The Ledge - Blànaid McKinney

In't kort:
John Kelso is en presentator van een cult filmprogramma op TV. Op een nacht wordt hij ontvoerd door Kenny, een fan die Kelso een scenario wil laten lezen.

Lynne is researcher voor een populaire talkshow en een vat vol feiten en weetjes. Op een dag interviewt ze John Kelso over zijn ontvoering waarna de liefde opbloeit.

Tom is een dief die, na het inbreken in Lynnes flat, hopeloos verliefd op haar wordt.

Mijn oordeel:
Het boek en het verhaal van de vier hoofdpersonages John, Lynne, Tom en Kenny beginnen veelbelovend. Het zijn interessante, geloofwaardige personages waar je meer over wilt weten. Alleen is McKinney gaandeweg letterlijk 'losing the plot'. Waar de kidnapping van Kelso door Kenny plausibel was, net als de match tussen Kelso en Lynne en de jaloezie van Tom, begint het halverwege te rammelen wanneer McKinney probeert alle vier de personages aan elkaar te linken. De tour de force is dat Tom en Kenny elkaar toevallig ontmoeten in een pub, meteen een vriendschap smeden en, oh toeval, in dat café ook meteen de oude maten van Kenny uit Ierland zitten. Akkoord, in fictie moet je af en toe een en ander forceren, maar hier wordt snel iets gefabriceerd waardoor je als lezer het niet meer gelooft. Althans deze lezer niet. Eén deus-ex-machina kan nog wel, maar om haar eindjes bij elkaar te knopen krijgen we er hier toch wel een aantal teveel.

Bovendien staan er nog te veel ideeën in dit boek die er wat mij betreft uitgeregeerd hadden gemogen. Zo krijgen we regelmatig (via Lynne) ideetjes voor thema's voor de praatshow waar zij research voor doet. Daar zitten leuke ideeën bij die het boek initieel opfleuren. Alleen: ze blijft dit doen waardoor een leuk idee plots loze bladvulling begint te worden. Idem voor ideeën voor het filmprogramma van Kelso.

Zo ook met een aantal personages. De bende 'vrienden' van Kenny zijn initieel mooi uitgewerkte personages tot ze plots weer moeten opduiken. Je denkt dan: aha, dit is de aanzet tot een finale, tot de personages één voor één weer verdwijnen zonder dat ze mijns inziens een bepalende rol in het verhaal hebben gehad. Alsof McKinney nog wat ingevingen over haar personages wilde verwerken. Het werkt het verhaal alleen maar tegen en het zorgt voor ergernis bij de lezer.

Het resultaat was vooral dat ik vanaf ongeveer halverwege het boek geen geloof meer had in het verhaal. En dat is jammer, want er zit zeker veel potentieel in dit boek. McKinney bedenkt zeer interessante personages maar ze faalt voor mij als ze die personages in een plot moet gieten.

Eindoordeel:
**1/2

Het beroemde broer & zus boek - Ingmar Vriesema

In't kort:
Het uitgangspunt van dit boek is best interessant. Bekende en beruchte personages uit de media en de geschiedenis zien we vaak als op zich staande entiteiten. Hitler is bijvoorbeeld niet meer gewoon een persoon maar we zien hem eerder als verpersoonlijking van WOII, de holocaust en het verschrikkelijke nazi-regime. Maar ook die mensen hebben familie, broers en zussen.

Dit boek handelt over steeds een broer of zus van zulke figuren die we als losstaande entiteiten zijn gaan behandelen.

Mijn oordeel:

Vriesema deelt deze 'siblings' (waarvoor, zegt hij terecht, geen echt goede Nederlandse term bestaat ('bloedverwanten', misschien?)) in in verschillende categorieën: je hebt er die de broer of zus volgen, je hebt er die nabootsen, je hebt er die zich afzetten tegen hun beroemde bloedverwant.

Jammer genoeg wordt er steeds te weinig plaats en tijd genomen voor de stukjes om echt diep te gaan. Op een aantal pagina's wordt de broer of zus belicht en dan is het alweer klaar. Als lezer bleef ik wat op mijn honger zitten, op die manier. De inleidende stukjes bij de verschillende hoofdstukken (per categorie), waren wel interessante inzichten in de psychologie van bloedverwanten, maar ook daar weer net te kort om écht onderhoudend te zijn.

Uiteindelijk blijft het leuke effect over dat je vreemd opkijkt als je de bekende achternaam gecombineerd ziet met een onverwachte voornaam: Paula Hitler, Jack Churchill...  Dit maakt dit een boek dat zeer vlot wegleest, maar net niet voldoende brengt om het niveau van een 'gimmick' te overstijgen en echt boeiend te zijn.

Eindoordeel:
**1/2

Barnsteen - Guido Van Heulendonk

In't kort:
Dorian DeWitt is een depressieve dertiger en zoon van een rechtse Vlaams-Nationalist (type VLD, N-VA) en een socialistische dichteres. Deze laatste berooft zich al tijdens Dorians jeugd van het leven in Frankrijk. In een poging richting aan zijn leven te geven, trekt Dorian naar Riga, Letland om de oorsprong te achterhalen van een opdracht aan zijn moeder in één van haar dichtbundels.

Mijn oordeel:
Het grootste probleem, voor mij, aan dit boek was het hoofdpersonage. Zijn depressiviteit en de nogal knullige verliefdheid op Ineta, zijn Letse gids, irriteren vrij snel. Er zitten interessante stukken over Letland in (al wordt er iets te geforceerd een vergelijking met het uiteenvallende België getrokken (in 2007, het jaar waarin dit boek zich afspeelt, hadden we de eerste van de recente crisissen in de regeringsvorming, remember?) en Heulendonck schrijft stilistisch wel heel mooi, maar Dorian zat een leuke leeservaring in de weg.
En hij moet het boek dragen, want de meeste andere personages zijn maar passanten en soms net iets te vaak bordkartonnen, haast karikaturale personages. Nu, je kan argumenteren dat dit is hoe Dorian ze ziet etc, maar dat helpt mijn leeservaring er niet op vooruit :-)

Ik was dus niet helemaal overtuigd. Het heeft ook lang geduurd om de leeservaring hier neer te pennen (ik als het eind juni al) en merk dat ik het boek al bijna volledig vergeten was.

Eindoordeel:
**1/2

Benidorm - Jo Van Damme

In't kort:
Franky en Tony, de zonen van Rudy - Drievingers - Vanneste, de beruchte beroepscrimineel uit Ledeberg, wachten op Zaventem op  de Bulgaarse Lyudmila, de blonde vlam die Rudy tegen het lijf liep in Benidorm. Dat Rudy vroeger nooit aan vakantie deed en al zeker geen blonde vlammen opscharrelde, stemt hen tot nadenken. Misschien wordt het wel eens tijd dat zij de boel overnemen en Rudy met pensioen gaat.

Mijn oordeel:
Er valt weinig te zeggen over dit boekje behalve dat het je maar enkele uurtjes vraagt om het uit te lezen. Dat is ook de enige reden waarom ik het uitgelezen heb (het was voorbij voor ik er erg in had).

Van Damme geeft zelf aan in interviews dat hij geen 'literaire' roman wenst te schrijven maar eerder iets dat entertaint. Fair enough. Hij is daarbij duidelijk geïnspireerd door satirische romans zoals de Britse literatuur er vele kent. Alleen is dat een moeilijk genre en wordt satire al snel al te volkse kolder zonder duidelijke lijn en vergezochte humor.

In "Benidorm" werkt het voor mij in ieder geval niet. De interventies van de auteur - brieven aan zijn uitgever over wat die laatste niet goed zou kunnen vinden aan de roman - lijken een wat naar postmodernisme neigende maar verder krampachtige poging om ook de lezer te zeggen dat hij bewust zijn roman zo onnozel heeft gemaakt, dus als je het allemaal wat te flauw en te slap vindt: dat is zo. Is dat niet grappig?

Nee.

Nu, ook uit het Engelse taalgebied is niet elke satire geslaagd te noemen. Ben Elton en David Lodge hebben ook wel eens een stinker geschreven. En laat het duidelijk zijn, ik krijg nog niets op papier dat zelfs maar half de poging is van Benidorm. (ik probeer het ook niet :-))

Ik vind dus dat schrijvers als Jo Van Damme het vooral moeten blijven proberen. Er moeten ook  meer 'satiristen'opstaan in het Nederlandse taalgebied. In een groter aanbod is er gewoon ook meer kans op een paar echt goede satires. Hoewel, met een W.F. Hermans en zeker ook Brusselmans in zijn eerdere werk, hebben we er wel een paar die het genre beheers(t)en.

Eindoordeel:
**

Blankets - Craig Thompson

In't kort:
Dit is een autobiografische comic novel over de opgroeiende jaren van Craig. Hij voelt zich altijd het buitenbeentje, past niet binnen de macho Amerikaanse cultuur van zijn hometown.
Zijn familie is door en door christelijk maar zelfs aan zijn geloof begint hij te twijfelen.
Zijn leven krijgt weer richting en een doel als hij Raina ontmoet op een christelijk vakantiekamp.

Mijn oordeel:
Ik vond het allemaal - en al vrij snel - saai. De continue worsteling met het geloof is er een die ik niet ken. En ik kon me ook niet voldoende inleven in het hoofdpersonage of de goede christelijke families waar de verhalen zich afspelen en zijn breuk met die wereld. In het  begin heb je wel sympathie met de outsider, de loner die hij is, maar het verpietert allemaal tot een kabbelend, weinig boeiend geheel.

Mooi getekend, dat wel, maar niet mijn thema.

Eindoordeel:
**1/2

Mise en place - Margot Vanderstraeten

In 't kort: Victor Werner is topkok in zijn eigen driesterrenresto. Dag en nacht in de weer in zijn keuken. Wanneer zijn zus overlijdt, komt het verleden weer naar boven. Het verleden waarin de familie Werner een succesvolle champignongroeve in Limburg bestierde. En waar een eind aan kwam toen de groeve instortte en Victor zijn vader verloor.

Mijn oordeel: Het verhaal is in een nogal staccato-stijl geschreven: korte, droge zinnen met weinig franje. De verteller is de topkok zelf, dus dat is niet zo vreemd. Hij is geen literair wonder en schrijft enkel zijn verhaal. Het past bij het personage. En toch zorgde die droge zakelijke inhoud en stijl van het boek er voor dat het verhaal me weinig deed. Ik herinner me een week na het lezen (nu ik deze blogpost schrijf) eigenlijk niet meer zo veel. Dat is geen goed teken.

Eindoordeel: **1/2

The Pregnant Widow - Martin Amis

In't kort:
Keith brengt de zomer van 1970, samen met zijn vriendin Lily en een allegaartje van andere vrienden en kennissen, door in een kasteel in Italië.

In de geest van de heersende seksuele en feministische revolutie, gedragen (sommige van) de vrouwen zich als mannen, wat bij Keith de hoop doet opleven dat hij met een aantal van hen een aantal vluggertjes kan beleven. Vooral de borsten van Scheherazade doen zijn libido op hol slaan.

Mijn oordeel:
Mwah... het zal voor een deel zijn omdat ik uiteraard niet heb deelgenomen aan die revoluties (wegens nog niet geboren) en ook al omdat die revoluties niet tot in Opwijk zijn doorgedrongen, maar deze satire op die tijd en de kritische deconstructie van de vrij negatieve gevolgen van een als positief bedoelde revolutie gaat grotendeels aan mij voorbij. En om me nou eerst te gaan verdiepen in die geschiedenis om dan beter dit boek te kunnen waarderen, gaat me iets te ver :-) Waar dat voor een beter geïnformeerde lezer misschien meerdere betekenislagen geeft, is het verhaal van Keith die zich in de slaapkamers en de slipjes van zijn vrouwelijke kasteelgenoten probeert te manoeuvreren een beetje zielig. Pagina's lang lust hij naar een nacht met Scheherazade om dit dan door een verkeerd geplaatste opmerking allemaal teniet te doen. Uiteindelijk belandt hij dan in het bed van Gloria waarmee hij, in een aantal annexen, ook later nog allerlei zogenaamde geliberaliseerde seksuele (zij het vooral in het boek geïmpliceerd en niet expliciet) escapades beleeft.

Ook de psychologische laag waarbij Keiths stiefzuster (hij is geadopteerd) een belangrijke rol speelt, is me onduidelijk.

Kortom, het gaat over een tijd die ik niet echt ken. Zonder die kennis blijft een boek over zonder echt doel. Jammer, maar ik kan er dan ook geen gefundeerd oordeel over schrijven.

Eindoordeel:
**1/2

Beatrice en Vergilius - Yann Martel

In’t kort

Henry heeft een bestseller geschreven, dus de verwachtingen omtrent zijn volgende boek zijn hooggespannen. Helaas beoordeelt zijn uitgever dat tweede boek als moeilijk verkoopbaar. Dat vreet aan Henry. Dan krijgt hij fragmenten uit een toneelstuk opgestuurd, met in de hoofdrol een brulaap en een ezel. Hij gaat op zoek naar de auteur ervan.

Mijn oordeel

Jaren geleden las ik met heel veel plezier ‘Het leven van Pi’, van Yann Martel. Ik heb het zelfs gekocht nadat ik het bibliotheekexemplaar al gelezen had. Groot was dus mijn blijdschap en bijgevolg ook mijn verwachting toen mij ter ore kwam dat Martel een nieuw boek geschreven had. Zodra het in de boekenwinkel op de planken lag, heb ik het gekocht en gelezen.

De lezer krijgt ruwweg twee verhalen voorgeschoteld. Er is het leven van Henry, zijn moeilijkheden met zijn uitgever, zijn leven dat langzaamaan van de rails geraakt. Daarnaast is er het toneelstuk, met als hoofdpersonages twee dieren.

Zoals in het leven van Pi ligt er weer een dikke laag symboliek/allegorie/toespelingen over het dierenverhaal, in dit geval het toneelstuk. En net zoals bij het leven van Pi, is het op het einde niet helemaal duidelijk waarover het nu precies ging, wat Martel écht bedoelde. Alleen stoorde me dat bij dit boek wel in zekere mate, bij het leven van Pi niet. In een radiointerview hoorde ik Martel wel wat uitleg geven bij zijn bedoelingen, en zoals vaak vertelt de uitgever op de achterflap ook hier weer net dat beetje teveel. Helaas, het heeft niet geholpen.

Voor mij bleef het een zeer vrijblijvend boek. Omdat het heel erg vlot geschreven is, heb je het uit voor je er erg in hebt. En, toegegeven, een enkele passage was zeer treffend. Maar ergens liet het me gans koud. Het was uit voor ik het wist, maar waarover het ging? Of wat ik ervan vond? Moeilijk te zeggen.

Misschien is Martel wel té gekunsteld en geconstrueerd. Als ik me voorstel hoe het moet voelen om schrijver te zijn, dan denk ik aan een soort innerlijke drang om je op papier te uiten, je wordt bijna overgenomen door de woorden, je kan niet anders. Martel gaf me al bij zijn eerste boek de indruk dat schrijven voor hem minder een roeping dan een beslissing is – heel bestudeerd: als ik de juiste ingrediënten samenvoeg, dan krijg ik een boek dat zich misschien zelfs een plaatsje op een bestsellerlijst kan krijgen. Of – wie weet – in een cursus wereldletterkunde. Bij zijn eerste werk slaagde hij aardig in dat opzet, bij zijn tweede wat minder.

Eindoordeel

**1/2

Over de liefde - Doeschka Meijsing

In 't kort: Pip, een vrouw van +/- 60, wordt verlaten door haar (derde) liefde en verglijdt in een depressie. Dan ontvangt ze een DVD van een onbekende Jan. Niet lang daarna krijgt ze bovendien een ernstig ongeluk. Door geheugenverlies weet ze niet meer waarom ze op die plaats was en wat er gebeurde. Langzaam maar zeker wordt alles echter weer duidelijker en komt ze, oa door de DVD, meer te weten over de eerste (van de drie) grote liefde in haar leven: een schooljuf.

Mijn mening: Ik ben dit verhaal eigenlijk pas op naar het einde toe meer gaan waarderen, omdat het een en ander toen pas op zijn plaats viel (blijkbaar heb ík dat als lezer toch nodig). Ik vond het steeds wat te ongestructureerd waardoor het voor mij lang onduidelijk was waar het naar toe ging. Maar eigenlijk ging het niet écht per se ergens naar toe. Het verhaal beschrijft voor mij de behoorlijk depressieve gemoedstoestand van een lesbische 60+ vrouw en haar herinneringen aan haar vorige liefdes. Het einde blijft redelijk open. We weten niet waar het uiteindelijk met Pip naar toe gaat. Dat vind ik wel gedurfd, een open einde. En hier werkt het.

Eindoordeel: **1/2

Beleg - Tom Naegels

In't kort:
Leon en Arno gaan in het eerste deel van dit boek "Hoe mijn lief mij bedroog met een Masaï..." naar hun vakantiehuisje in Frankrijk. Tijdens een trip naar Marseille belanden ze onverwacht op een Turks huwelijk. Door een overvloed aan alcohol gaat Arno vreemd met een daar aanwezige prostituee (lees: hij randt haar aan).

In deel twee "...en hoe dat ons huwelijk in gevaar bracht" zijn we terug in Antwerpen en vertelt de vrouw van Arno aan de ene kant hun geschiedenis dmv flashbacks en aan de andere kant de afwikkeling van de affaire.

Mijn oordeel:
Dit boek is eigenlijk, en dat geeft de auteur ook zelf aan, een collectie verhalen over asielzoekers in Antwerpen en hun wedervaren in dit 'beloofde land'. Hij heeft de verhalen echter bijeengebracht in de grotere raamvertelling van de korte inhoud hierboven.

Leon, de vader van Arno, is een bepaald type weldoener: gaat, ongevraagd, zich overal mee bemoeien, schijnbaar om die mensen echt te helpen (en bij aanvang is dat ook wel zo) en vanuit een schuldgevoel dat wij het toch zo goed hebben. Maar deep down zie je ook dat het voornamelijk gedaan wordt om te kunnen tonen: "Zie eens wat ik allemaal voor die arme stakkers doe". Een soort van paternalistische goeddoenerij.

Leon is ook met voorsprong het meest uitgesproken personage in dit boek. Jammer genoeg, zet hij daardoor de rest van het verhaal in de schaduw. Er zitten zeker leuke stukken in dit boek en Tom Naegels wil met goede bedoelingen die mensen hun verhaal vertellen, maar de vorm werkt zijn goede bedoelingen tegen. Het raamverhaal is m.i. ook te zwak om de rest degelijk te omkaderen. Beleg is dus een beetje zoals Leon: vol goede bedoelingen, maar het werkt niet zo goed als de bedoelingen waren.

Eindoordeel:
**1/2

De Appel - Michel Faber

In't kort:
We maken (opnieuw) kennis met een aantal personages uit The Crimson Petal and the White. Sommige leren we kennen in een vroegere periode, een aantal andere later.

Mijn oordeel:
Ik ben dit boek gaan lezen omdat ik, als lezer, geïntrigeerd was te weten te komen wat er met de personages zou gebeuren, omdat het boek TCP&TW zo vrij abrupt stopt en een heel aantal eindjes laat liggen.

Dit boek is, al geeft de auteur het slechts schoorvoetend toe, ook precies daarom geschreven. Maar, al worden een aantal mysteries opgehelderd (vooral in het laatste verhaal), heel veel wijzer worden we niet.

Dat is niet zo erg natuurlijk, maar daarnaast heeft het boek toch niet zo heel erg veel waarde voor mij. Het is bij lange na niet zo boeiend als de grote broer en ondanks dat de auteur beweert dat het makkelijk apart gelezen kan worden, kan dat m.i. toch niet. Als lezer voel je je toch een beetje bekocht, althans deze lezer, alsof het succes van zijn grote roman wordt uitgebuit.

Leuk dus voor de volledigheid, en leuk om de oude bekenden weer eens te zien maar eigenlijk een beetje een overbodig boek.

Eindoordeel:
**1/2

Eating animals - Jonathan Safran Foer

In 't kort: Nu Foer een zoontje heeft begint hij zich af te vragen of het gezin toch niet beter voor altijd het vlees uit het menu bant.
Om voldoende motivatie te vinden gaat hij op onderzoek naar de praktijken in de vleesfokkerij en verwerking. Wat hij daar aantreft is niet zo smakelijk...

Mijn oordeel: Als 99% vegetariër wilde ik me door dit boek nóg meer laten overtuigen van mijn eetgewoonte. Resultaat: vanaf nu ook geen vis meer (al die bijvangst!!).
De praktijken in de vleesindustrie die Foer beschrijft waren mij echter al in grote mate bekend. Ik heb al menig artikel gelezen en documentaire gezien die hetzelfde toont. Niets opzienbarends voor mij, maar voor de nietsvermoedende (amerikaanse) carnivoor wellicht & hopelijk wel. Het is zoals met de olie-industrie; de huidige markt van vraag en aanbod creeërt deze ellende en wij zijn er zelf verantwoordelijk voor.

Eindoordeel:
**1/2

The death of Bunny Munro - Nick Cave

In't kort:Bunny Munro, huis-aan-huis verkoper van beauty products voor vrouwen, is een onverbeterlijke schuinsmarcheerder die, na een zoveelste veroveringstocht, zijn vrouw thuis aantreft, met een koord rond haar nek, bengelend aan de gordijnrail. Na een vruchteloze poging om hun zoontje, Bunny Jr bij de schoonouders te dumpen, besluit hij om zijn zoontje dan maar de knepen van het vak aan te leren door hem mee te nemen op een volgende verkoopsronde.

Mijn oordeel:

Het zal aan mij liggen, maar het boeide me totaal niet. Op zich leuk geschreven, met een stijl die je als lezer voortduwt in het verhaal, maar Bunny Munro is niet een personage waar ik sympathie voor heb: hij zuipt, hij verkracht en hij sleurt zijn zoon mee in de afgrond. Nadat hij eerst zijn vrouw zo kapot heeft gemaakt dat ze zelfmoord pleegt. Zijn louteringstocht langs klanten (makkelijke vrouwen, hoopt hij) is beschamend.

Nu, ik denk ook niet dat Nick Cave wil dat we dit personage sympathiek vinden, en het is keiharde satire op dit soort huis-aan-huis verkopers en charlatans. Daar is hij dan wel in geslaagd. Alleen geloofde ik niet in de "loutering" op het einde en de "het is allemaal de schuld van een slechte opvoeding" op het einde. Het is een determinisme waar ik me niet mee wil verzoenen.

Eindoordeel:

**1/2

I play the drums in a band called okay - Toby Litt

In't kort:
De (fictieve) autobiografie van Clap, de drummer van de band okay.

Mijn oordeel:
Ik vond het maar matig boeiend. Het probeert het leven te schetsen van life on the road voor een bandlid dat meestal en van nature meer op de achtergrond blijft. Drugs, gewillige fans en allerlei andere typische zaken komen naar voor. Niets nieuws. Waar het anders is of probeert te zijn, is dat Clap toch minder asociaal is dan de doorsnee rockster. Hij bekeert zich op een bepaald moment zelfs tot het Boeddhisme.

Alleen: hij doet dat op een voor mij saaie manier. De humor zit hem vast in de hilarische toestanden die hij en de band meemaken, maar het is geen bijtende satire, het mist pit.

Toby Litt heeft, denk ik, geprobeerd om een waarheidsgetrouwe weergave te maken, net zoals een echte drummer uit een rockband het zou (kunnen) doen. Die biografieën zijn vast niet veel boeiender, maar worden daar vaak rechtgehouden doordat het de biografie van een bekend iemand is en de lezer positief bevooroordeeld eraan begint. Hier ken je de drummer niet, eerlijk, en blijft de verveling over. Ik was blij dat het uit was.

Wel mooi vormgegeven: de kaft ziet er niet alleen uit als een oude vinylplaat, maar heeft ook de ribbeltjes. Geinig.

Eindoordeel:
**1/2

Wij - Elvis Peeters

In't kort:
Een groep jongeren verveelt zich. Ze probeert deze verveling te verdrijven door steeds verder gaande spelletjes te spelen met elkaar maar ook met anderen.

Mijn oordeel:
"Wij" wil een spiegel zijn van de verveling die de jeugd van tegenwoordig, ondanks een groter aanbod aan afleiding dan ooit, in zijn greep houdt. Het is ook een door gewelddadige games en media moreel losgeslagen jeugd, die de scheidslijn tussen goed en kwaad, tussen aanvaardbaar en onaanvaardbaar niet meer kent of wil kennen.

Zij zijn hun eigen baas. Het is hun lichaam, hun geest die ze (ook letterlijk) verneuken, dus wat let hen?

Op zich een interessant gegeven, maar het beeld hier is wel heel scherp.  Hun gedragingen zijn zeer extreem en hun morele losgeslagenheid is bijna stuitend. Het wil me allemaal wat te schokkend zijn. Het is me daarin ook wat onduidelijk wat Elvis Peeters hier dan mee wil. Ik vrees een beetje dat vooral die jeugd die hij hier schetst dit een schitterend boek vindt. Voor mij ontbrak er wat, al kan ik niet direct duiden wat: een andere stem? Meer diepgang?

Ik vind het wel een goed geschreven boek: de verveling van die jongeren druipt van de bladeren af en het is zo uit, maar de eenzijdigheid begon me halverwege het boek wat tegen te staan en dat is gebleven tot het einde.


Eindoordeel:
**1/2

The English Patient - Michael Ondaatje

In't kort:

In een verlaten ziekenboeg in Italië, de Villa San Girolamo, is de Canadese Hana als enige verpleegster overgebleven om voor de zwaar verbrande English Patient te zorgen. Zij is vooral aangetrokken door het mysterie van deze man, waarvan ze enkel weet dat hij Engels is of schijnt te zijn.

Wat later wordt dit duo aangevuld met Caravaggio, een dief en oude familievriend van Hana, en Kip, een Indische ontmijner. We volgen voornamelijk de innerlijke gedachtenwereld van deze vier personages terwijl we tegelijk het verhaal van de infameuze Engelse patiënt leren kennen (een onmogelijke liefde in de woestijn) en het mysterie ontrafelen.

Mijn oordeel:
Dit boek ben ik beginnen lezen omdat het in zekere zin (en ook door de verfilming) een moderne klassieker is en ik wilde weten waar het dan over ging (heb de film niet gezien).

Nu, de innerlijke gedachten worden in zeer mooie bewoordingen weergegeven en emoties, landschappen en andere worden zeer mooi omschreven. Echter, het is allemaal zo SAAI. Waar ik in het begin nog geboeid werd door het mysterie van de patiënt, kon het me op het einde allang niet meer schelen. Het liefdesverhaal is schrijnend en ontroerend, maar wordt mijns inziens in de weg gestaan door net té veel schoonschrijverij. Er worden vast veel lagen getoond (of gesuggereerd) die het verhaal meer diepgang moeten geven, zoals de gruwel van de oorlog, de allesvernietigende kracht van de Liefde, en dan nog wat verwijzingen naar Kunst, maar op een bepaald moment wilde ik ze niet meer ontdekken.

Het was gewoon niet mijn soort boek, dus.

Eindoordeel:
**1/2

De Cementen Tuin - Ian McEwan

In't kort:
Jack, Julie, Sue en Tom verliezen kort na elkaar eerst hun vader en daarna hun moeder. Uit schrik anders geadopteerd te worden en hun huis kwijt te geraken, besluiten ze het overlijden van hun moeder voor de buitenwereld verborgen te houden en de moeder in een kist met beton te verbergen.

Mijn oordeel:
The Cement Garden is een van de bekendere werken van McEwan en ik verwachtte dan ook in dit boek een culminatie van wat ik in een aantal van zijn andere boeken zo boeiend vond: het spelen met mysterie, het tegenover elkaar plaatsen van rationele en irrationele gedachten, de kracht van het toeval... Nu, dat viel me hier eerder tegen. Er wordt weinig met het mysterie gespeeld en het wordt al vrij snel duidelijk wat er aan de hand is.
Het subplot, de mogelijk incestueze spanning tussen Jack en Julie is ook te doorzichtig om echt een drijvende kracht te zijn in het verhaal. Je krijgt als lezer alles wat teveel op een presenteerblaadje aangereikt. Daardoor sijpelt alle spanning weg uit dit boek en hoef je als lezer geen enkele inspanning meer te doen.

Aan de vertaling (ik las het in het Nederlands) ligt het niet, want die is prima.

Eindoordeel:
Beetje teleurstellend.
**1/2

De Heining - Jan Van Loy

In 't kort:
Een niet nader genoemde ambtenaar bij de Europese Unie (de ik-verteller) en zijn vrouw Debbie verhuizen, nadat zich in de stad een gezinsdrama heeft afgespeeld boven hun appartement, naar een gloednieuwe "gated community" op het Vlaamse platteland: de Windroos. Deze gemeenschap is niet er geliefd in de rest van het dorp en wordt smalend "De Heining" genoemd.

Op een dag past de ik-figuur op het jongste zoontje van de eigenaar (dictator) van de Windroos. Na wat tumult tussen de ik-figuur en een jaloerse Braziliaanse voetballer, blijkt het jongetje spoorloos verdwenen.

Mijn oordeel:
Dit is een best aangenaam boekje (een goeie 150 pagina's) dat op geen enkel moment vervelend wordt. Het wordt echter ook nergens echt boeiend. Het is, althans volgens mij, in zijn thematiek vis noch vlees. Wil het maatschappijkritisch zijn op het enge Vlaanderen? Mja, maar dat is elders al beter gedaan (Hugo Claus was er alvast beter in) en wordt hier niet strak doorgetrokken. Is het een psychologisch drama (de gated community die slaat op de "gated communion" die het huwelijk van onze man en zijn vrouw Debbie ondertussen geworden is?)? Is het een kritiek op de paranoia van de bange blanke Vlaamse man en vrouw?
Ik kreeg hierdoor een beetje een onbestemd gevoel bij dit boek. Leest lekker, dat wel, maar wat heb ik nou eigenlijk gelezen? Bovendien zijn de 150 of zo pagina's te kort om de personages volledig in te kleuren waardoor een aantal ervan te stereotiep blijven. Bewust, misschien, maar voor mij niet overtuigend.

Eindoordeel:
**1/2

Behind The Scenes At The Museum - Kate Atkinson

In't kort:

We lezen het verhaal van Ruby Lennox, van bij haar weinig bevlogen conceptie tot na de dood van haar moeder Bunty.

Met behulp van verschillende 'footnotes' krijgen we ook de geschiedenis van de twee generaties voornamelijk vrouwen die haar voorgingen, vanaf het einde van de 19e eeuw over twee wereldoorlogen tot de huidige tijd.

Mijn oordeel:

Een familiekroniek kan slagen en boeiend zijn maar kan ook sterk vervelen en weinig verrassends brengen. Deze kroniek zit ergens tussenin. Er zitten zeker zeer grappige en soms net ontroerende passages in, maar het heeft me nergens echt gepakt. Rubys geschiedenis en voorgeschiedenis staat bol van de vreemde personages, er valt met grote regelmaat een dode en de mannen zijn onherroepelijk alcoholisten en schuinsmarcheerders, terwijl (in die tijd) de vrouwen thuis op de kinderen konden letten. Dat leidt soms tot grappige momenten, maar het is niet altijd raak.

Dat het niet echt boeide is ook een gevolg van dat, als het verhaal wat tempo begon te maken, er weer tijd moest gemaakt worden voor een 'footnote', wat gewoon hoofdstukken waren over de eerdere generaties. Waar die soms inderdaad verduidelijkend zijn voor het verhaal, zitten ze soms toch ook een beetje in de weg. De verhalen van de verschillende generaties staan ook net iets te veel op zichzelf eerder dan dat ze elkaar versterken. Ik betrapte me erop dat ik, buiten het verhaal van Ruby zelf, eerder dacht: "Oh ja, dat moesten we ook nog afronden, ja...".

Eindoordeel:

Leuk verhaal, maar ik vond geen connectie.

**1/2

Lichtenberg - Paul Verhaeghen

In't kort:

Tom Pepermans trekt naar Meerhof (NL) om daar assistent in de wijsbegeerte te worden.

Hij wordt betrokken in het Pc-project, een project waarbij men een computer zo menselijk mogelijk probeert te maken. Tom wordt daarbij de gesprekspartner van Pc.

Uiteindelijk pleegt Tom zelfmoord.

Mijn oordeel:

Het lijkt misschien vreemd dat ik hier vertel dat hij zelfmoord pleegt en op die manier andere mensen het einde verklap.

Het boek begint echter met de zelfmoord en de auteur drukt ons tijdens het daaropvolgende flasback-verhaal ook regelmatig op dit feit: "Vergeet niet, Tom gaat wel dood, hè!" We volgen Tom, na zijn zelfmoord, op de weg naar die zelfmoord.

Het eerste deel van deze roman is daarbij nog vrij normaal. Zijn baas (en ook huisbaas) Hadrianus is één van de vreemde personages die daarin opduiken en die een belangrijke rol zullen spellen in de weg naar de fatale daad. Door het vertellen van verhalen over vroeger aan Hadrianus en diens vriendin Judith, zien we ook dat Tom Leuven ontvlucht is om zijn breuk met Poes, zijn toenmalige vriendin en drumster in hun eigen band, te verwerken. Het is tijdens deze verhalen dat we voor het eerst beginnen te merken dat de auteur graag speelt met de vertelperspectieven en ons als lezer dus regelmatig wel eens op het verkeerde been zet. Nog wat verder, ongeveer halverwege, wordt dan duidelijk dat we in een onversneden postmoderne roman beland zijn. De structuur, de verhaallijn, de setting, alles kan doorbroken worden. Een sex-scène mondt uit in een filosofisch gesprek, de werkelijkheid wordt een filmset enzovoort.

Dat kan best leuk zijn, maar ik heb de indruk dat het in deze roman ontspoort vanaf ongeveer de helft. Dat heeft vast allemaal te maken met allerlei filosofische en andere intertekstuele invloeden op deze roman. Dat is vast indrukwekkend, maar het ondergraaft deze roman in die mate dat het einde me ook totaal niet meer boeide. Van een beetje slapstick-achtige psychologische roman / academische satire met wat eigenaardige personages wordt het steeds meer een bijna perverse vertelling over o.a. macht, ondersteund door wat gratuite sex-scènes en perverse bacchanalen. Het wordt een chaotische hallucinatie. 10 - 15 jaar geleden vond ik dit waarschijnlijk 'de max', nu heeft het iets potsierlijks en geforceerd intellectualistisch. Misschien word ik gewoon een ouwe, traditionalistische zeur die graag wat verhaal heeft.

Eindoordeel:

Begint goed, eindigt slap. Voer voor 'gniffel-intellectuelen'.

**1/2