In 't kort: Max Morden probeert een recent verlies en een trauma uit het verleden te verwerken door terug te keren naar een symbolische plek uit zijn verleden.
Mijn oordeel:
Een echt auteurs-boek.
Het kan verkeren. Waar ik een tijdje geleden nog lichtelijk mijn gal spuwde over de navelstaarderij in Flaubert's Parrot, kom ik nu met een positief oordeel over het verhaal over een navelstaarder in John Banvilles "The Sea". We volgen namelijk alleen maar de gedachten van Max Morden. Hij is ook het enige echt belangrijke personage.
Wat dit boek zo mooi en geslaagd maakt, is de doorgedreven mooie stijl. Geen woord staat verkeerd. Via mooie, poëtische volzinnen weet Banville me te ontroeren en te boeien. Banville laat de lezer echt mee-leven met Max. Je voelt en ademt mee met Max door de geweldige stijl in dit boek.
Op het einde krijg je ook plots puzzelstukken aangereikt van een puzzel waarvan je tot dan toe niet wist dat je hem aan het leggen was. Je bent een ontdekkingsreiziger in de gedachten van Max.
Eindoordeel:
Een even ontroerende als intrigerende roman. Die Booker prize die hij heeft gekregen was dus niet onverdiend.
****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten