Student Stijvekleut maakt een proefschrift over 'het kutodelisch verschijnsel bij aankomende kindwijfjes', waarbij het veldmateriaal (ic een interview met Mieke Maaike) is nagevoegd. Het zwaartepunt ligt uiteraard op het verhaal van Mieke Maaike zelf, waarin ze haar seksuele escapades van haar 9de tot haar 19de uit de doeken doet.
Mijn oordeel:
Dit boekje (112 blz'en) werd in 2003 uitgebracht in de reeks 'Verboden Boeken' van De Morgen. Al snel na het begin (zo'n beetje bij de 6de regel) blijkt waarom dit boek bij het verschijnen op de verboden lijst belandde.
Miekes sexleven begint met de subtiele maar vooral de minder subtiele aanrakingen en manipulaties van dokter Likkekudt, en evolueert verder over avontuurtjes met haar beste vriendin, diens vader, twee homo's, de buurman en een onwetende buspassagier. Eindpunt van het boek is de perversie van Mieke zelf: tijdens de daad ranselt ze graag een toeschouwer (de zoon of de echtgenote van haar minnaar bvb) af.
Onderwijl stelt Mieke de dubbele moraal van de toenmalige burgerij (we spreken over eind 60s - begin 70s) aan de kaak. Alles moet in het geniep gebeuren, in een donker steegje, in een anoniem bos, ver weg van moeder de vrouw, maar soms toch in het openbaar: ze vindt het enorm leuk gevingerd en geneukt te worden terwijl ze door een open raam naar een feestelijke stoet staat te kijken.
Grappig zijn ook nog de synoniemen die Mieke verzint voor de mannelijke en vrouwelijke geslachtsdelen. Mosseltje, oventje, schaapsstalletje, Spelonk der Zesde Heerlijkheid, druipgrotje; deurklopper, zaadworst, degen van d'Artagnan, het monsterkanon van Kutstad, termen die niet zo heel erg veel aan de verbeelding overlaten.
Je moet het een en ander aan vulgariteiten kunnen verdragen als je dit boekje wil uitlezen. Maar ik heb het toch graag gelezen, vooral omwille van de spontaneïteit en het plezier waarmee Mieke haar verhaal vertelt. En het moet toch niet altijd zo serieus zijn, niewaar...
Eindoordeel:
****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten