Genre: geschiedenis / sportDe auteur:
Bill Simmons is een columnist voor de Amerikaanse sportzender en -website ESPN, waar hij ook bekend staat als The Sports Guy. Hij is een Bostonian in hart en nieren, en de teams uit New England en Boston liggen hem dan ook na aan het hart.
In't kort:
De Boston Red Sox, het favoriete baseball-team van Simmons, draagt al sinds 1918 de Curse of the Bambino met zich mee: ze verkochten toen sterspeler Babe Ruth aan aartsvijand New York Yankees, waar die uitgroeide tot de beste speler aller tijden en de titels aan mekaar reeg; sindsdien is de tussenstand in wereldtitels Yankees 26 - Red Sox 0...
In dit boek verzamelde Simmons zijn columns over de Red Sox tussen 1999 en 2004, het jaar waarin de Red Sox eindelijk de vloek van zich afschudden en de titel pakten. De eerste columns zijn af en toe defaitistisch, en laten zien wat het is om als doorwinterde fan van een team toch keer op keer ontgoocheld te worden. Stilaan echter slaat die ontgoocheling om in hoop, en die wordt uiteindelijk toch bekroond met de langverwachte titel.
Mijn oordeel:
Simmons is een sportswriter zoals er geen twee zijn: hij weet erg veel over sport, maar kan daar met heel erg veel humor over schrijven. Die combinatie is vrij zeldzaam, en dat maakt zijn columns, en bij uitbreiding ook dit boek, een klapper van formaat.
Simmons heeft een merkwaardige stijl: hij vergelijkt sportprestaties en -figuren vaak met dingen uit de populaire cultuur. Een uitstekend voorbeeld hiervan is hoe hij het Red Sox-team van 2003 vergelijkt met de cast van Beverly Hills 90210: speler X lijkt op Brandon, coach Y heeft dan weer meer weg van Dylan, en speler Z is dan weer Kelly ten voeten uit. Andere veelgebruikte referenties: Shawshank Redemption, de Godfather-trilogie, de World Wrestling Federation, gokken en het verbod erop, ... Het feit dat Simmons niet zo erg veel ouder is dan ikzelf, maakt dat de vergelijkingen meestal gaan over programma's en personen die ik ken, en dat helpt natuurlijk wel.
Het leukste aan dit boek is nog dat hij zijn columns, enkele jaren geleden geschreven, heeft voorzien van voetnoten die de situatie op dit moment belichten. Zo maakte Simmons enkele voorspellingen in 2003, die op dit moment helemaal anders zijn uitgedraaid. Zijn zelfironie op zo'n momenten is goddelijk.
Enig nadeel: Simmons gaat uit van heel wat voorkennis, niet alleen van het spelletje baseball zelf, maar vooral van de Amerikaanse cultuur. Omdat je de referenties niet altijd snapt, gaan grappen af en toe verloren. Maar geen nood, er zijn er meer dan genoeg...
Eindoordeel:
Ik probeer mijn maximumscores te beperken, maar deze keer kan ik er echt niet onderuit... *****
PS: Go, Sox, go !!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten