Genre: detective / thrillerIn't kort: in een doordeweeks Amerikaans stadje worden op een doordeweekse vrijdagnamiddag 5 mensen in koelen bloede afgemaakt door een scherpschutter. De dader heeft echter weinig moeite gedaan om zijn sporen uit te wissen, integendeel. Enkele uren later heeft de politie hem dan ook al bij zijn nekvel.
James Barr, de beschuldigde, weigert echter te praten, en vraagt enkel naar Jack Reacher. Die zowaar al op weg is naar hem. Maar wanneer Reacher aankomt in de stad, is Barr in de gevangenis in coma geslagen, en moet hij de zaak zelf zien uit te klaren. Want er is iets mis, dat moge duidelijk zijn.
Mijn oordeel: dit boek is deel van een detective-serie over Jack Reachter, een ex-militair die af en toe de problemen en mysteries aantrekt.
Net zoals het verhaal begint op een doordeweekse dag in een doordeweekse stad, vind ik dit boek ook maar vrij doordeweeks. De plot is weinig verrassend, de karakters zijn niet echt uitgewerkt, enkel het tempo zit uitstekend. Het leest als een trein, dat wel, maar daarmee is ook alles gezegd.
Dit boek werd me uitgeleend door een vriend (vooralsnog geen boekenwijze), maar meer van dit hoef ik voorlopig niet. Goed als afwisseling tussen wat zwaardere kost, of als vakantielectuur.
Eindoordeel: ***
1 opmerking:
Touché!
Dit soort boeken en verhalen spreekt je gewoon niet aan, methinks. Net zoals het mij niet aanspreekt, trouwens. Ik ben halverwege "The Bancroft Strategy" van Ludlum gestopt. Niet omdat het per se slecht geschreven is (al merk je dat er bij deze populaire schrijvers toch net wat minder taligheid is en dat er ook minder redactie gebeurt op het 'literaire') maar omdat het zo erg vasthoudt aan de conventies. Elk hoofdstuk heeft bijna een cliffhanger, er is altijd een cynische been-there-done-that special agent en een onwetend I-can't-believe-this-is-happening-to-me slachtoffer. Vaak is die laatste een vrouw, liefst is ze superintelligent én knap. Of ze bij Ludlum voor de cynische agent valt weet ik niet, maar ik vermoed dat dat wel nog stond te gebeuren. Want superintelligente, knappe vrouwen vallen binnen de conventie steeds voor de wat ruwe en norse, maar stoere mannelijkheid uitstralende norse good guys. Die uiteraard een goed hart hebben.
Soit. Dat mag. Dat moet zelfs in dat soort boeken. Ze drijven voort op de intrige, het mysterie, het schandaal: zou dat ook echt...? Volgens mij is dat in de echte wereld ook...! En dan, natuurlijk, moet je het verhaal zo opbouwen dat de lezer mee gaat gokken naar de ware toedracht van de hoofdpersonages en van de bad guys. Liefst zogenaamd goeie mensen die plots machtsgeile geldwolven blijken te zijn. Tss. What is the world coming to...
Maar: dat doet wel duizenden mensen boeken lezen. Wat geweldig is. Echt waar. Ik vind niet (of mag en wil niet vinden) dat mijn smaak beter is dan de keuze van die lezers.
Maar mij bekoort het dus zelden. Geef mij maar emoties, echte mensen, een mooi verhaal. Ik denk dat jouw probleem met "Voltreffer" ook daar ligt.
Trouwens: in de afgelijnde tijd van een film zijn deze verhalen vaak wel te pruimen. Maar dan vraagt het niet zoveel tijd en moeite om een in wezen flinterdun verhaal te verteren. De laatste James Bond, bijvoorbeeld, was wervelend. The Borune trilogy: schitterend. Maar in boekvorm: nee.
Een reactie posten