One Summer America 1927 - Bill Bryson

In't kort:
In en rond de zomer van 1927 vindt er een opeenstapeling van gebeurtenissen plaats die de plaats van Amerika in de wereld en zelfs de hele wereldgeschiedenis zullen tekenen: Lindbergh is de eerste piloot die de Atlantische Oceaan oversteekt er vliegtuig, de belangrijkste voorzitters van de financiële wereld nemen beslissingen die - ongewild - de crisis van de jaren '30 zullen inleiden, Babe Ruth staat op het punt onmogelijk gewaande records in het baseball te vestigen en de eerste film met geluid en dialoog komt op de markt (The Jazz Singer).

Mijn oordeel:
Zoals elders op deze blog te lezen valt, zijn de Boekenwijzen liefhebbers van Bill Brysons werk te noemen. Hij is een begenadigd verteller die zijn boeken steevast weet op te smukken met leuke weetjes, interessante (maar verder niet van groot belang zijnde) faits-divers en andere bijzondere eigenaardigheden. Dat is in dit boek niet anders en het leest, zoals steeds, als een trein.

Alleen: het uitgangspunt van dit boek is toch wat te smalletjes. Akkoord, er gebeurt een-en-ander in die zomer, maar ook in het boek wordt duidelijk dat dit uitlopers zijn van andere, eerder gebeurde zaken. De rode draad schittert niet door dit boek en ik bleef als lezer een beetje op mijn honger zitten. Het enige écht markante is de vlucht van Charles Lindbergh (maar die vond einde mei plaats en dat is dan toch echt wel weer voor de zomer). Dat is dan ook veruit het meest uitgewerkte onderdeel van dit boek en ergens heb ik het gevoel dat Bryson beter een boek over dar feit alleen had geschreven. De andere feiten van dat jaar waren dan ook wel aan bod gekomen maar hadden minder gewicht moeten krijgen. Nu lijkt de samenhang wat te geforceerd en de link met de zomer van 1927 is soms niet meer dan dat Lindbergh daar toen ook in de buurt was, of zo.

Desalniettemin weer een aaneenschakeling van leuke weetjes, fijne verhalen die we van de prettig vertellende Bryson verwachten maar net wat minder uitgewerkt dan bijvoorbeeld "A Short History..." of minder meeslepend dan "A Walk in the Woods" en andere boeken.


Eindoordeel:
***1/2

Menens - Marc Reugebrink

In't kort:
"Douwes moet dood". Dit is een resolutie die Léon, een overjaarse links revolutionaire jongere, in 1988 op de avond van de overwinning van Nederland tegen Duitsland in de halve finale van het EK '88 aanneemt bij de geboorte van zijn dochtertje. Derk Siebolt Douwes is de hoofdredacteur van de Ochtendbode, een door elke Noord-Nederlander gelezen krant en voor Léon de verpersoonlijking van alles wat er fout loopt in de maatschappij.

Mijn oordeel:
Ik had eerder al het met de Gouden Uil gelauwerde 'Het Grote Uitstel' gelezen. Daar was ik, ondermeer doordat ik te weinig wist van de Nederlandse geschiedenis (althans, zo bleek), een beetje op mijn honger blijven zitten.

De schrijfstijl van Reugebrink sprak me toen echter wel aan. Dat doet het ook hier. Reugebrink doet Léon echt leven, je denkt als het ware mee met hem, je voelt enerzijds mee de ernst van Léons voornemen maar anderzijds ook de onzin ervan. Daardoor leest dit boek initieel ook als een trein.

Tegen het einde van het boek aan verliest de spanningsboog aan kracht en raak je als lezer wat uitgekeken op de interne monoloog van Léon. Treffend is dat dit perfect past in het 'afgezaagde' van Léons discours, waaruit nog maar eens blijkt dat Léon een reliek van een voorbijgestreefd links revolutionair verleden is. Een reliek dat Léon toen ook al was, misschien. Waar vele 'revolutionairen' vooral de gezelligheid van het groepsgevoel en het gezellig wiet roken voor ogen hadden, was Léon toen al diegene die maar bleef hameren op het partizanendom etc. Terwijl iedereen er de mond van vol had dat het hen menens was, was het alleen Léon nog die er voor ging.

In "Menens" krijgen we tegelijk een ironische als meewarige blik op zowel de hele 'linkse revolutie' als op de overgebleven activisten. Terwijl de anderen allang in de maat van het maatpak lopen, blijft de enkeling verweesd achter. Wie moet er dan uiteindelijk dood: Douwes? Of de revolutie?

Eindoordeel:
***1/2

Reizen zonder John - Geert Mak

In't kort:
60 jaar na het verschijnen van John Steinbecks reisverslag "Travels with Charly" volgt Geert Mak dezelfde route.

Waar Steinbeck in zijn tijd een soms pessimistisch verslag deed van het Amerika zoals het toen was, zo probeert Geert Mak dit voor het Amerika van de 21e eeuw.

Mijn oordeel:
Geert Mak is een van die schrijvers die non-fictie op een zeer leesbare, zeer persoonlijke en betrokken manier kan brengen. Door vanuit een zeer persoonlijke betrokkenheid over dit of dat feit te berichten, ben je als lezer ook meer betrokken  en geïnteresseerd.

In dit boek valt het wat tegen. Dat komt voornamelijk ook omdat Mak al heel snel aan geeft dat zijn idee voor het boek ten eerste niet bijster origineel is (op hetzelfde moment als hij doen andere journalisten net hetzelfde) en ook dat Steinbeck een hele hoop bij elkaar heeft verzonnen.

Voor mij voel je de hele tijd in dit boek dat Mak er dan maar wat van probeert te maken. Hij zeur een beetje en komt, voor wie wel al eens wat meer over de VS heeft gelezen, met niet zo heel erg nieuwe feiten aan.

Het leest nog steeds vlot, maar ik bleef wat op m'n honger zitten.  

Eindoordeel:
***1/2

Jetset - Marion Pauw

In 't kort: Alexander Zilver nodigt een aantal vrienden en familieleden uit om samen met hem een week te vertoeven op een jacht in de Caraïben. Dit om zijn 100ste miljoen te vieren. Niet alle gasten zijn even verheugd met de uitnodiging, laat staan met het succes van Alexander. Dit blijkt wel als Alexander al op de tweede dag van hun reis wordt vermoord.

Mijn oordeel: Van Pauw las ik al eerder "Drift" dat zich ook op de Nederlandse Antillen situeert. Meestal ben ik van de Engelse-landhuizen-whodunnits, maar de plattegrond van een jacht aan de binnenzijden van het boek maakte mij nieuwsgierig om eens een "nieuw geld" detective te lezen.
Over het algemeen een geslaagde detective. Het duurt een heel poos voordat de moord daadwerkelijk gepleegd en opgelost wordt. Maar juist dat deel van het boek vond ik het beste. Je leert de personages kennen en hun onderlinge verwikkelingen en problemen. Meestal zaken waar je pas inzicht in krijgt nà de moord. Misschien daarom dat de oplossing zich voor mijn gevoel te snel na de moord aandiende. Ik had te weinig tijd om "mee te speuren". Het had nog zeker 50 pagina's langer mogen duren. Het boek las immers heerlijk weg en er was continu voldoende dynamiek.

Eindoordeel: ***1/2

Net niet verschenen boeken - Gummbah

In't kort:
Gummbah, bekend van zijn vaak absurd humoristische tekeningen in Humo, stelt een boek samen van covers en uittreksels van nooit verschenen boeken.

Mijn oordeel:
Alle net niet verschenen boeken zijn hier uiteraard geen echte boeken; ze zijn uit Gummbahs brein ontsproten. Net als in ander werk van hem merk je dat Gummbah een absurdistisch gevoel voor humor heeft. Maar ik houd daar wel van.

De covers zijn vaak grappig door de titel en de uittreksels zijn vaak zo van de pot gerukt dat het grappig wordt.

Het werkt niet de hele tijd, maar het is best aangenaam tijdverdrijf. Het is eigenlijk een ideaal toiletboek. En dat bedoel ik positief. Ik heb het namelijk nu in een keer uitgelezen, waardoor het nieuwe en geinige er een beetje van af is na een tijd. Als je er af en toe een aantal bekijkt, dan blijft het, denk ik, leuker.

Eindoordeel:
***1/2

The tiger's wife - Téa Obreht

In 't kort: Natalia, een arts uit het voormalige Joegoslavië, is op zoek naar antwoorden rondom de dood van haar grootvader. Haar grootvader vertelde haar altijd verhalen over het dorp waar hij opgroeide. Zo ontsnapte er eens een tijger uit de dierentuin in de buurt. Deze gevreesde tijger raakte echter bevriend met een dove dorpsvrouw (The tiger's wife). In dit boek wordt het verhaal over de tijger afgewisseld met grootvaders verhalen over Gavran Gailé, de dodelijkste man, die hij verschillende keren tegenkwam. Ondertussen verzorgt Natalie in de nadagen van de Balkanoorlog  weeskinderen.

Mijn oordeel: In dit boek lopen er een aantal verhalen door elkaar: het heden waarin Natalia arts is, weeskinderen verzorgt en antwoorden op haar grootvaders dood zoekt én de twee verhalen van grootvader over de tijger en de dodelijkste man. Daar waar de verhalen het heden betreffen zijn ze rauw en grimmig. Ik voelde me bij het lezen nogal onaangenaam, wat duidde op een goede neerzetting van de sfeer en het gevoel van een post-oorlogse samenleving. De verhalen van grootvader zijn sprookjesachtig en onwerkelijk. Deze las ik het liefst vanwege de raadselachtige en mystieke sfeer. De afwisseling tussen het rauwe en raadselachtige werkt op zich goed en het is heel knap van de schrijfster om beide vormen te beheersen. Mijn probleem is echter dat ik door de nieuwsgierigheid en voorkeur voor grootvader's verhalen té onoplettend de rest heb gelezen. Ik wilde immers weten hoe het afliep met de tijger en de dodelijkste man.

Eindoordeel: ***1/2

Hand to Mouth - Paul Auster

In't kort:
Paul Auster vertelt hier over de moeilijke eerste jaren in zijn carrière, waar het water hem meermaals aan de lippen stond omdat hij steeds zijn eigen en eigengereide keuzes wilde blijven maken.

Mijn oordeel:
Heel veel meerwaarde heeft dit boek niet. In se is het een vrij standaard verhaal van iemand die uiteindelijk schrijver wil worden, die wél de durf heeft om zijn eigen weg te kiezen, maar uiteindelijk toch met moeite de eindjes aan elkaar knoopt. Respect voor iemand die de durf heeft dat te doen, maar of het me nou meer inzicht verschaft in het werk van Paul Auster of dat ik er iets uit leer? Nee. Maar hij kan het goed vertellen en het was daarom alleen al boeiend. Nonkel Paul vertelt...

Het tweede deel van het boek vond ik interessanter omdat je daar oud, eerder onuitgebracht werk van Auster ziet. Opvallend is daar dat je al de kiemen ziet van thema's uit zijn latere werk, de wisselwerking tussen realiteit en fictie, bijvoorbeeld, komt daar al naar voren. Het baseball kaartspel is dan weer leuk als anekdote en vooral leuk als je de regels van baseball een beetje kent. Paul Auster zelf is een baseballfreak, zo blijkt.

Het detectiveverhaal was best nog boeiend ook, al merk je aan het einde dat het plots snel afgehandeld wordt. Dat zie je echter wel vaker bij detectives. Ook hier zie je, enigszins, de typische thema's wat rondwaren: niets is wat het lijkt.

Al bij al interessant leesvoer als je, zoals ik toch een beetje, Auster fan bent. Ben je dat niet, dan is er niet zoveel aan. Het was een snel tussendoortje.

Eindoordeel:
***1/2

De oorspong van geweld - Fabrice Humbert

In't kort:
Een franse leraar aan een Duits-Franse school gaat met de school op excursie naar kamp Buchenwald. In het museum daar ziet hij tot zijn verbazing op een foto een kampgevangene die als twee druppels water op zijn vader gelijkt.

Dit kan geen toeval zijn. Wanneer hij zijn vader erover vertelt krijgt hij weinig te horen, maar het laat hem niet los en hij gaat op onderzoek uit. Zijn vader blijkt een bastaardzoon te zijn van een affaire van zijn schoonmoeder met die kampgevangene.

Het boek is niet alleen het verhaal van zijn (echte) grootvader, het is er ook eentje over onmogelijke liefdes, schuld en onschuld, over de waanzin van WOII etc.

Mijn oordeel:
De Fransen lijken een patent te hebben op boeken over WO II die geen objectief relaas van die donkere pagina in de geschiedenis te geven maar een bijna gesprek met de schrijver over de ontstaangeschiedenis van zo'n boek. Dat was al zo in HhhH van Laurent Binet waar het boek evenveel gaat over Heydrich als over de worsteling van Binet om het boek geschreven te krijgen. Hier is de leraar, hoewel niet letterlijk Humbert, duidelijk een alter ego van hem. Hij gebruikt hier dit voorval om uit te wijden over de Jodenvervolging en het leven in Frankrijk in die periode.

Dat werkt hier minder dan bij HhhH. Het is te onduidelijk waar hij naartoe wil met zijn verhaal. Op een bepaald moment denk je dat de invloedrijke familie van de leraar misschien een rol heeft gespeeld in het laten opsluiten van zijn Pools Joodse bastaardgrootvader (Pools & Joods was geen al te beste combinatie in die tijd), maar het gaat niet veel verder dan een denkoefening. Het was een boeiend boek, puur op basis van dat de hele tweede wereldoorlog, die absurde tijd van Nazi-Duitsland sowieso boeit (hoe had het ooit kunnen gebeuren) maar de denkoefening van Humbert suddert net iets te veel en levert weinig inzichten op. Ik heb het graag gelezen, maar had er meer van verwacht.

Binnenkort ga ik me daarom eens wagen aan "De welwillenden" van Littell, dat Inez drie jaar geleden las en dieper graaft en harder aankomt.

Eindoordeel:
***1/2

Dorsvloer vol confetti - Franca Treur

In 't kort: In deze semi-autobiografische roman volgen we het leven op een Zeeuwse boerderij door de ogen van de jonge Katelijne. Als enige dochter tussen allemaal zonen groeit ze op in een streng gelovig gezin. We maken kennis met de do's en dont's die dit Zeeuws meisje er in haar opvoeding ingelepeld krijgt.

Mijn oordeel: De eerste helft van dit boek vond ik erg onaangenaam en deprimerend. Er gebeurde weinig "spannends". Totdat ik me ineens realiseerde dat dat waarschijnlijk juist de bedoeling is en het verhaal de realiteit weergeeft. Het leven van het 12-jarige hoofdpersonage is gewoon oersaai en ongelofelijk degelijk! Vanaf het moment dat ik me daarop instelde kwam ik dichter bij Katelijne en zat ik mee op de boerderij (me te vervelen ;-)).
Ondanks dat ik er toch net iets meer van had verwacht, vond ik het uiteindelijk best een bijzonder boek.

Eindoordeel: ***1/2

Coraline - Neil Gaiman / P. Craig Russell

In't kort:
Coraline en haar ouders verhuizen naar een appartement in een groot, oud landhuis. Haar ouders hebben niet altijd tijd voor Coraline en ze trekt vaak alleen op ontdekkingstocht door de tuin en het huis. Het huis wordt bevolkt door vooral oudere mensen die nogal op zichzelf gericht zijn en steevast Coraline verkeerdelijk Caroline noemen.

Tijdens de schoolvakantie, bij een ontdekkingstocht door het huis, ontdekt Coraline een deur die, als je ze opent, uitgeeft op een bakstenen muur. Dit was vroeger de toegang tot een deel van het huis dat nu een nog onbewoond appartement is.

Deze deur blijkt later echter een deur te zijn naar een alternatieve wereld. Het is een exacte kopie van hun appartement, bevolkt door haar 'andere' ouders die wél meer tijd en liefde voor haar kunnen tonen en waar ze leuker speelgoed krijgt. De andere bewoners van het huis spreken haar hier wél met de juiste naam aan. Zal Coraline ervoor kiezen hier te blijven?

Mijn oordeel:
Hoewel dit in se een kinderboek is en de strip gebaseerd is op het kinderboek van dezelfde schrijver, denk ik dat de strip voor de allerkleinsten toch een beetje griezelig is. De 'andere wereld' is bevolkt door mensen wiens ogen vervangen zijn door aangenaaide knopen. Coraline moet alleen maar ook haar ogen vervangen om eeuwig daar te mogen blijven. Het vergt toch al wat kennis van metaforen om te weten dat dit betekent dat ze haar ziel aan de duivel moet verkopen.

En een duivel is haar andere moeder zeker. Het verhaal hoe Coraline daar probeert te ontsnappen is best spannend. Coraline is een pittige, verstandige jonge meid die zich knap verweert tegen het kwaad.

Voor kinderen is dit een spannend, wat akelig verhaal. Voor wat ouderen is het eerder een parabel over hoe een jonger kind omgaat met veranderingen, hoe het een plaats voor zichzelf moet weten te vinden in de wereld etc.

Eindoordeel:
***1/2

Bonita avenue - Peter Buwalda

In 't kort: Siem Sigerius is rector magnificus van de technische universiteit in Enschede. Zo succesvol als hij is in zijn werk, zo dramatisch lijkt hem het vaderschap te vergaan. Zijn zoon heeft een crimineel verleden en zijn stiefdochter heeft samen met haar vriend een dubieus handeltje op internet, waarbij zij zich van een nogal pikante kant laat zien. We volgen wonderboy Siem en zijn familie voor, tijdens en na de vuurwerkramp in Enschede en lezen hoe de familie langzaamaan desintegreert en enkele noodlottig aan hun einde komen.

Mijn mening: Je moet dit boek heel geconcentreerd lezen, want er zijn verschillende ik-personages die elkaar zeer geregeld afwisselen. Bovendien spring je van verschillende momenten in het verleden naar het heden en weer terug. Daardoor kun je makkelijk de draad kwijtraken. Maar juist deze caleidoscopische opzet maakt het verhaal onderhoudend en spannend. Twee minpunten: 1] De verhaallijn van dochter Joni in de VS vond ik wat te druk: veel nieuwe namen en situaties die te weinig een plaats in het verhaal krijgen, daardoor niet boeien en waar je op den duur dus maar overheen leest 2] aan het einde van het boek wordt het een soort thriller en dat vond ik ook minder geslaagd. Kortom: het had van mij meer mogen (blijven) kabbelen.Dat had zelfs nog wel een paar 100 pagina's mogen blijven duren.

Eindoordeel: ***1/2

De Klassiekers - Benjo Maso, Dimitri Verhulst e.a.

In't kort:
Een verzamelbundel van columns en reportages uit wielertijdschrift "De Muur", allen met betrekking tot één van de échte wielerklassiekers (denk aan Milaan - San Remo, Ronde Van Vlaanderen, Parijs - Roubaix,  Luik - Bastenaken - Luik...)

Mijn oordeel:
Als klein manneke was ik verslingerd aan vele sporten (passief, jammer genoeg :-)) met wielrennen als absolute favoriet. Van Hooydonck die de Ronde wint, Criquillon die LBL weggeeft door een bijna surreële patstelling in de laatste meters van een ontsnapping: great.

De laatste jaren is het plezier er vanaf aan het gaan. Minder interesse sowieso en ook het gevoel dat alles nu veel meer berekend is, dat het geen echte prestaties meer zijn. Ach, het heet ouder worden. Alles was vroeger beter, je kent het wel.

Deze artikelen gaan vooral over de 'oude tijd', toen de klassiekers nog heroïsche strijdtonelen waren. Opnieuw: in de herinnering van ouwe rukkers zoals ik ;-). Niet elk artikel is even boeiend, maar ze zijn kort genoeg en het onderwerp voor wielerliefhebbers en ouwe rukkers alike interessant genoeg om de hele tijd te boeien. Ze belichten steeds een iets ander aspect van het wielerwereldje. Vooral Benjo Maso is daar goed in. Hij duikelt ook in dit boekje een vergeten held uit het verleden op waar ik anders nooit van gehoord zou hebben.
Eindoordeel:
***1/2 (min 1/2 omdat er ook een column van Smeets in staat ;-))

Action Philosophers - Fred Van Lente & Ryan Dunlavey

In't kort:
De geschiedenis van de filosofie. In stripvorm. Van het woelige begin met de presocratici tot de deconstructie van Derrida.

Mijn oordeel:
Best wel leuk bedacht, al vraagt het wat tijd om te wennen aan de stijl en de opzet. Er wordt best gebruik gemaakt van flauwe humor (maar daar heb ik geen probleem mee :-)) en soms is dat geslaagd en soms, mwah, tja, haha... Maar geleidelijkaan geraak je gewend aan hoe de schrijver en tekenaar de strip hebben bedoeld en dan zie je ook dat ze hun voorbereiding hebben gedaan en weten waar ze het over hebben.

Voor de lezer is dit wel een leuke manier om je kennis van de filosofie bij te spijkeren en ook wat minder bekende filosofen te leren kennen. Zonder het al te ernstige misschien (als een deel van een filosofie onnozel is, dan mag dat ook belicht worden...). Maar: net als bij een cursus filosofie: ik ben nu alweer het merendeel vergeten...

Dit is trouwens een samenbundeling van eerder als losse delen verschenen comics. Het is dan eigenlijk ook beter om het boek beetje bij beetje te lezen (wat ik niet gedaan heb).

Leukste vondst in dit boek voor mij: Plato als een pro-wrestler (met masker).

Eindoordeel:
Geinig.
***1/2

Skippy Dies - Paul Murray

In't kort:
Skipy Dies gaat over Daniel - Skippy - Juster, een jongen (puber) in een gerenommeerde kostschool in Ierland. Het boek begint meteen met de dood van Skippy bij een doughnut eating contest tussen hemzelf en Ruprecht, een al even nerdy en onaantrekkelijke jongen met wie hij de kamer deelt op het internaat.

In de rest van het verhaal keren we terug in de tijd en ontdekken we de gebeurtenissen die uiteindelijk zullen leiden tot zijn plotse dood. Zijn verliefdheid op Lori uit de naburige nonnenschool, zijn lastige thuissituatie (die slechts traag uit de doeken wordt gedaan) etc.

Het is een verhaal niet alleen over opgroeien als puber (met alles hormonale karakterstoornissen die dat meebrengt) maar ook over het leven in een katholieke school en in een stad, met sociaal onrecht, drugs etc.

Mijn oordeel:
Het boek begint lekker. Paul Murray beschrijft op een grappige manier over het leven op het katholieke internaat en heeft daarvoor een aantal goede personages bij elkaar geschreven. Naast Ruprecht en Skippy heb je bijvoorbeeld ook Howard the Coward, de leraar geschiedenis die een typische sukkel is die denkt zijn leven te kunnen ontvluchten door een flirt met een blonde vervangleerkracht op de school.

Er zitten ook best wat verhaallijnen in die de lezer geïnteresseerd houden en waar je dan toch het fijne van wilt weten (maar dat komt uiteraard pas aan het einde).

Daar zit meteen ook de negatieve kant van dit boek: het wil heel veel zijn. De schrijver verweeft zelf een grapje dat Howard zich een beetje ziet als Robin Williams in Dead Poets' Society, maar de gelijkenissen zijn er wel. Het is aan de ene kant grappig, aan de andere kant best een donker boek (kanker, scheidingen, drugs, moord, seksueel misbruik...) en ik heb de indruk dat het boek te veel wilde zijn. Het soms exuberant grappige van sommige situaties en personages (Ruprecht Van Doren is een klassieker en daar had ik een zeer duidelijk beeld van) viel niet altijd te rijmen met het drama. Door de verhaallijnen zit je soms te lang op één aspect te kauwen (Howard's verliefdheid op Miss McIntyre hoefde niet zo lang en is beetje cliché) terwijl andere zaken onderbelicht worden. Halley, de Amerikaanse vriendin wordt als het ware 'vergeten', terwijl daar toch een mooie lijn zat.

Het einde (het derde deel van het boek, de nasleep van Skippys overlijden) is weer wel heel mooi en bij momenten zelfs zeer ontroerend, zeker hoe de vrienden van Skippy onhandig proberen om te gaan met zijn heengaan is zeer gevoelig gebracht.

Daardoor mist het boek een beetje evenwicht. Het slaagt daardoor ook net niet in zijn opzet. Maar ik zou het zeker niet afraden. Nu ik er een weekje over heb kunnen nadenken is mijn scherpere kritiek wat afgezwakt en beoordeel ik het toch als aangenaam leesvoer. Het is wel een klepper (661 pagina's).

Eindoordeel:
***1/2

PS: Browsend door commentaren op Internet vindt de ene het zeer goed, de andere valt over clichés. Ik zit ergens tussenin.

Around the World in Eighty Days - Michael Palin

In't kort:

Verslag van Michael Palin's eerste reisprogramma voor de BBC, in 1988, waarin hij Phileas Fogg probeert te evenaren door met in die tijd ook al beschikbare reismiddelen in 80 dagen de wereld rond te reizen. Dus zonder gebruik te maken van een vliegtuig.

In deze versie blikt Palin, na 20 jaar, in een extra hoofdstuk terug op die eerste reis en de mensen die hij is tegengekomen.

Mijn oordeel:

Ik had nood aan een vlot leesbaar boek voor een regenachtige middag in Oletta (Corsica) waar ik niet al te zware inspanningen moest voor doen. Deze reeks met Palin was indertijd ook bij ons veel bekeken en vond ik best leuke televisie. Michael Palin is geknipt om een programma als dit licht en entertaining te brengen.

Dit boek brengt niet veel meer dan wat het programma deed en verwacht ook hier van Palin geen zware maatschappijkritiek. Maar het is alleen al leuk omdat je kan zien hoe enorm de wereld veranderd is in 22 jaar. In 1988 stond er nog een muur in Berlijn (komen ze wel niet) maar was China zwaar onderontwikkeld (nu kan je met ongeveer 450 per uur door China reizen, toen verre van), van al die oliestaatjes waar nu de grootste wolkenkrabbers staan was nauwelijks wat te melden.

En het las ook echt vlot, al ben je beter af met een Bryson om echt leuke reisliteratuur te schrijven. Dit boek is vooral leuk als je de beelden ooit hebt gezien.

Eindoordeel:

Toch leuk genoeg en een halve ster extra voor nostalgie.

***1/2

The Hollow - Agatha Christie

In 't kort: Lucy en Henry Angkatell hebben verschillende familieleden en kennissen uitgenodigd op hun landhuis "The Hollow". Net wanneer Hercules Poirot een dag later op uitnodiging verschijnt voor de lunch treft hij het lichaam van dokter John Christow aan. Zijn vrouw heeft een pistool in haar hand dat vervolgens door de maîtresse van John, Henrietta, uit haar hand wordt gegrepen en in het zwembad wordt gegooid. In plaats van te komen lunchen kan Poirot weer beginnen aan zijn zoveelste moordzaak. 
 
Mijn oordeel: Ik had dit boek als reserveboek meegenomen op vakantie. Ik had het ooit al gelezen, maar omdat ik op vakantie altijd verzekerd moet zijn van voldoende aangenaam leesvoer, stopte ik het in het koffer. Uit de biografie over Christie had ik een lijst samengesteld van de boeken die ik zeker nog eens moest lezen omdat dit haar beste zouden zijn. In een fantastisch art-nouveau hotel op Corsica, Les Roches Rouges, stapte ik toevallig binnen in een perfecte locatie voor een Agatha Christie detective. Dáár moést dit boek gelezen worden, het kon niet anders.
In tegenstelling tot wat de biografie oordeelt (één van haar beste) vind ik "The Hollow" goed, maar niet bij de top 10 horen. Het was vooral een extra leuke leeservaring in het bijzondere hotel.
 
Eindoordeel: ***1/2

Legende van een zelfmoord - David Vann

In 't kort: Roy doet in een aantal verhalen verslag van zijn leven. Een leven met een psychisch instabiele vader en een scheiding tussen zijn ouders zorgt ervoor dat Roy ons weinig aangenaams te vertellen heeft. Dit naargeestige leven vermengd met het kille klimaat van Alaska, de plaats waar de verhalen zich afspelen, zorgt voor een beklemmend en onaangenaam gevoel bij de lezer.

Mijn oordeel: Het is een bijzonder boek, waarvan je niet zo goed weet wat nu écht gebeurd is en wat niet. Je weet dat het semi-autobiografisch is en dat de vader van de schrijver zelfmoord pleegde. De verhalen zijn een soort van verwerking van die gebeurtenis. Ik was met name onder de indruk van het centrale verhaal in het boek "Sukkwan Island" waarin vader en zoon in the middle of nowhere en aan elkaars lot over gelaten maanden lang in een hut wonen en voedsel verzamelen. De angst en onzekerheid die de zoon voelt alleen zijnde met zijn suïcidale vader was zeer voelbaar. Daarbij bouwt dit verhaal een zeer sterke spanning op die je doet doorlezen.
 
Eindoordeel: ***1/2

De stille kracht - Louis Couperus

In 't kort: De heer Van Oudijck werkt als hoge ambtenaar in Nederlands-Indië. Onbewust van wat er in en om zijn huis en familie gaande is werkt hij hard door. De Nederlanders moeten immers het land bestieren en een degelijk bestuur (in)voeren. Ontastbare tegenkrachten maken het hem en zijn familie echter steeds moeilijker om zich staande te houden in Nederlands-Indië.

Mijn oordeel: Ik heb tussen mijn 16e en 20e vrijwel alle boeken van Couperus gelezen. Wat mij altijd aanspreekt is zijn mooie, vloeiende schrijfstijl, zijn gedetailleerde karakterbeschrijvingen en de mystieke sfeer die vrijwel altijd aanwezig is. Ook in dit verhaal waren deze kenmerken aanwezig. Het deed nu echter minder met mij dan ruim tien jaar geleden. Ik was op zoek naar het "Couperus-leesgevoel" van toen en dat kwam niet helemaal terug. Vermoedelijk was ik destijds, met een pak minder boekenbagage, veel meer onder de indruk dan nu. Het blijft een intrigerend verhaal wat zalig leest, maar mij toch ietwat tegenviel.

Eindoordeel: ***1/2

The lost diaries of Adrian Mole 1999-2001 - Sue Townsend

In 't kort: Adrian is inmiddels 33 en zijn leven verloopt nog steeds niet zoals hij het zich gewenst had. Hij is een alleenstaande werkloze papa van twee kinderen, die het niet al te breed heeft. Zijn schrijverstalent blijft onondekt, zijn onbeantwoorde grote liefde Pandora maakt carrière in de politiek en zijn ouders halen vreemde huwelijkstouren uit. Kortom: alle reden om een behoorlijk deprimerend, maar voor de lezen uiterst amusant, dagboek bij te houden.


Mijn oordeel: Ik lees Adrian's dagboeken al vanaf het begin, sinds hij 13 3/4 jaar is. Enkele daarvan staan op Boekenwijzen. Gelukkig blijft Townsend in de huid van Adrian kruipen, want ik krijg er maar geen genoeg van. Het blijft een hilarisch personage met een totaal gebrek aan zelfreflectie en kritiek. Daardoor keer op keer gedoemd te mislukken. Arme stakker!
Adrian Mole mag van mij 100 worden.

Eindoordeel: ***1/2

Alleen maar nette mensen - Robert Vuijsje

In't kort:
David is een Joodse jongen en enige zoon in een welgesteld Joods gezin in Oud Zuid (zijn vader is hoofdredacteur van het enige relevante programma op de televisie) en opgegroeid in een "intellectueel" milieu.

Door zijn donkere haar ziet hij er echter uit als een Marokkaan en hij ondervindt dagelijks wat het is om als allochtoon gezien te worden en dus uitgesloten te worden van de wereld van "alleen maar nette mensen".

Op zijn 20e weet hij niet wat hij van zijn leven wil, noch van de liefde. Hij heeft daarnaast een voorliefde voor "echte" zwarte vrouwen met dikke billen en borsten. Hij gaat op zoek naar de illustere intellectuele negerin en hoopt dat dat hem antwoorden op zijn levensvragen zal bieden.

Mijn oordeel:
Leuk boek, al woog het vrij licht. Door de heel erg "menselijke" schrijfstijl en de duidelijke satirische knipoogjes naar de verschillende 'soorten' mensen en hun gedragingen leest het ook als een trein Vooral de intellectuelen die de juiste wijn drinken, intellectuele discussies voeren e.d. worden zeer leuk geportretteerd maar ook de Surinamers en eigenlijk iedereen worden door de mangel gehaald . Vuijsje doet zo een aantal rake observaties en past ze perfect in zijn boek in. Dit werkt veel beter dan "Beleg" van Tom Naegels, dat in zekere zin in dezelfde vijver vist.

Zijn gebruik van interne monoloog zorgt ook voor een vloeiende lectuur: je leest dan in zekere zin even snel als het hoofdpersonage denkt.

Het einde van het boek is er wat te veel aan. De trip naar Amerika, mwah, dat hoefde niet en voegt niets meer toe. Dat David een verwend jongetje is dat teert op zijn rijke ouders, zorgt ook voor net iets te veel afstand tussen mij en het hoofdpersonage. Ik kreeg al snel de idee van "Zit niet zo te zeuren, man". De catharsis bleef ook uit, om het intellectueel te zeggen.

Maar best grappig en genietbaar en het pretendeert niet meer te zijn dan het is. Na Auster, met zijn cultureel en intellectueel perfecte personages was dit een perfect tegengif. En op een paar treintripjes uit, dat helpt.

Eindoordeel:
***1/2