere strip. Geen wonder natuurlijk, het leven van de jonge David is ook niets om vrolijk van te worden. De tekeningen zijn zo getekend dat ze perfect de angsten, emoties, twijfels van de opgroeiende jongen tekenen. De moeder is, letterlijk, geboren met het hart op de verkeerde plaats (aan de andere kant van de borstkas). Dat ze opgegroeid is in een gezin met een tirannieke moeder heeft haar ook geen goed gedaan. En dit zet ze nu verder in de opvoeding van haar eigen zoon.

De vader schittert door afwezigheid in het huishouden en ontvlucht zijn verantwoordelijkheid. Later blijkt ook dat de vader een enorm schuldgevoel heeft omdat hij zijn zoon al zeer jong aan röntgenstralen heeft blootgesteld en zo het kankergezwel heeft doen ontstaan.

Dit verhaal had nooit zo duidelijk verteld kunnen worden in een biografische roman. De stripvorm slaagt daar uitstekend in. We leren misschien wat weinig over de beweegredenen van Davids moeder, maar die zijn ook voor hem onduidelijk. We krijgen wel een aantal aanwijzingen. Zo is de moeder ook slachtoffer van haar tijd en weet ze zich gevangen als huisvrouw in een huwelijk met een saaie echtgenoot terwijl ze zelf op vrouwen valt. Die kant wordt wat onderbelicht. Probeer maar eens een liefhebbende moeder te zijn als je dat alleen maar bent omdat de samenleving dat van je verwacht...

David is dus uiteindelijk evenzeer een slachtoffer van zijn tijd waarin niemand is of mag zijn wie ze echt zijn. Je voelt je dan ook steeds niet op je plaats.

Eindoordeel:
****
Andere gelezen comic: "Ghost World" van Daniel Clowes. Vrij onderhoudende comic over twee verveelde tienermeisjes die in Amerikaans Suburbia gevangen zitten. Ze hebben de keuze om te blijven en porberen geluk te vinden in de middelmaat of zich blijven wentelen in cynisme en een hoop op een toch niet komend leuker leven. De film was beter.

Coraline - Neil Gaiman / P. Craig Russell

In't kort:
Coraline en haar ouders verhuizen naar een appartement in een groot, oud landhuis. Haar ouders hebben niet altijd tijd voor Coraline en ze trekt vaak alleen op ontdekkingstocht door de tuin en het huis. Het huis wordt bevolkt door vooral oudere mensen die nogal op zichzelf gericht zijn en steevast Coraline verkeerdelijk Caroline noemen.

Tijdens de schoolvakantie, bij een ontdekkingstocht door het huis, ontdekt Coraline een deur die, als je ze opent, uitgeeft op een bakstenen muur. Dit was vroeger de toegang tot een deel van het huis dat nu een nog onbewoond appartement is.

Deze deur blijkt later echter een deur te zijn naar een alternatieve wereld. Het is een exacte kopie van hun appartement, bevolkt door haar 'andere' ouders die wél meer tijd en liefde voor haar kunnen tonen en waar ze leuker speelgoed krijgt. De andere bewoners van het huis spreken haar hier wél met de juiste naam aan. Zal Coraline ervoor kiezen hier te blijven?

Mijn oordeel:
Hoewel dit in se een kinderboek is en de strip gebaseerd is op het kinderboek van dezelfde schrijver, denk ik dat de strip voor de allerkleinsten toch een beetje griezelig is. De 'andere wereld' is bevolkt door mensen wiens ogen vervangen zijn door aangenaaide knopen. Coraline moet alleen maar ook haar ogen vervangen om eeuwig daar te mogen blijven. Het vergt toch al wat kennis van metaforen om te weten dat dit betekent dat ze haar ziel aan de duivel moet verkopen.

En een duivel is haar andere moeder zeker. Het verhaal hoe Coraline daar probeert te ontsnappen is best spannend. Coraline is een pittige, verstandige jonge meid die zich knap verweert tegen het kwaad.

Voor kinderen is dit een spannend, wat akelig verhaal. Voor wat ouderen is het eerder een parabel over hoe een jonger kind omgaat met veranderingen, hoe het een plaats voor zichzelf moet weten te vinden in de wereld etc.

Eindoordeel:
***1/2

Bad Monkeys - Matt Ruff

In't kort:
Jane Charlotte is een rebelse puber die na de verdwijning van haar jongere broertje, waar zij onrechtstreeks verantwoordelijk voor is, in een opvanggezin geplaatst.

Daar ontdekt ze, na ontmaskering van een kindermoordenaar, dat er een organisatie bestaat die alle kwaad (evil) uit de wereld helpt, buiten de gewone kanalen van de wetgeving om. Zij wordt uiteindelijk gerekruteerd bij deze organisatie. De grote hamvraag is: is Jane niet zelf evil? Ze lijkt bijna te genieten van het neerknallen van een bad guy.

Mijn oordeel:
Ik was niet echt overtuigd van dit verhaal. Het verhaal is zo opgezet dat je als lezer regelmatig op het verkeerde been gezet wordt. Alleen ben je je de hele tijd er van bewust dat er nog ergens een aap (!) uit de mouw gaat komen die je hele perceptie op z'n kop zal zetten. Als dat dan uiteindelijk gebeurt, is de verrassing minder verfrissend dan ze zou moeten zijn.

De setting is er ook naar: Jane zit in de gevangenis (na een missie waar er teveel doden zijn gevallen: zij wordt verdacht van moord) waar ze probeert de gerechtspsychiater te overtuigen van het verhaal van de Bad Monkeys en hoe ze een opdracht uitvoerde. Als lezer ben je dan natuurlijk ook de psychiater. Idealiter word je dan mee gesleurd in de tweespalt: "Is het nou of is het nou niet?" maar dat gebeurde hier niet.

Op het einde stapelen de plottwists zich bovendien op om het verhaal weer maar eens een verrassende wending te geven. En ja, het einde had ik inderdaad niet zien aankomen, maar ze waren me toen al een beetje kwijt.

Eindoordeel:
**

Bone - Jeff Smith

In't kort:
De neven Fone Bone, Phoney Bone en Smiley Bone worden uit Boneville verjaagd na één van Phoney Bones minder geslaagde sjoemelacties. We vinden hen terug in de woestijn waar ze de weg kwijt zijn geraakt.

Nadat ze verrast worden door een zwerm sprinkhanen, slaan ze op de vlucht en raken elkaar kwijt.

Fone Bone belandt na wat omzwervingen in de vallei, waarbij hij gered wordt uit de klauwen van "rat creatures" door een draak, bij de jonge Thorn en haar oma (Rose "Gran'ma" Ben). Het wordt de start van een meer dan 1300 pagina's durend avontuur met draken, heksen en andere magische schepsels.

Meer ga ik niet uitweiden, want het is te leuk om het zelf te lezen en verrast te worden.

Mijn oordeel:
Zéér leuk, zeer schattig, zeer verslavend. Het wordt op wel meer plaatsen omschreven als een soort Lord of the Rings maar dan grappiger. En dat klopt wel. Het is een even episch verhaal, het heeft dezelfde spanningsboog en het is ook fantasy. Hoewel het graag gelezen wordt door kinderen, is het niet specifiek geschreven voor kinderen. Zoals in de beste tekenfilms, kunnen zowel jong als oud hier wat aan hebben.

Ik heb een hele leuke leestijd gehad met dit boek. De neefjes Bone zijn duidelijk getekende pesonages: Phoney is de rechtse geldwolf, Smiley de (wat naïeve) lamme goedzak en Fone Bone is een beetje het opgroeiende jongetje dat in dit verhaal volwassen wordt. Zijn verliefdheid op Thorn en zijn onmacht om die gevoelens te plaatsen zijn zeer aandoenlijk. Alle drie de personages zijn duidelijk personages uit de echte wereld, onze moderne tijd. Het plaatsen van die drie personages in een 'fantasy'-omgeving, een meer middeleeuwse wereld, zorgt voor een mooi evenwicht. Wordt het allemaal wat te fantastisch, dan hebben we wel weer een van de Bones die voor het nuchtere evenwicht zorgt.

En het verhaal is ook spannend van begin tot einde. Oorspronkelijk is het verhaal in 55 verschillende episodes veschenen in een periode van 14 jaar. Jeff Smith heeft zijn tijd genomen om het verhaal te schrijven zoals hij het wilde, zonder toe te geven aan commercie. En dat heeft geleid tot een werkelijk wonderlijke comic.

Eindoordeel:
*****

Superman for all seasons - Jeph Loeb / Tim Sale

In't kort:
In "Superman for all seasons" worden de belangrijkste jaren van Superman bekeken door de bril van zijn friends an foes (vader Kent, Lois Lane, Lex Luthor en Lana May (jeugdliefde)): van adolescent naar volwassene, wat doet dat met een superheld? We leren hoe niet alleen Superman leert omgaan met zijn statuut van supermens (en de verantwoordelijkheid die dit met zich meebrengt) maar we leren ook hoe zijn omgeving omgaat met het fenomeen Superman. We volgen Superman in zijn mentale groei in 4 seizoenen.

Mijn oordeel:
Superhelden zijn ook maar mensen, diep vanbinnen. Dat is een beetje de boodschap die deze comic. Het is een evolutie die meer superhelden hebben gekend. Waar het vroeger volstond om een spannend lycra pakje aan te trekken, wat bedreigde mensen te redden, moet een superheld nu vaak passeren op de bank van de pyscho-analyst. "Waarom ben jij eigenlijk zo goed, Superman? Met jouw krachten zou je de wereld aan je voeten kunnen hebben, waarom gebruik je dat niet?" om achteraf een dichter bij ons staande superheld te vinden.

Dat is interessant, mja, maar het liedje begint afgezaagd te geraken. Batman heeft het al aan "zijne rekker" gehad, nu Superman. Spiderman heeft ook al een en ander moeten doorstaan... Kortom, ik las vroeger DC en Marvel comics voor de coole superhelden. Daar kwam af en toe ook al wat mentale diepgang bij (de Walkure met haar getormenteerde geest, Dr Banner (Hulk) die zijn eigen krachten niet kan bedwingen). Deze psycho-analytische benadering hoefde voor mij niet per se. Interessante denkoefening, absoluut, maar gaat gauw genoeg vervelen. Ook: Superman is nooit mijn favoriete superheld geweest, eigenlijk. Het coolste logo, dat wel, maar Spidey en the Hulk, dat waren de mannen. Ik was dus niet echt geboeid door zijn jeugd. De opzet (wisselende verteller, de seizoenen) is aardig maar ook niets nieuw.

Maar goed, een uurtje en het is uit. En dan is het best aardig.

Eindoordeel:
***

Bonita avenue - Peter Buwalda

In 't kort: Siem Sigerius is rector magnificus van de technische universiteit in Enschede. Zo succesvol als hij is in zijn werk, zo dramatisch lijkt hem het vaderschap te vergaan. Zijn zoon heeft een crimineel verleden en zijn stiefdochter heeft samen met haar vriend een dubieus handeltje op internet, waarbij zij zich van een nogal pikante kant laat zien. We volgen wonderboy Siem en zijn familie voor, tijdens en na de vuurwerkramp in Enschede en lezen hoe de familie langzaamaan desintegreert en enkele noodlottig aan hun einde komen.

Mijn mening: Je moet dit boek heel geconcentreerd lezen, want er zijn verschillende ik-personages die elkaar zeer geregeld afwisselen. Bovendien spring je van verschillende momenten in het verleden naar het heden en weer terug. Daardoor kun je makkelijk de draad kwijtraken. Maar juist deze caleidoscopische opzet maakt het verhaal onderhoudend en spannend. Twee minpunten: 1] De verhaallijn van dochter Joni in de VS vond ik wat te druk: veel nieuwe namen en situaties die te weinig een plaats in het verhaal krijgen, daardoor niet boeien en waar je op den duur dus maar overheen leest 2] aan het einde van het boek wordt het een soort thriller en dat vond ik ook minder geslaagd. Kortom: het had van mij meer mogen (blijven) kabbelen.Dat had zelfs nog wel een paar 100 pagina's mogen blijven duren.

Eindoordeel: ***1/2

Wielergeluk - Peter Winnen

In't kort:
Bundeling kortverhalen van Peter Winnen, ex-wielrenner uit de ploeg van Peter Post. Geen onaardig wielrenner, met ondermeer tweemaal ritwinst op Alpe d'Huez en een derde plaats in de Tour op zijn palmares.

Mijn oordeel:
De gloriejaren van Peter Winnen liggen net voor wanneer ik me als klein Jantje ging interesseren (lees: quasi verslaven) aan sport op TV. Mijn 'helden' zijn allemaal van nà 1986 (de eerst van Greg Lemond) en Peter Winnen is een naam die dus slechts een vaag belletje deed rinkelen.

Peter Winnen is een van die ex-sporters die al schrijvend niet op de befaamde route van "café Sportwereld" zijn beland na hun actieve carrière. Dat juich ik graag toe, want het ondergraaft het cliché van de sterke maar simpele ziel die gaat wielrennen.

Zijn columns zijn leuk geschreven, soms entertainend, soms niet boeiend. Maar dat is eigen aan columns: de inspiratie is vast niet de hele tijd superhoog en de column moet wel verschijnen, nietwaar. En gelukkig voor Peter Winnen is de positie van irritante ik-moet-overal-mijn-mening-over-geven ex-sporter al vergeven aan Jan Mulder. Maakt hem meteen sympathieker :-)

Je leert wel wat over wielrennen en wat andere sporten, maar vaak gaat het over iets waar ik dan weer niets van ken. En het format van de column is te kort om me iets écht bij te leren. Het blijft bij wat losse beschouwingen. Maar ook dat heeft wel zijn charme. Hij vermijdt zo het belerende of het nep-filiosofische waar andere ex-sporters (nu alomtegenwoordige sportpresentatoren) zich straffeloos een air mee aanmeten (MS).

Eindoordeel:
Aardig, maar ook niet meer dan dat.
***

The Help - Kathryn Stockett

In 't kort: We bevinden ons begin jaren 60 in het stadje Jackson in de staat Mississippi VS.  De segregatie tussen blank en zwart is de normaalste zaak van de wereld. Het blanke ras waant zich (nog even...) superieur aan het zwarte. Zwarte vrouwen doen het huishouden van de blanke medemens en voeden hun kinderen op. Twee van deze huishoudsters, Minny en Aibileen, worden benaderd door een blanke jonge schrijfster, Skeeter. Skeeter is een ambitieuze, eigenzinnige vrouw en wil een onthullend boek schrijven over de levens van deze zwarte huishoudsters in blanke gezinnen.

Mijn oordeel: Een erg geestig en tegelijkertijd ontroerend boek. Het lijkt me erg moeilijk om beide elementen met een juiste dosis te mixen. Hier is dat absoluut gelukt. De drie hoofdpersonages hebben een erg goed neergezette én realistische persoonlijkheid die bovendien bijzonder onderhoudend is. Het thema, de emancipatie van de zwarten én vrouwen wordt op een subtiele wijze behandeld, zonder sentimenteel te worden. Dit is wat mij betreft werk van een toptalent.

Eindoordeel: *****

Overtaken - Alexei Sayle

In't kort:
Kelvin heeft al jaren dezelfde vriendenkring. Ze doen al sinds ze het zich kunnen herinneren alles samen, ze houden er dezelfde hobbys op na. Ze hebben allen geld, gaan graag uit, laten het graag hangen en niemand kan hen breken: als een sterke groep vrienden staan ze boven alles en iedereen.

Tot op een dag een verkeersongeluk hun auto plet en Kelvin, de enige die in een andere auto zat, voor zijn ogen ziet hoe in één klap al zijn vrienden worden gedood.

De chauffeur van de vrachtwagen die het ongeluk heeft veroorzaakt en zo de dood van zijn vrienden heeft bewerkstelligd, blijkt moreel corrupt te zijn en weigert in te zien dat hij de schuldige is. het is bovendien een typische profiteur die er steeds de kantjes vanaf loopt. Kelvin zint op wraak.

Mijn oordeel:
Ik heb de hele tijd een beetje moeite gehad te bepalen wat voor roman dit was: een of andere donkere satire? Een verwerkingsverhaal van een trauma? Een horrorverhaal?

Waar aan de ene kant de vertelstijl me best aansprak en het "wraakverhaal" intrigerend genoeg werd uitgewerkt, wil de auteur me aan de andere kant net iets teveel in één verhaal proppen, lijkt het. Bijwijlen zit het goed, bijwijlen niet. Waar Kelvin terugdenkt aan vroeger en langzaam inziet dat die allsverslindende vriendschap misschien ook gewoon een 'gewoonte' was en dat hij nu eindelijk ook vrij is om zijn eigen leven te leiden, heeft hij wat rake observaties waar ik me mee kan identificeren. Mensen hebben vaak (en graag) een plank voor de kop. Maar op andere momenten, en zeker op het einde, is het onduidelijk wat de bedoeling is.

Dat einde brengt een plottwist die te gekunsteld is. Reken nog snel even af met je hoofdpersonage oid. Nu, de titel klopt wel: waar Kelvin de hele tijd probeert af te rekenen (soms letterlijk, soms figuurlijk) met zijn demonen, wordt hij op het einde door de realiteit ingehaald.

Leuk, maar de opbouw duurt best lang terwijl de ontknoping uiteindelijk op een aantal pagina's wordt afgehandeld. Ik weet niet welke katharsis Kelvin dan uiteindelijk zou moeten gebracht hebben.

Eindoordeel:
***

Al mijn vrienden zijn superhelden - Andrew Kaufman

In't kort:
Al de vrienden van Tom zijn superhelden, alleen hij is er geen. We starten 6 maanden na zijn huwelijk met de Perfectioniste (doet alles perfect) en Tom zit in zak en as. Meteen na hun huwelijk is de Perfectioniste namelijk gehypnotiseerd door haar ex Hypno. Tom is sindsdien voor haar onzichtbaar geworden. Als hij haar aanraakt, wordt ze ziek. Omdat zij na zes maanden denkt dat Tom haar op de huwelijksdag heeft verlaten, besluit ze na zes maanden weg te gaan. Tom probeert alles om ervoor te zorgen dat ze hem wel weer kan zien. De tijd dringt!

Mijn oordeel:
De titel was intrigerend genoeg om het boekje mee te nemen (was in de bieb niet in het Engels beschikbaar). En een substantieel deel van mijn vrienden zijn nieuwe superhelden, dus dat speelde ook mee.

Dit is een zeer leuk, ik zou zelfs zeggen vertederend boekje. De superkrachten die de zogenaamde superhelden hebben, zijn eigenlijk gewoon de uitvergrotingen van een definiërend kenmerk voor hen: een sociale fobie, een menselijk tekort... Voor mij werkte dat perfect. Je kunt iedereen makkelijk klasseren door ze een fictieve naam te geven. Zo kennen wij nu ook een Woef en De Zwijger, kende ik vroeger Het Groene Blaadje, De Oude Vos en Sherlock. En niet te vergeten: Headbanging Hilaire! Dit boekje moet je dan ook zo lezen.

Het verhaaltje van Tom en de Perfectioniste is slechts een omkadering om vooral dit soort personages te tonen en is niet erg diepgaand. Er wordt met die personages dus weinig gedaan behalve dan ze vernoemen en uitleggen hoe ze superheld geworden zijn. Maar dat stoorde niet. Het is ook  meer een uitgerokken kortverhaaltje dan een echte roman. En een leuk uurtje lezen (want veel langer doe je er niet over).

Eindoordeel:
Leuk
****

Oude liefde roest niet - Josie Lloyd & Emlyn Rees

In't kort: Mickey en Fred wonen in dezelfde straat, in het ingeslapen stadje Rushton, en delen alles, als beste-vrienden-voor-het-leven. Tot een dramatische gebeurtenis (die pas naar het einde toe duidelijk wordt) een abrupt einde maakt aan hun vriendschap.

Vijftien jaar later staat Fred op het punt te gaan trouwen, wanneer hij Mickey opnieuw tegen het lijf loopt. Na de initiële onwennigheid lijkt het alsof ze elkaar nooit hebben moeten missen. Het mag uiteraard wel duidelijk zijn hoe dit afloopt...

Mijn oordeel: op deze blog staat al een artikeltje over een andere roman van deze auteurs, en dit boek is van hetzelfde kaliber. Elk hoofdstuk wordt afwisselend door Fred en Mickey verteld, en daarin schuilt de kracht van het boek, eerder dan wanneer een alwetende verteller dit verhaal uit de doeken zou doen.

Het boek zweeft ook heen en weer tussen heden en verleden, en de stukken over het verleden deden me toch even stilstaan bij mijn jeugd, het kattekwaad en de prille liefdes. Was wel aangenaam.

Je moet niet erg veel diepgang verwachten, de personages zijn (behalve dan Mickey en Fred) nog dunner dan bordkarton uitgewerkt, maar toch blijft het geestig en interessant.

Het mysterie rond de reden waarom ze uit elkaar zijn gegroeid wordt netjes opgebouwd, er valt genoeg te lachen, en ook de spanning zit er goed in. Zo goed zelfs dat ik 15 pagina's voor het einde nog uitriep: 'Ze gaan echt niet meer samengeraken, onze twee helden !!'. Maar dan is er de onvermijdelijke deus ex machina...

Geen diepgravende nieuwe inzichten, wel luchtige en ontspannende kost. En dat mag af en toe ook wel een keer, zeker wanneer die dan bij elkaar is geschreven door vakmensen als Lloyd en Rees.

Eindoordeel: ****

Handgeschreven Wereld - Hoogenelst & Van Oostrom

In't kort: een literatuurgeschiedenis van de Nederlandse taal, van bij het begin ('Hebban olla vogala...') tot de rederijkers van 1500.

Mijn oordeel: mijn interesse voor het Middelnederlands werd gewekt tijdens mijn hogere studies, door professor en rasverteller Jozef ('Jef' voor de vrienden) Janssens. Hij maakte collega-professor Frits Van Oostrom voor ons tot een cult-held, die wij blind aanbaden. Toen belandde dit boek in mijn boekenkast, al werd het eerst uiteraard van cover tot cover verslonden.

Het boek staat nog in mijn boekenkast, en ik vond het hoog tijd om te kijken wat er nog van die interesse over is gebleven, bijna 20 jaar (god, we worden oud) later.

Van die verering is niet zo veel meer over, maar de interesse is er zeker nog. En er gingen nog heel wat belletjes rinkelen.

Hoogenelst en Van Oostrom (wie welk hoofdstuk heeft geschreven is niet duidelijk) schetsen eerst de algemene context (wie zijn de bekendste auteurs en werken, hoe zijn de werken bewaard gebleven etc), en focussen dan achtereenvolgends op geestelijke literatuur, ridderepiek en burgerliteratuur.

De korte hoofdstukjes, duidelijk en bevattelijk geschreven, worden begeleid met informatieve terzijdes en echt prachtige illustraties. Het is dan ook niet enkel een goed boek, maar ook een mooi boek, uitstekend als inleiding tot de wondere wereld van de mediëvistiek.

Eindoordeel:****1/2

Heldenangst - Gabriel Chevalier

In't kort: Jean Dartemont is 19 wanneer in 1914 de oorlog tussen Duitsland en Frankrijk uitbreekt. Net als zovele leeftijdsgenoten laat hij zich, vol enthousiasme, inlijven in het Franse leger. Wat volgt is een schokkend relaas van de 1ste Wereldoorlog, bekeken vanuit de loopgraven aan het front.

Mijn oordeel: Dartemont is eigenlijk een alias voor de auteur, die quasi autobiografisch het leven van een gewone soldaat in de frontlinie van de Groote Oorlog beschrijft. Chevalier gebnruikte die alias om het zo op fictie te laten lijken, anders zou hij zijn boek nooit gepubliceerd gektregen hebben wegens te schokkend en indruisend tegen de moraal van die tijd.

Chevalier beschrijft de indiensttreding, de opleiding, de eerste confrontatie met de 'echte oorlog', het leven als (licht-)gewonde in het ziekenhuis, en zijn terugkeer naar het front tot de wapenstilstand in 1918. En dat allemaal met groot oog voor detail, intelligent en meeslepend.

Het is echt een stomp in de mmag, gevolgd door een nog hardere stomp in diezelfde maag. Wanneer uiteindelijk een einde komt aan de waanzin, kan je niet anders dan begrijpen waar de kreet 'Nooit Meer Oorlog' op de IJzertoren vandaan komt. Brrr...

Eindoordeel: Iedereen zou dit boek verplicht moeten lezen, daarom *****.

Men with Balls - Drew Magary

In't kort: dit is een gids voor nieuwe topspelers in de diverse sportcompetities in de Verenigde Staten, die uitlegt waaraan ze zich kunnen verwachten in hun nieuwe leven als superstars. Je leert er oa hoe je kan uitvlooien of een stripper je echt ziet zitten of enkel uit is op je zuurverdiende dollars, hoe je moet reageren wanneer je net een game-winner hebt gescoord en hoe je je tegenstander kan pesten door zijn vaders dood ten berde te brengen.

Mijn oordeel: uit het voorgaande kan je al opmaken dat het allemaal niet serieus bedoeld is, en met de nodige ironie en tongue-in-cheek gelezen moet worden.

De auteur behandelt een heleboel onderwerpen, gaande van hoe je te gedragen in de kleedkamers over wat de nieuwe roem zal brengen tot wat te doen met al die centen.

Het is een knap geschreven boekje, al moet je er wel heel wat cuss-words bijnemen. Ik heb ook voor het eerst sinds erg lang opnieuw luidop gelachen met een hilarische passage over motivational speeches.

Enig minpuntje: na drie-kwart van het boek wordt het allemaal wat 'been there, done that', het wordt wat vermoeiend.

Nevertheless, a funny read.

Eindoordeel: ****

De Klassiekers - Benjo Maso, Dimitri Verhulst e.a.

In't kort:
Een verzamelbundel van columns en reportages uit wielertijdschrift "De Muur", allen met betrekking tot één van de échte wielerklassiekers (denk aan Milaan - San Remo, Ronde Van Vlaanderen, Parijs - Roubaix,  Luik - Bastenaken - Luik...)

Mijn oordeel:
Als klein manneke was ik verslingerd aan vele sporten (passief, jammer genoeg :-)) met wielrennen als absolute favoriet. Van Hooydonck die de Ronde wint, Criquillon die LBL weggeeft door een bijna surreële patstelling in de laatste meters van een ontsnapping: great.

De laatste jaren is het plezier er vanaf aan het gaan. Minder interesse sowieso en ook het gevoel dat alles nu veel meer berekend is, dat het geen echte prestaties meer zijn. Ach, het heet ouder worden. Alles was vroeger beter, je kent het wel.

Deze artikelen gaan vooral over de 'oude tijd', toen de klassiekers nog heroïsche strijdtonelen waren. Opnieuw: in de herinnering van ouwe rukkers zoals ik ;-). Niet elk artikel is even boeiend, maar ze zijn kort genoeg en het onderwerp voor wielerliefhebbers en ouwe rukkers alike interessant genoeg om de hele tijd te boeien. Ze belichten steeds een iets ander aspect van het wielerwereldje. Vooral Benjo Maso is daar goed in. Hij duikelt ook in dit boekje een vergeten held uit het verleden op waar ik anders nooit van gehoord zou hebben.
Eindoordeel:
***1/2 (min 1/2 omdat er ook een column van Smeets in staat ;-))

Moab is My Washpot - Stephen Fry

In't kort:
Stephen Fry neemt ons in deze autobiografie mee door voornamelijk zijn jeugd op de lagere en middelbare kostschool.

Mijn oordeel:
Stephen Fry is voor mij vooral bekend van de verschillende gedaantes die hij als Melchett in verschillende Blackadder reeksen vertolkte. Hij is ook bekend van QI en andere BBC programma's en als vertolker van Oscar Wilde.

Eerder ben ik al eens begonnen in een ander boek van hem "Making History" en was 'teleurgesteld' dat het niet beter was. Ik heb het trouwens niet uitgelezen. Dit had uik er toen over te melden: Stephen Fry is één van mijn TV helden (uit o.a. Blackadder) maar als schrijver kan hij me niet bekoren.
Toen ik het met een Engelse collega over schrijvers had, raadde hij aan dat ik dan deze autobiografie zou lezen.

En ja, het is wel onderhoudender dan "Making History". En ik leerde wat over hem dat ik niet wist (heeft een tijdje in de gevangenis doorgebracht). Zeer spectaculair is het echter niet. Het leest als andere boeken over jongetjes op het internaat. Deze keer was het wel leuk genoeg geschreven om het uit te lezen en bij tijden was het zelfs best ontroerend (vooral naar het einde toe). En als bekende figuur besluiten om het boek te laten eindigen voordat de weg naar die bekendheid is ingezet vind ik moedig.

En ja, het komt allemaal vrij narcissistisch over en een beetje pedant op z'n tijd, maar om je eigen biografie te schrijven moet je dat wel een beetje zijn, denk ik dan.
Eindoordeel:
Onderhoudend maar niet wereldschokkend.
***

Een dodelijke liaison - Matthew Plampin

In 't kort: Londen medio 19e eeuw: Amerikaanse wapenfabrikant James Colt heeft zijn activiteiten uitgebreid naar Engeland. Edward Lowry wordt door hem aangenomen als zijn secretaris en potentiële directeur van de fabriek. Edward wordt al snel verliefd op een van de medewerksters, maar zij blijkt echter samen met een groep Ierse arbeiders, de zogenaamde Molly Maguires, wapens te stelen. Deze Molly Maguires willen als wraak op de hongersnood in hun land namelijk een politieke aanslag plegen.
Zal Edward zijn carrière op het spel zetten?

Mijn oordeel: Het leuke aan het boek is dat de historische context op waarheid gebaseerd is: er was een fabriek van Colt in Londen, de Molly Maguires hebben bestaan en ook de buurten en levensomstandigheden in Londen zijn gebaseerd op bronnen uit die tijd.De personages en verwikkelingen, complotten, moorden zijn echter fictief. Het verhaal heeft een hele vlotte en aangename stijl. Er lopen verschillende verhaallijnen door elkaar waardoor het een spannend en dynamisch boek is dat je niet snel weg legt. Dit is een van de betere historische romans die ik tot nu toe gelezen heb.


Eindoordeel: ****

James Worthy - James Worthy

In't kort:
James Worthy is een dertiger en onsuccesvol schrijver. Na het afspringen van zijn relatie met zijn droomvrouw Polly verzeilt hij in een destructieve spiraal vol drank, drugs en gratuite sex.

Mijn oordeel:
Onder het mom van de ironie is er al heel wat rotzooi geproduceerd. Dit boek, dit vod is hier jammer genoeg geen uitzondering op. De schrijver / het hoofdpersonage uit zich als grote fan van Herman Brusselmans en de stijl van dit boek is dan ook sterk daardoor beïnvloed. Maar dan vooral op de meer puberale werken van Brusselmans. Het boek zal dan ook vooral naar hun geïdealiseerde jeugd terughunkerende dertigers of zichzelf vroegrijp achtende pubers aanspreken.

Het boek zal vast goed verkopen, daar twijfel ik niet aan. Het staat barstensvol goedkope sexscènes en ons hoofdpersonage moet maar een vrouw even aankijken of ze springen zonder verdere omslag op zijn gewillig lid. Spannend allemaal. 

Literaire waarde hiervan is voor mij onbestaande. En een klein handjevol geslaagde metaforen kan de leegte van deze roman, excuus, deze vod, niet verhullen. Het boek staat werkelijk vol met metaforen. En af en toe is er wel eens eentje goed gevonden. Als je maar voldoende op iets schiet is het ook wel eens raak. Ben je dan een goed schutter? Nee.

Is James Worthy dan een goed schrijver en is dit dan een goed boek? Nee.

But who cares, right?

Eindoordeel:
1/2

PS: ik las dit op het strand. De schelpen sneden verwensingen in mijn voetzolen...

Zeitoun - Dave Eggers

In't kort:
Abdulrahman Zeitoun is een Syriër die, na jaren zeevaarder te zijn geweest, uiteindelijk is neergestreken in de Verenigde Staten, meerbepaald in New Orleans. Door hard te werken en een goed leven te leiden, heeft hij, samen met zijn Amerikaanse, tot de Islam bekeerde vrouw Kathy, een succesvol aannemersbedrijf opgericht.

En dan komt de orkaan Katrina langs over New Orleans. Tegen beter weten in, blijft Zeitoun in New Orleans, terwijl Kathy en de kinderen naar een veiliger onderkomen vertrekken (zoals heel veel inwoners). Na de storm, die Zeitoun en hun huis vrij goed hebben doorstaan, probeert Zeitoun in een kano mensen hulp te bieden, temidden van de chaos die na de orkaan is uitgebroken.

Tot 6 september, wanneer hij plots van de radar verdwijnt...

Mijn oordeel:
Dit verhaal is waargebeurd. Eggers laat de protagonisten aan het woord, het is hun visie op die periode die we krijgen. Deze hoge graad van objectiviteit zorgt voor een stevige spanningsboog en laat je als lezer mee registreren en verwonderd geraken over wat er toen in New Orleans gebeurde. Daarbij gebruikt Eggers wel romantrucs, door bijvoorbeeld na die zesde september steeds Kathy te blijven volgen, terwijl daarvoor dag per dag Kathy en Zeitoun aan het woord bleven. Maar dat mag wel. Al is het wel grappig in het licht van HhhH, waar Laurent Binet net dat soort schoonschrijverij in non-fictie wil afzweren en dat ik net voor dit boek las.

Het verhaal is natuurlijk ook dankbaar: Zeitoun en Kathy zijn moslims, in de naleep nog van 9/11 en de oorlogen in het Midden-Oosten. Dat geeft natuurlijk een andere blik op de zaken. In dit geval leidt het tot een verhaal over de American Dream die verandert in de American Nightmare.

Net als in What is the What? (waarvan op Boekenwijzen de Nederlandse vertaling is besproken) slaagt Eggers erin om ons een directe blik te gunnen op een van de grootste rampen en tegelijk een van de minder mooie periodes van de recente Amerikaanse geschiedenis. Ik viel van de ene verbazing in de andere verontwaardiging. En toch wordt nergens met de vinger gewezen. De registratie is sterker dan het commentaar.

Trouwens, net als bij Wat is de Wat is dit alweer een uitstekende vertaling. En dat is soms ook wel eens anders.
Eindoordeel:
****

HhhH - Laurent Binet

In't kort:
"Himmlers hersens heten Heydrich". De ondertitel verklaart beter de inhoud van het boek. Deze uitdrukking werd in het Duits blijkbaar gebruikt om het belang van Reinhard Heydrich in het Derde Rijk aan te duiden.

Dit boek gaat over Operatie Anthropoid, de aanslag op Heydrich in Praag in 1942. Jozef Gabçik en Jan Kubis, twee vluchtelingen uit Tsjechoslowakije, worden opgeleid in Groot-Brittannië en vervolgens met de parachute in de buurt van Praag gedropt om deze operatie uit te voeren. Ze worden daarbij geholpen door het nog sterk actieve verzet in Praag.

Reinhard Heydrich was echt een voorbeeldnazi en -Ariër: groot, blond, blauwogig en een ongekend vermogen om zonder scrupules de dood van duizenden mensen te bewerkstelligen. Oh ja, en een afkeer van Joden, dat hielp ook. Hij werd, vermoedelijk niet onterecht, gezien als de gevaarlijkste man van het Derde Rijk.

Hij krijgt de opdracht om in Praag orde op zaken te zetten. De Tsjechen roeren zich te vaak, er is te weinig gehoorzaamheid aan het hogere Duitse goed, dat kan uiteraard niet. Met een aantal rücksichtloze, bloederige acties boekt Heydrich snel succes en lijkt het verzet onder controle. De status en macht van Heydrich in de nazihiëarchie groeit. Maar zo krijgt hij stilaan ook een symboolfunctie en een ideaal doelwit voor aanslagen.

Mijn oordeel:
Laurent Binet heeft geen doorsnee geschiedenis van deze aanslag geschreven. Zoals het ook op de kaft staat: dit is een roman, niet een geschiedenis. Van bij het begin speelt dit boek met de strijd van de auteur met zichzelf om een roman te schrijven die toch waarheidsgetrouw is en zich nergens literaire vrijheden permitteert. In hoeverre is fictie toegelaten in een non-fictieboek? De schrijfstijl is er dan ook eentje van een niet-alwetend verteller. De twijfel en de nervositeit van de schrijver sijpelt overal door. Laurent Binet wil continu vergoelijken dat het wel degelijk correct is wat hij schrijft. Het leest als een work-in-progress. En niets dan de echte feiten mogen verteld worden.

Dit heeft vaak komische effecten. Nadat hij bijvoorbeeld mooi heeft beschreven hoe Gabçik na een laatste kopje thee uit Praag vertrekt om naar Engeland te vluchten, vertelt Binet in het volgende hoofdstuk hoe hij niet 100% zeker kan zijn dat Gabçik weel thee dronk. Misschien hield hij daar helemaal niet van. En vertrok hij niet uit Praag.

Deze stijl kan heel enerverend werken. Waarom niet gewoon vertellen wat er is gebeurd en daarmee basta? Maar door deze deconstructivistische (jawel) benadering, legt hij bloot hoe veel non-fictie ook gewoon opgesmukt wordt met onzinnige feitjes, om het leesbaar te houden. Voor mij was dit een neergeschreven versie van iemand die met veel passie over iets vertelt waar hij veel van af weet. Dan twijfel je ook af en toe eens aan een feitje of moet je soms even relativeren wat je eerder met veel overtuiging poneerde. Als aanhoorder / lezer moet je er dan je aandacht goed bijhouden, maar het maakt het verhaal wel boeiender.

Anderen zouden zich kunnen ergeren aan een dergelijke stijl en het moet gezegd dat hij het geduld van de lezer soms echt op de proeft stelt. Maar over het algemeen werkt het verfrissend en hoort dit bij de meest boeiende non-fictieboeken die ik al las. En was het zeker ook een zeer onderhoudend fictieboek :-)

(los van het feit dat de oorlog verschrikkelijk was, natuurlijk!)

Eindoordeel:
****

Galgenmeid - Van Rijckeghem & Van Beirs

In't kort: Antwerpen, eind 1580s. Gitte Niemandsdochter wordt door haar moeder achtergelaten bij een weeshuis, die haar wel op het hart drukt dat haar vader een Spaanse hertog is. Gitte groeit op met de Spaanse dreiging op de achtergrond, en wordt de beste beurzensnijdster van de stad. Toch wordt ze betrapt, en veroordeeld tot de strop.

Op het nippertje ontsnapt ze aan die doodsstraf, maar dan moet ze wel als Hollandse spionne bij haar vader binnenraken. Dat lukt haar wonderwel, maar wil ze wel spionne blijven ? Het Spaanse leven is zo fijn dat ze veel liever daar zou blijven. Maar dan gooit haar brandmerk roet in het eten.

Mijn oordeel: het is mij niet direct duidelijk of dit een boek voor adolescenten is, of voor een volwassen publiek. Maar dat doet eigenlijk ook niet ter zake. Een fijne historische roman, met veel vaart, oog voor detail, zonder tempo- of plot-dipjes, leuke karakters, wat wil een mens nog meer ?

Echt een aanrader !

Eindoordeel: *****

A Tale of Two Cities - Massarotti & Harper

In't kort: de ondertitel zegt al veel: 'The 2004 Yankees-Red Sox Rivalry and the War for the Pennant.' de New York Yankees en de Boston Red Sox zijn aartsrivalen in het Amerikaanse baseball, en hebben al heel wat robbertjes uitgevochten in de playoffs. In 2003 nog, moesten de Red Sox in de 7de en beslissende wedstrijd hun meerdere erkennen in die vermaledijde Yankees.

Maar het zou anders worden. Of maakte Red Sox Nation zich dat alleen maar wijs ? In de playoffs bouwden de Yankees al snel een 3-0-voorsprong uit, en alles leek alweer verloren. Tot Dave Roberts in de slotfase van de 4de wedstrijd de kansen deed keren met een stolen base. Wat volgde was the biggest comeback in all of sports, zoals deze playoffs-serie ondertussen ook bekend staat.

Mijn oordeel: Massarotti schrijft elke dag over de Red Sox in een Bostons dagblad, Harper doet hetzelfde in NY voor de Yankees. Elke ontmoeting tussen de twee rivalen gedurende het seizoen 2004 wordt zowel vanuit New Yorks als Bostons standpunt belicht, en dat geeft soms leuke en verfrissende contrasten. Leuke schrijfstijl, een interessant onderwerp (met -voor mij althans- de juiste winnaar). Plak daar de documentaire 'Four Days in October' naast, die ik net op dat moment kon zien, en daardoor kon ik me nog beter inleven.

Eindoordeel: ****

The Education of a Coach - David Halberstam

In't kort: biografie van American Footballcoach Bill Belichick, die in de eerste helft van de naughties 3x de SuperBowl won met de New England Patriots. Die zeges zijn echter enkel het sluitstuk van een odyssee die al begon bij zijn prille opvoeding. Vader Steve, zoon van Kroatische inwijkelingen (Belicic werd al snel veramerikaanst tot Belichick), raakte geïnteresseerd en later geobsedeerd door het spelletje en schopte het tot assistent-coach van een befaamde universiteitsploeg. Op die manier werd zoon Bill van in de wieg geconfronteerd en betrokken bij de X-en en O-s van deze tactische sport. Al snel werd duidelijk dat hij het potentieel in zich had om het nog beter te doen dan zijn vader. En zo geschiedde.

Stelselmatig klom Bill de ladder op, startend als niet-betaalde scout van een kleine college, via omzwervingen in Texas, New York en Cleveland kreeg hij uiteindelijk de job als head-coach van de Patriots, met het gekende gevolg.

Mijn oordeel: fijn boek, goed geschreven, nooit saai (wat je soms bij een biografie kan verwachten of vrezen). Je moet er wel steeds goed je hoofd bij houden, want soms passeren er op korte tijd heel wat namen de revue, en dat kan soms wat verwarren.
Het geeft ook een uitstekend inzicht in hoe gigantisch veeleisend een job als assistent- of hoofd-coach van een team is. Veel ingewikkelder en tactischer dan pakweg voetbal of basketbal. Maar dat maakt het spelletje net zo mooi.

Eindoordeel: ****

Action Philosophers - Fred Van Lente & Ryan Dunlavey

In't kort:
De geschiedenis van de filosofie. In stripvorm. Van het woelige begin met de presocratici tot de deconstructie van Derrida.

Mijn oordeel:
Best wel leuk bedacht, al vraagt het wat tijd om te wennen aan de stijl en de opzet. Er wordt best gebruik gemaakt van flauwe humor (maar daar heb ik geen probleem mee :-)) en soms is dat geslaagd en soms, mwah, tja, haha... Maar geleidelijkaan geraak je gewend aan hoe de schrijver en tekenaar de strip hebben bedoeld en dan zie je ook dat ze hun voorbereiding hebben gedaan en weten waar ze het over hebben.

Voor de lezer is dit wel een leuke manier om je kennis van de filosofie bij te spijkeren en ook wat minder bekende filosofen te leren kennen. Zonder het al te ernstige misschien (als een deel van een filosofie onnozel is, dan mag dat ook belicht worden...). Maar: net als bij een cursus filosofie: ik ben nu alweer het merendeel vergeten...

Dit is trouwens een samenbundeling van eerder als losse delen verschenen comics. Het is dan eigenlijk ook beter om het boek beetje bij beetje te lezen (wat ik niet gedaan heb).

Leukste vondst in dit boek voor mij: Plato als een pro-wrestler (met masker).

Eindoordeel:
Geinig.
***1/2

Blackwater Lightship - Colm Toibin

In't kort:
We volgen de behoorlijk rommelige verhoudingen in de Devereux familie. Vooral tussen de verschillende generaties vrouwen (Helen, haar moeder Lily en grootmoeder Dora vlot het totaal niet. Vooral na de vroege dood van Helens vader, ontstaat er een breuk tussen moeder en dochter die jaren later nog steeds niet hersteld is. Er is ook nauwelijks contact tussen Helen en haar moeder en posingen om haar moeder in haar volwassen leven te betrekken (Helen is getrouwd en heeft twee kinderen) zijn nooit goed verlopen. Door de problemen met haar eigen familie heeft Helen het ook moeilijk om zich volledig te 'smijten' in haar eigen huwelijk. Er is altijd toch wat afstand.

Op een bepaald moment krijgen ze te horen dat Declan, Helens broer, AIDS heeft, in een vergevorderd stadium. Zijn eigenaardige keuze om in het oude hotel van de grootmoeder te verblijven om verzorgd te worden, worden ze nu gedwongen elkaar en hun demonen onder ogen te zien.

Mijn oordeel:
Net als in "Brooklyn", van dezelfde auteur (elders besproken op deze blog) gebeurt ook hier weer niet bijzonder veel. De ziekte van Declan is weliswaar tragisch, maar is slechts een katalysator om de drie generaties met elkaar te confronteren. Dit zijn boeken waarin vooral gereflecteerd wordt over het leven, de dood en of je kan of zou moeten willen ontsnappen aan je achtergrond. Moet je aan je roots vasthouden of moet je ze met wortel en al uit de grond rukken en niet meer omkijken?

Dit boek gaat daarover en ook over lastige familierelaties. Ouders begrijpen hun kinderen niet en andersom. Teleurstelling is de regel aan beide kanten. Dit is best herkenbaar eigenlijk, al zijn de protagonisten in deze roman wel heel erg koppig. Dat heeft voor een deel ook te maken met het Ierse element, het ontkomen aan de katholieke dorpse achtergrond. Nu, dat kan je ook vertalen naar de Vlaamse klei. Achter gesloten deuren kunnen we ruzie maken, maar voor de gemeenschap zijn we steeds de perfectie. Dit wodt het best belichaamd in Dora, de grootmoeder, die haar onbegrip voor de homofiele Declan en zijn homovrienden verbergt achter "De mensen zullen nogal praten!!".

Dit wordt allemaal goed beschreven en niet teveel in your face gebracht, waardoor het tasbaar en herkenbaar wordt. De personages zijn geen karikaturen, maar echte mensen, met echte gebreken en echte emoties. Het grijpt je, net als Brooklyn, niet meteen bij je nekvel, maar stilaan geraak je steeds meer betrokken. Het open einde is verrassend maar niet storend. We laten de personages eindelijk met rust, laat ze het zelf nu maar eerst even uitwerken.

Eindoordeel:
**** (Brooklyn is beter, maar toch evenveel sterren)

Homer & Langley - E.L. Doctorow

In't kort:
Homer & Langley zijn twee broers die kort na WOII hun ouders verliezen. Homer is langzaamaan zijn zicht verloren maar weet zich te redden door ruimtes in huis te "voelen". Langley is teruggekeerd uit de loopgraven met door mosterdgas aangetaste longen en stembanden.
Ze zijn een overblijfsel uit de aristocratie en hebben geld genoeg om zonder te werken te overleven. Ze trekken zich steeds meer terug uit de maatschappij en de realiteit. Ze worden kluizenaars. Vooral Langley die alles wat los of vast zit verzamelt, in het kader van een groots project waarin hij wil aantonen dat alles steeds hetzelfde blijft, wordt steeds excentrieker. Homer is door zijn blindheid (en later wordt hij ook nog doof) afhankelijk van Langley.

We volgen hen door het grootste gedeelte van de 20e eeuw, waar ze de verschillende grote momenten van de oorlog meemaken: de swing van de jaren '30, WOII, de hippietijd etc...

Mijn oordeel:
Ik heb het boek gelezen min of meer op basis van de bespreking op de Boleuzia blog. Somehow was ik wel vergeten dat Homer en Langley echt bestaande figuren waren. En eigenlijk was dat wel goed, want er wordt inderdaad nogal wat literaire vrijheid genomen. Ze leven veel langer en nemen in zekere zin meer deel aan de maatschappij dan ze in het echt deden. Dat geeft aan het verhaal ook een veel breder draagvlak. Op deze manier zien we in hun verhaal de geschiedenis van de 21e eeuw grotendeels voorbijtrekken en wordt er door kleine momenten ook kritiek geleverd op die Amerikaanse geschiedenis.

Als personages zijn het ook zeer dankbare figuren. Homer is als muzikant de romanticus, de poëet terwijl Langley de excentrieke, zakelijke verzamelaar is met een missie! Hun onconventioneel omgaan met de alledaagse realiteit heeft wat aantrekkelijks. Tot op zekere hoogte. Aan het einde zie je hun verval steeds sneller gaan en het einde is zelfs akelig.

Doctorow is duidelijk een goed verteller en ik heb dit zeer graag gelezen. Soms is het een beetje ongeloofwaardig wat ze allemaal doen en hoe lang ze het volhouden, maar een goed verteld verhaal mag dat af en toe zijn. Op zijn beste momenten is het boek een spiegel voor onszelf en het beeld is niet altijd mooi...

Eindoordeel:
****

Smartlap - Joep Van Muylder

In't kort:
Chiel (short for Michiel) is werkloos en wordt op een dag, door zijn beste vriend en louche manager Walter, de job van z'n leven aangeboden: chauffeur van Ray Lorca, een uitgerangeerde Vlaamse schlagerzanger die een comeback gaat maken.

Wat volgt is de posingen van Walter om van Ray een winstgevend product te maken, vooral door langs allerhande pensenkermissen, Vlaamse foren en andere hersendodende brasserieën Ray weer op de kaart te zetten.

Chiel valt in tussentijd voor de charmes van Dina, de dochter van Ray die het smartlapwereldje al evenzeer verafschuwt als Chiel.
Mijn oordeel:
Ik kende deze schrijver totaal niet, maar vond het schaap en de titel intrigerend genoeg om het uit de bieb te ontlenen.

Briljant is het nergens, grote literatuur zeker niet (maar dat pretendeert het ook niet te zijn) en het wil te veel grappen op ons afsturen om een uitstekende satire of parodie te zijn. Maar omdat er zoveel grappen zijn, zijn er ook wel een aantal geslaagd te noemen. We stellen ons bovendien allemaal wel genoeg vragen over dat door Eddy Wally's, Willy Sommersen en andere Laura Lynns bevolkte wereldje en het is leuk er op te 'schijten'. Maar dat is voor mij niet een hele roman lang leuk. Als je dat wegneemt, zijn de personages onvoldoende diepgaand en wordt er vooral gemikt op de instant lach dan op een goed geschreven boek.

Dit gezegd zijnde: Ben Elton heeft zo heel wat boeken volgeschreven en die waren ook niet allemaal de hele tijd super. In Vlaanderen zijn er te weinig van dit soort schrijvers en uiteindelijk is dit boek goed genoeg en was het voldoende entertainend om toch te hopen dat het hier niet bij blijft. Maar dan beter gedoseerd.
Eindoordeel:
***

Het Grote Uitstel - Marc Reugebrink

In't kort:
Het boek volgt de opgroeiende Daniel Rega. We beginnen met de puberende Rega in een Hollands dorpje eind jaren '70. Vervolgens vinden we hem terug tijdens zijn studententijd in Groningen om te eindigen eind jaren '80 in Berlijn.

Rega groeit op in een tijd van grote sociale omwentelingen. In de jaren '70 hadden we de tijd van het links terrorisme (o.a. de Rote Armee Fraktion). Ook in zijn dorp wordt een pand gekraakt om er een links café te maken.

Rega snapt het echter niet allemaal. Hij wordt vooral meegezogen zonder te beseffen wat het werkelijk allemaal betekent. De vrienden die hij treft bepalen zijn levenswandel en sturen zijn overtuigingen. Zijn politieke ontluiking loopt parallel met zijn sexuele ontluiking. Na het letterlijk uiteenspatten van zijn eerste grote liefde (samen met het afbranden van het café) komt het nooit meer goed.

Mijn oordeel:
Als je niet 100% op de hoogte bent van alle politieke ontwikkelingen in Nederland, dan is het niet altijd duidelijk wat de verbanden zijn. En dat weerhield me ervan om dit boek echt te vatten, om echt in het verhaal te duiken.

Daniel Rega is daarnaast echt ook wel een verknipte jongen. En dat maakt het moeilijk om een connectie te maken. Hij heeft een onvermogen om de Liefde in een rationeel licht te bekijken en in zijn zoektocht naar de Ware Liefde doet hij echt vreemde dingen. Dit mondt uit in een walgelijke actie aan het einde van deel 2.

Deel drie is het slapste, al ken ik daar dan weer wel de geschiedenis. Nu ja, het verband Berlijn en 1989 is voor iedereen  wel duidelijk zeker? Ook hier loopt Rega rond als een ontsnapte malloot die tenmidden van de grote omwenteling uiteindelijk ook de culminatie vindt van wat eigenlijk uiteindelijk alleen maar de zoektocht naar (ik kan het niet anders noemen) de ideale vagina is. Noot: die vindt hij niet in een mens...

Wat het boek leuk maakte en waardoor ik het uitlas, is de schrijfstijl. Die is "anders": heel los, met een niet perfecte, zich niet alles altijd meteen herinnerende schrijver. Dat maakt het soms ook grappig en toont die tijd zoals hij best getoond wordt: met hiaten in je geheugen. En de andere personages buiten Rega zijn wel likeable, en dat wil je dan weer wel lezen.

Eindoordeel:
*** Omdat de schrijfstijl zo leuk is.

Skippy Dies - Paul Murray

In't kort:
Skipy Dies gaat over Daniel - Skippy - Juster, een jongen (puber) in een gerenommeerde kostschool in Ierland. Het boek begint meteen met de dood van Skippy bij een doughnut eating contest tussen hemzelf en Ruprecht, een al even nerdy en onaantrekkelijke jongen met wie hij de kamer deelt op het internaat.

In de rest van het verhaal keren we terug in de tijd en ontdekken we de gebeurtenissen die uiteindelijk zullen leiden tot zijn plotse dood. Zijn verliefdheid op Lori uit de naburige nonnenschool, zijn lastige thuissituatie (die slechts traag uit de doeken wordt gedaan) etc.

Het is een verhaal niet alleen over opgroeien als puber (met alles hormonale karakterstoornissen die dat meebrengt) maar ook over het leven in een katholieke school en in een stad, met sociaal onrecht, drugs etc.

Mijn oordeel:
Het boek begint lekker. Paul Murray beschrijft op een grappige manier over het leven op het katholieke internaat en heeft daarvoor een aantal goede personages bij elkaar geschreven. Naast Ruprecht en Skippy heb je bijvoorbeeld ook Howard the Coward, de leraar geschiedenis die een typische sukkel is die denkt zijn leven te kunnen ontvluchten door een flirt met een blonde vervangleerkracht op de school.

Er zitten ook best wat verhaallijnen in die de lezer geïnteresseerd houden en waar je dan toch het fijne van wilt weten (maar dat komt uiteraard pas aan het einde).

Daar zit meteen ook de negatieve kant van dit boek: het wil heel veel zijn. De schrijver verweeft zelf een grapje dat Howard zich een beetje ziet als Robin Williams in Dead Poets' Society, maar de gelijkenissen zijn er wel. Het is aan de ene kant grappig, aan de andere kant best een donker boek (kanker, scheidingen, drugs, moord, seksueel misbruik...) en ik heb de indruk dat het boek te veel wilde zijn. Het soms exuberant grappige van sommige situaties en personages (Ruprecht Van Doren is een klassieker en daar had ik een zeer duidelijk beeld van) viel niet altijd te rijmen met het drama. Door de verhaallijnen zit je soms te lang op één aspect te kauwen (Howard's verliefdheid op Miss McIntyre hoefde niet zo lang en is beetje cliché) terwijl andere zaken onderbelicht worden. Halley, de Amerikaanse vriendin wordt als het ware 'vergeten', terwijl daar toch een mooie lijn zat.

Het einde (het derde deel van het boek, de nasleep van Skippys overlijden) is weer wel heel mooi en bij momenten zelfs zeer ontroerend, zeker hoe de vrienden van Skippy onhandig proberen om te gaan met zijn heengaan is zeer gevoelig gebracht.

Daardoor mist het boek een beetje evenwicht. Het slaagt daardoor ook net niet in zijn opzet. Maar ik zou het zeker niet afraden. Nu ik er een weekje over heb kunnen nadenken is mijn scherpere kritiek wat afgezwakt en beoordeel ik het toch als aangenaam leesvoer. Het is wel een klepper (661 pagina's).

Eindoordeel:
***1/2

PS: Browsend door commentaren op Internet vindt de ene het zeer goed, de andere valt over clichés. Ik zit ergens tussenin.

Around the World in Eighty Days - Michael Palin

In't kort:

Verslag van Michael Palin's eerste reisprogramma voor de BBC, in 1988, waarin hij Phileas Fogg probeert te evenaren door met in die tijd ook al beschikbare reismiddelen in 80 dagen de wereld rond te reizen. Dus zonder gebruik te maken van een vliegtuig.

In deze versie blikt Palin, na 20 jaar, in een extra hoofdstuk terug op die eerste reis en de mensen die hij is tegengekomen.

Mijn oordeel:

Ik had nood aan een vlot leesbaar boek voor een regenachtige middag in Oletta (Corsica) waar ik niet al te zware inspanningen moest voor doen. Deze reeks met Palin was indertijd ook bij ons veel bekeken en vond ik best leuke televisie. Michael Palin is geknipt om een programma als dit licht en entertaining te brengen.

Dit boek brengt niet veel meer dan wat het programma deed en verwacht ook hier van Palin geen zware maatschappijkritiek. Maar het is alleen al leuk omdat je kan zien hoe enorm de wereld veranderd is in 22 jaar. In 1988 stond er nog een muur in Berlijn (komen ze wel niet) maar was China zwaar onderontwikkeld (nu kan je met ongeveer 450 per uur door China reizen, toen verre van), van al die oliestaatjes waar nu de grootste wolkenkrabbers staan was nauwelijks wat te melden.

En het las ook echt vlot, al ben je beter af met een Bryson om echt leuke reisliteratuur te schrijven. Dit boek is vooral leuk als je de beelden ooit hebt gezien.

Eindoordeel:

Toch leuk genoeg en een halve ster extra voor nostalgie.

***1/2

A place of execution - Val McDermid

In 't kort: In december 1963 raakt de 13-jarige Alison Carter uit het gehucht Scardale vermist. Inspecteur Bennett leidt het onderzoek en concentreert zich op de stugge en achterdochtige inwoners van het dorpje. Langzaam maar zeker weten die hem naar verschillende sporen en plaatsen te leiden die meer dan voldoende aanwijzingen opleveren en naar één verdachte leiden.

Mijn oordeel: Ik vond dit boek op vakantie in een hotel en nam het mee voor als alle andere boeken gelezen zouden zijn. Een eerdere Val McDermid "The Grave Tattoo" was me zeer goed bevallen, dus dit zou vast weer een succes zijn. Dat was het inderdaad. Het rustige tempo waarin je als lezer mee wordt genomen naar deze geïsoleerde streek en deze bewoners, hen mee bezoekt en ondervraagt, zorgt voor een dichte betrokkenheid bij de gebeurtenissen. Bovendien weet je tot op het einde niet precies wie het gedaan heeft, wat er is gebeurd, waar het lijk is. Er is wel iemand veroordeeld, maar was dat terecht?Spannend en raadselachtig tot op het einde. Heerlijk!

Eindoordeel: ****1/2

The Anniversary Man - R.J. Ellory

In 't kort: Als tiener is John Costello nipt ontsnapt aan de seriemoordenaar die zich "The Hammer of God" noemde. Ongeveer twintig jaar later is er opnieuw een seriemoordenaar aan het werk: hij kopieert moorden die op exact dezelfde wijze en op exact eenzelfde datum maar jaren geleden plaatsvonden. Detective Irving moet deze Copycat zien te vinden en stuit al snel op John. Deze is vanuit de gebeurtenis uit zijn verleden gefascineerd door seriemoordenaars en werkt als crime researcher voor een lokale krant. Hij helpt Irving in de moeizame zoektocht naar de moordenaar, maar is tegelijkertijd zelf ook verdachte.

Mijn oordeel: Het verhaal doet heel erg écht aan, alsof er een waar gebeurde case wordt gevolgd. De schrijver heeft dan ook blijkbaar gebruik gemaakt van waar gebeurde seriemoorden en daar een verhaal rond geschreven. Het boek gaat vooral in op de moorden, hoe die gepleegd worden en daarnaast de moeizame zoektocht naar de moordenaar. Het is niet zozeer een "whodunnit" maar meer een "howdunnit". Er wordt niet gefocust op de verdachten, die zijn er heel lang eigenlijk niet, maar op hoe moeilijk het is een seriemoordenaar te vinden met de beschikbare middelen. Een stuk realistischer dan veel andere detectives, maar ik lees toch liever een klassieke "whodunnit" waarin een handvol verdachten opgevoerd worden die het eigenlijk allemaal wel kunnen zijn. Ik ga nog wel zeker eens iets van Ellory lezen.

Eindoordeel: ***

The Hollow - Agatha Christie

In 't kort: Lucy en Henry Angkatell hebben verschillende familieleden en kennissen uitgenodigd op hun landhuis "The Hollow". Net wanneer Hercules Poirot een dag later op uitnodiging verschijnt voor de lunch treft hij het lichaam van dokter John Christow aan. Zijn vrouw heeft een pistool in haar hand dat vervolgens door de maîtresse van John, Henrietta, uit haar hand wordt gegrepen en in het zwembad wordt gegooid. In plaats van te komen lunchen kan Poirot weer beginnen aan zijn zoveelste moordzaak. 
 
Mijn oordeel: Ik had dit boek als reserveboek meegenomen op vakantie. Ik had het ooit al gelezen, maar omdat ik op vakantie altijd verzekerd moet zijn van voldoende aangenaam leesvoer, stopte ik het in het koffer. Uit de biografie over Christie had ik een lijst samengesteld van de boeken die ik zeker nog eens moest lezen omdat dit haar beste zouden zijn. In een fantastisch art-nouveau hotel op Corsica, Les Roches Rouges, stapte ik toevallig binnen in een perfecte locatie voor een Agatha Christie detective. Dáár moést dit boek gelezen worden, het kon niet anders.
In tegenstelling tot wat de biografie oordeelt (één van haar beste) vind ik "The Hollow" goed, maar niet bij de top 10 horen. Het was vooral een extra leuke leeservaring in het bijzondere hotel.
 
Eindoordeel: ***1/2

Vochtige streken - Charlotte Roche

In 't kort: Helen heeft, zoals alle vrouwen, geleerd om bepaalde wetten met betrekking tot hygiëne en lichamelijk verzorging na te leven, maar lapt dat volledig aan haar laars. In tegenstelling: ze doet dingen met haar lichaam, met name rond haar schaamstreek, wat je als lezer zelf nog niet zou verzinnen (ik althans niet). Na een ongelukje tijdens het anaal scheren komt Helen in het ziekenhuis terecht waar ze geopereerd moet worden aan haar aars. Al liggend in bed vertelt ze ons al het onsmakelijks dat ze met haar lichaam uitvreet.

Mijn oordeel: Ik wilde dit boek eens lezen omdat het een aantal jaren geleden zeer sterk als "feministische literatuur" gepropageerd werd. Tegen al die verzorgingswetten waar vrouwen aan zouden moeten voldoen omdat ze er jong, fris en picobello uit moeten zien wordt met dit boek hevig geprotesteerd. Ik was voor het lezen wel al door verschillende recensies gewaarschuwd: je vindt dit boek een openbaring of je vindt het gewoon smerig. Ik hoor bij de laatste groep lezers. Niet alleen omdat het gewoon overdreven onsmakelijk is, ook  inhoudelijk is het een erg weinig boeiend verhaal. Het hoofdpersonage vond ik allesbehalve sympathiek en het was dan ook jammer dat ze op het einde niet stierf aan haar anale verwondingen.
 
Eindoordeel: **

Legende van een zelfmoord - David Vann

In 't kort: Roy doet in een aantal verhalen verslag van zijn leven. Een leven met een psychisch instabiele vader en een scheiding tussen zijn ouders zorgt ervoor dat Roy ons weinig aangenaams te vertellen heeft. Dit naargeestige leven vermengd met het kille klimaat van Alaska, de plaats waar de verhalen zich afspelen, zorgt voor een beklemmend en onaangenaam gevoel bij de lezer.

Mijn oordeel: Het is een bijzonder boek, waarvan je niet zo goed weet wat nu écht gebeurd is en wat niet. Je weet dat het semi-autobiografisch is en dat de vader van de schrijver zelfmoord pleegde. De verhalen zijn een soort van verwerking van die gebeurtenis. Ik was met name onder de indruk van het centrale verhaal in het boek "Sukkwan Island" waarin vader en zoon in the middle of nowhere en aan elkaars lot over gelaten maanden lang in een hut wonen en voedsel verzamelen. De angst en onzekerheid die de zoon voelt alleen zijnde met zijn suïcidale vader was zeer voelbaar. Daarbij bouwt dit verhaal een zeer sterke spanning op die je doet doorlezen.
 
Eindoordeel: ***1/2

Ik Ben God Niet - Frank Vandenbroucke

In't kort:
Frank Vandenbroucke blikt terug op zijn leven als wielrenner, van het prille en meteen succesvolle begin over zijn drugs- en andere persoonlijke problemen en hoe hij met de druk omgaat. Of hoe hij er niet mee omgaat, eigenlijk.

Mijn oordeel:
Vaak zijn renners- en andere sportbiografieën niet noodzakelijk boeiend. Natuurlijk, VDB heeft een niet zo alledaags leven gehad en ik was dan ook benieuwd hoe dit in dit boek verteld wordt.

En het moet gezegd: hier is een zeer goede copywriter aan de slag geweest. Althans, ik geloof niet dat de gebruikte metaforiek en de haast literaire opbouw van deze biografie van hem zelf komt. Het begint al bij de opzet van het boek. Het bestaat uit twee delen: "Ik ben God..." en daarna "Niet". En, bedoeld of niet, deel één is ook stilistisch anders dan deel twee. Deel één is mooi opgebouwd, verhalend, met mooie omschrijvingen en beeldtaal. Deel twee is gejaagd, lijkt opgefokt (op momenten dat ook hij opgejaagd wordt door de pers).  Hier zie je toch duidelijk de hand van een copywriter.

En hij is vaak eerlijk,  ontkent niet dat hij vaak een ettertje was, bijvoorbeeld. Alleen blijft hij ook in dit boek vaak de fout elders zoeken. En dat hij over een aantal (mindere) zaken eerlijk is geweest, betekent dit dat hij dat overal is? We zullen het nooit weten.

Maar door de al vermelde goede opbouw en de opmerkelijk goede vertelstijl leest dit boek als een trein. Blijft boeiend om te zien hoe iemand zichzelf in de vernieling rijdt. VDB toont tekenen van narcisme en (maar let op: salonpsychologie) manische depressie. Zo ook in zijn prestaties: de ene keer alles en feest, daarna (steeds langere periodes) van het absolute niets.

Niet veel later na deze autobiografie is hij ook onverwacht en in mysterieuze omstandigheden overleden. En dat was een passend laatste hoofdstuk bij dit boek geweest. Het is het verhaal van een mentaal labiele man die zo hoog de hemel in is geprezen (ook door zichzelf) dat hij alleen maar zo diep kon vallen.

Eindoordeel:
****

Zomerhuis met zwembad - Herman Koch

In 't kort: Een huisarts met een voornamelijk artistiek cliënteel raakt in contact met de bekende acteur Ralph. Zijn gezin wordt uitgenodigd om de vakantie gedeeltelijk in het zomerhuis (met zwembad) van Ralph door te brengen. Ondanks zijn eigen gemengde gevoelens en die van zijn vrouw belanden ze er uiteindelijk toch. De gebeurtenissen die in en om het zomerhuis plaatsvinden hebben uiteindelijk schadelijke gevolgen voor de verschillende gezinsleden.

Mijn oordeel: Na "Het diner" is dit de tweede succesroman van Koch. Ik vond het zelf ook een goed boek. Het leest ontzettend vlot, maar heeft toch voldoende diepgang. Er worden verschillende maatschappelijke thema's aangeraakt: medische ethiek, opvoeding, misbruik. Leuk is ook dat het boek moeilijk tot één bepaald genre te classificeren is. Er zitten elementen van een whodunnit in, want je wacht tot op het einde op duidelijkheid rond een bepaald voorval. Ook zijn, net als in "Het diner", de hoofdpersonages altijd wat verknipt, maar ligt dat er niet te dik bovenop. Hierdoor is het onvoorspelbaar wat ze gaan doen en kan het tot op het einde alle kanten uit kan gaan.

Eindoordeel: ****

Haantjes - Kluun

In 't kort: Stijn en Frenk zijn eigenaars van het marketing-bureau "Merk in uitvoering". Als snelle jongens krijgen ze steeds meer bekendheid, maar veel concrete opdrachten liggen er nog niet. Totdat ze kennis maken met het schitterende idee van homo Charles. In aanloop naar de Gay games in Amsterdam bedenken ze diverse gadgets: gay vlaggen, petjes, fluitjes. Ze laten dozen vol aanslepen om tijdens de games te kunnen verkopen. We volgen de mannen en hun omgeving van idee tot uitvoering tot verkoop en dat verloopt niet altijd even soepel.

Mijn oordeel: Kluun's eerste boek "Komt een vrouw bij de dokter" voert dezelfde personages op, maar dan later in de tijd wanneer de vrouw van Stijn kanker heeft. In "Haantjes" is het nog niet zover en daardoor is het een ander, luchtiger, boek geworden. Tijdens een lange treinreis, een paar uur in de zon of op de bank is dit een uiterst vermakelijke leeservaring. Het is allesbehalve een literair hoogtepunt, maar wel een hilarisch, vlot, en van begin tot einde onderhoudend boek. Wat men noemt een lekker boek.

Eindoordeel: ****