Als Nieuwjaarsgeschenk kreeg ik van de mams de twee laatste schrijfsels van Mart Smeets, 'Retro' en 'Wereldtour.' Zij weet dat ik al jaren fan ben van deze Nederlandse sportjournalist, en al zijn boeken (behalve de laatste twee dan) in mijn boekenkast staan te pronken. Een fijn geschenk dus.
In 'Wereldtour' trekt onze Mart er, na de Winterspelen van Turijn 2006, voor een tweetal maanden op uit, de wereld rond. Eerst naar Australië, waar hij zoon Tjerk aan het werk ziet bij zijn honkbalteam, verder naar Vancouver voor het WK schaatsen en dan met vrouw Karen de Rocky Mountains over. Verder naar Boston, waar ze zowel honkbal als NBA-basketbal zien, om te eindigen in Miami en van welverdiende rust te genieten.
'Retro' stoelt op een ander uitgangspunt: Smeets bezoekt in 2005 plaatsen waar hij in zijn rijkgevulde sportcarrière ooit al is geweest, en vergelijkt nu met vroeger. Zo is het er in schaatsend Rusland stevig op verbeterd, terwijl de sfeer rond het basketbal in Madison Square Garden erg verziekt is. Hij zet ook de huidige Vuelta naast die van 15 jaar geleden, en trekt de vergelijking door naar de Spaanse keuken.
Beide boekjes (allebei pockets van niet meer dan 150 blz) lezen uiteraard als een trein, zoals we van Smeets gewoon zijn. Korte zinnen, geen al te moeilijke woorden of constructies, maar heldere taal en korte hoofdstukjes. Het ene hoofdstuk is al grappiger of pakkender dan het andere, maar Smeets blijft altijd nuchter observeren.
Behalve wanneer het om z'n kinderen gaat, dan kan hij z'n gevoel niet uitschakelen. Zo is z'n beschrijving van de home-run van Tjerk van een onaardse schoonheid. Ook wanneer hij z'n gevoelens verwoordt na de dood van Gerrie Knetemann en de moord op Van Gogh (die allebei in hetzelfde weekend gebeurden), voel je z'n tranen door de zinnen heen.
Niet iedereen is een Smeets-fan, nog minder zijn fan van zijn boeken en schrijfsels, maar ik ben er toch eentje van.
Eindbeoordeling: ***1/2
1 opmerking:
Iemand moet inderdaad fan zijn van Mart Smeets. Ik ben er niet eentje van, maar moet wel zeggen dat ik het ideale toilet-literatuur vind.
Leest lekker weg terwijl je aan de andere kant lekker je darmen leeggeknepen worden.
En, toegegeven, hij schrijft het inderdaad makkelijk en vlot neer. Moet je ook kunnen. Ik kan echter de man zelf niet hebben. Aangezien al zijn boeken overduidelijk gefocust zijn op de nimmer verdwijnende ik-figuur, kan ik ook niet anders dan geërgerd geraken.
Voor mensen die Mart niet een lul vinden, zijn het echter aan te raden boeken :-)
Een reactie posten