Dit boek was het debuut van de Italiaanse auteur Moravia, in 1929, en verscheen onlangs in de reeks 'Verboden Boeken' van De Morgen.
In 't kort: we volgen gedurende drie dagen een gezin (bestaande uit moeder, dochter en zoon), de minnaar van de moeder en haar beste vriendin. Het gezin staat aan de rand van het faillissement, maar wil dat eigenlijk niet beseffen. Wanneer ze zich uiteindelijk toch bewust worden van hun problemen, probeert het gezin daar op alle mogelijke manieren onderuit te komen, vooral langs de vermogende minnaar van de moeder.
Maar de onderlinge relaties tussen alle hoofdpersonnages worden gekenmerkt door een enorm gebrek aan communicatie, waarbij geen van hen zijn gevoelens op een adequate manier kan of durft uiten.
Het boek stopt abrupt, en als lezer krijg je geen sluitend antwoord op hoe het de hoofdpersonnages uiteindelijk vergaat.
Mijn oordeel: mensen die me een beetje kennen, weten dat ik graag 'closure' heb bij een boek of film, maar hier heeft dat gebrek eraan me niet echt gestoord. Je hebt als lezer genoeg kennis over de personnages opgedaan om te weten dat het meer dan waarschijnlijk niet goed met hen afloopt.
De roman is een aanval op de Italiaanse middenklasse uit die tijd (de jaren '20) en diens schijnheiligheid en huichelarij. De fascisten en hun vitalisme keurden dit pessimistische boek af en plaatsten het op de lijst van verboden boeken.
Dat dit boek ooit verboden is geweest, lijkt moeilijk te geloven. Een teken van de veranderde tijden, ongetwijfeld. Veel schokkends staat er niet, behalve het feit dat op praktisch elke pagina het woord 'onverschillig' wordt vermeld, en dat dat op den duur wel wat gaat tegensteken. Dit lijkt me een vrij gewoon boek, voor mij dan ook niet meer dan drie sterren waard.
Beoordeling: ***
1 opmerking:
Laat dit nu net ook één van die boeken zijn die ik al een tijdje wou bloggen. Integenstelling tot K, noem ik het echter meer dan zomaar een 'gewoon' boek. Op zich heeft het verhaal inderdaad niet veel om het lijf. Er gebeurt zo goed als niets. De hoofdpersonages vervelen zich te pletter in hun geordende leventjes. En zelfs hun eerder bescheiden pogingen om daaraan te ontsnappen relativeren ze meteen tot er geen enkele vorm van spanning meer overblijft. En dat doen ze niet omdat ze dat zo willen, maar omdat ze niet anders kunnen, misschien zelfs omdat ze niet beter weten. Ze zitten vastgeketend, claustrofobisch benepen, beklemd, gebonden, vast in hun leven van alle dag. Zo hard vast dat ik soms eens in hun plaats diep moest ademhalen en rondlopen alvorens verder te kunnen lezen. En dat terwijl het boek dus eigenlijk inderdaad alleen maar vertelt over wie bij wie op de koffie gaat en wie naar welk feestje gaat. Sterk.
Een reactie posten