Passie - Mart Smeets

In't kort:
Mart Smeets kijkt terug op 40 jaar sportjournalistiek aan de hand van verschillende schrijfsels die hij in die 40 jaar voor uiteenlopende publicaties heeft geschreven.

Mijn oordeel:
Ik heb me geërgerd. Hoe verder ik vorderde in het boek, hoe meer ik me ging ergeren. Waar de oudere artikels nog blijk geven van een geïnteresseerd sportjournalist, zien we hoe langer hoe meer Mart Smeets' typische stijl opduiken: "Kijk eens hoe diepgaand ik met de mens achter de sporter omga." Nu, die stijl van hem heeft veel succes. Ik reken de werkelijk braakverwekkende commentaren van bijvoorbeeld een Michel Wuyts of een Karl Van Nieuwkerke tot volgelingen van Smeets. Daar kan hij niets aan doen natuurlijk.

Het grootste probleem met Mart Smeets is dat hij zichzelf duidelijk een hele grote meneer vindt, in tegenstelling tot iedereen die niet voldoet aan de Mart norm. En de Mart norm is heel simpel: je moet gewoon hetzelfde doen en zijn als Mart. Dat betekent, volgens mij, dat je zelfingenomen, ouderwets, sexistisch, betweterig en een beetje naar moet zijn. Volgens Mart zelf betekent dat vast dat je inteliigent, filosofisch, gedistingeerd en modern aristocratisch moet zijn.

Zijn sportstukjes zijn nog het minst ergerlijk en gelukkig heeft hij er geen Armstrong stukjes inzitten, maar de verhalen die de man geschreven heeft, overstijgen nergens de middelmaat, zijn dertien in een dozijn en vertonen een hoog masturbatoir gehalte. Zijn eigen terugblik op stukjes (korte commentaartjes achter elk stukje) gooien vaak olie op het vuur: "Ineens ging ik een verhaaltje schrijven vanuit het standpunt van een vrouw..." (juist, ja) of "Er is blijkbaar wat misgelopen bij het versturen naar de uitgever want dit stukje werd nooit gepubliceerd" (tja...) enzovoort.

Akkoord, ik ben met een vooroordeel aan dit boek begonnen maar ook met de gedachte dat ik hem nog een kans wilde geven. Helaas... Het ergste verhaal is dat waar hij, fictief uiteraard, vooruitblikt hoe hij in het voorportaal naar de Hemel, zijn grafrede moet samenstellen en waar hij wordt geinterviewd door en knappe stoot die hem, natuurlijk, waanzinnig aantrekkelijk vindt. Tenenkrullend.

Het is vast allemaal ironisch bedoeld...

Eindoordeel:
Het begint nog bij een **1/2 à *** maar glijdt gestaag af naar mijn eindoordeel *

Jackson's dilemma - Iris Murdoch

Genre: roman

In 't kort: Edward en Marian staan bijna op het punt om te trouwen. Hun vrienden en familie hebben zich verzameld op landgoed Hatting Hall. De nacht voordien wordt Edward echter verrast door een briefje van Marian. Ze kan onmogelijk met hem trouwen.
De gasten zijn in alle staten en beginnen een zoektocht naar haar. Waar is ze en waarom heeft ze haar huwelijk op het laatste moment gecancelled?

Mijn mening: De achterflap van het boek boeide me wel: een afgelast huwelijk, zoektocht naar de achtergrond en een butler (de Jackson uit de titel) die hierbij in een dilemma komt. Wat zou daar allemaal achter zitten? Het verhaal stelde me echter zwaar teleur. Het bleef ontzettend oppervlakkig: mensen die zich zorgen maken en dit continu uiten, die steeds bij elkaar over de vloer komen, van hot naar her rennen om Marian te zoeken. Maar héél lang gebeurt er eigenlijk niets. Ook het "dilemma" van butler Jackson is niet zo interessant. De iets diepere laag waarin de verhoudingen tussen de verschillende mensen en het mysterieuze maar sympathieke karakter van Jackson wordt bestudeerd, kunnen de oppervlakkigheid van het verhaal helaas niet redden.
Gelukkig lees ik in recensies dat dit één van de laatste en ook één van de minste Murdochs was. Tijdens het schrijfproces leed ze blijkbaar al aan Alzheimer. Misschien moet ik toch eens een van haar eerdere boeken lezen zoals "The Green Knight".

Eindoordeel:
*

Dali & I - Stan Lauryssens

In 't kort:

Dit boek is een roman gebaseerd op de ware belevenissen van Stan Lauryssens als expert in kunstinvesteringen. Hij raadde zijn klanten aan om tienduizenden dollars van hun zwart geld in Dali's te investeren.

Mijn oordeel:

Ik ben 100 pagina's ver geraakt en heb het boek terzijde gelegd om het niet opnieuw vast te pakken. Dit is een boek voor yuppies die graag geloven in de sterke verhalen van die ene nonkel die op feestjes altijd het publiek op z'n hand heeft met zijn sterke verhalen. Of voor mensen die ook geloven dat je een dikke SUV moet rijden om als geslaagd en succesvol te worden aanzien.

Toegegeven, ik heb het boek niet uitgelezen, en baseer mijn oordeel dus op weining. Maar niets in het boek nodigde mij uit verder te lezen. Het boek is zeer succesvol geweest, dus ik heb vast ongelijk. Het wordt zelfs verfilmd met Al Pacino in de hoofdrol (so I've heard).

Eindoordeel:

Niet mijn stijl.

*

Steve Martin - Shopgirl

Genre: Waste of time

In't kort:
Mirabelle, een 28-jarige tekenares werkt, om rond te komen, in de handschoenenafdeling van een grote winkel (zoals de INNO of de Bijenkorf). Ze heeft al jaren last van een depressie, veroorzaakt door het uitkomen van een jarenlange affaire die haar vader (de vaderfiguur, jawel) had met de buurvrouw.

Ze is in het begin ook alleen, tot er plots twee mannen in haar leven opduiken, de sociaal inadequate sukkel Jeremy en de sociaal schijnbaar correcte, rijke playboy Ray Porter.

En verder gebeurt er best weining. De vrouw is naïef en onvolwassen, de mannen zijn op sex belust en ook onvolwassen. De bildung die dan normaliter zou moeten plaatsvinden heb ik gemist, maar zal dan vast in de laatste 40 pagina's nog snel gekomen zijn.

Mijn oordeel:
Ik heb het nochtans korte boek (175 pagina's) na 130 pagina's weggelegd omdat we op dat moment nog steeds aan de karakterstudies bezig waren en er echt geen enkel interessant feit naar voren kwam. Het interesseerde me echt geen ene ruk meer.

Nu, ik houd wel van uitgediepte personages, maar ik hou ook wel van een beetje verhaal. Dit boek krijgt op Amazon e.d. wel goede reviews, maar ik snap de fuss niet. Er is ook een film van gemaakt met dezelfde titel en met Steve Marin himself als de rijke, suave Ray Porter. Dit ruikt een beetje naar zelfbevlekking.

Dit boek ging nergens heen. Boeken die op karakters alleen steunen kunnen heel goed zijn (bijvoorbeeld "The Sea" van John Banville) maar hier is het dodelijk saai.

Amerikanen zien er misschien ook een parodie op de oppervlakkigheid van LA e.d. in. Niet erg geslaagd, me dunkt.

Eindoordeel:
Skippen die handel! *

The Book of Fate - Brad Meltzer

In 't kort:
8 jaar na een mislukte moordpoging op de president, waarbij één van diens naaste medewerkers, Ron Boyle, om het leven komt en een andere, Wes, voor het leven verminkt wordt, duikt Boyle levend en wel op in Maleisië. Het is slechts het topje van een ijsberg van een politiek complot vol geldlust en moord.

Mijn oordeel:
Dit boek is m.i. het papier waarop het is gedrukt niet waard. De personages zijn psychologisch oninteressant en oppervlakkig, er komen personages in voor die totaal nutteloos zijn... Nu, het is opgezet als een politieke thriller, met zoals steeds een paar corrupte mensen bij CIA en FBI om de boel op te smukken. In dergelijke romans en blockbuster films zijn personages over het algemeen bijkomstig (zie ook Dan Brown, Tom Clancy en gelijksoortigen) maar hier is het toch al te gortig. Nico, bijvoorbeeld, moet een religieuze fanatiekeling voorstellen die omwille van zijn geloof is gaan moorden. Brad Meltzer maakt er een karikatuur van. Dat was denk ik niet de bedoeling.

Bovendien maakt de auteur een heleboel fouten die mij al van bij aanvang van het boek stoorden.Voorbeeld: De aanslag gebeurt op het einde van de eerste regeerperiode van president Leland Manning. Er wordt duidelijk gemaakt dat dat na George W Bush is. Bij de aanslag zijn we dus in 2012 en het boek moet zich daarom afspelen in 2020. Er rijden echter nog steeds auto's uit 2005 ("A brand new Mustang), jonge mensen sukkelen met die verdomde nieuwe GSMs, wat echter tegen die tijd normaal zou moeten zijn. De auteur is met andere woorden zelf vergeten dat zijn boek zich in de toekomst afspeelt. Niet echt slim.

Het is gewoon een van de vele boeken die een goed idee hebben uitgemolken tot een pil van +500 pagina's en daarmee toch weer een groot publiek hebben bereikt. Mijn gok is dat er daarom niet echt veel redactie aan te pas is gekomen, het verkoopt toch wel. Het enige voordeel aan dergelijke boeken (en films): je blijft lezen omdat je uiteindelijk wilt weten waar de personages zich druk om maken. Ook dat is dan teleurstellend.

Opvallend is ook dat, na het succes van Dan Brown en zijn complottheorieën, dit soort boeken ineens overal opdoken. Hier worden de vrijmetselaars erbij gesleept. Eens erbij gesleept, zitten ze er echter voor spek en bonen bij en wordt niet echt duidelijk wat hun rol precies is. Oh ja, en uiteraard spelen symbolen een bepaalde rol. Op het moment dat de symbolen verklaard worden, is Brad Meltzer er echter al in geslaagd om ze voor een groot deel te verklappen. Grappig, maar echt heel slecht, is dat op een bepaald moment een expert in spelletjes en puzzeltjes erbij gehaald wordt om dit op te lossen, maar dat zijn rol ineens ophoudt zonder dat hij zelf het antwoord geeft. Waarom hem er dan bijhalen!!??

Kortom: dit is een boek dat gewoon de regeltjes van politieke thrillers er heeft bijgehaald en er dan een flauw verhaal omheen heeft gebreid. We zijn nog nauwelijks begonnen en we hebben al een moord, een accidental hero, een roddeljournaliste die eigenlijk wacht op dat ene verhaal (raad maar hetwelke dat zal worden dan!!) en een paar complotten binnen geheimzinnige groeperingen (vrijmetselaars dus) zodat mensen zich zouden gaan afvragen of dat echt allemaal echt waar is (kijk maar naar de commotie rond The Da Vinci Code). Ik geef je een tip: NEE!!!

Ach ja, het is niet echt mijn soort boeken. Als je goede romans over politieke intriges en complotten en corrupte CIA en FBI agenten wilt lezen, ga dan voor het topwerk zoals van James Ellroy (zie ook American Tabloid elders op deze blog).


Eindoordeel:
Dit is een vod die ik eigenlijk na een paar pagina's opzij had moeten gooien.
Voor liefhebbers van snellezende complottheorieboeken is het misschien wel ok, bij mij faalt het jammerlijk: *

The way the crow flies - Anne-Marie MacDonald

Genre: drama, thriller

In het kort: Het verhaal gaat over een familie die van Duitsland naar Canada verhuist. Vader Jack gaat daar op een militaire vliegbasis werken. Het gezinnetje is in het begin "shiny happy people", maar geleidelijk aan ontwikkelt elk familielid zijn eigen kleine en grote geheimen. Ook wordt er een moord gepleegd.

Mijn mening: Ik werd nieuwsgierig gemaakt door de achterkant van het boek: geheimen, een moord. Dat moest ik lezen! Haar eerste boek "Fall on your knees/Laten wij aanbidden" vond ik erg goed, dus dit smaakte naar meer.
Ondanks de +/- 750 dikbedrukte bladzijden ging ik aan het lezen. Maar ik ben maar tot pagina 126 gekomen.

Ik hou van langzame, kabbelende boeken, maar dit was tergend langzaam opgebouwd. Alles wordt in geuren en kleuren verteld. Maar dat moet voor mij een functie hebben, en dat had het hier naar mijn idee niet. En...er gebeurt maar steeds niets. Je leest tussen elke regel door dat er iets te gebeuren staat, maar het duurt maar en duurt maar.

Bovendien is het gezinnetje me net iets te shinny/happy. Nou zou dat gaan veranderen had de achterkant me beloofd, maar ook dat gaat me te langzaam. Ik wil crisis, geen geluk! Dan lees ik wel een bouquet-romannetje.
Anyway, tijdens het lezen voelde ik me steeds meer een hond die een worst voorgehouden krijgt, springt, maar 'm maar niet kan pakken.
Ik denk als het boek kort en krachtiger was geweest, ik het wel gepruimd had.

Eindoordeel: *