In't kort:Het boek volgt de familie Belsey in Wellington, USA. Howard is een universiteitsprofessor gespecialiseerd in het werk van Rembrandt. Kiki is zijn vrouw. Samen hebben ze drie kinderen.
Howard is een blanke Brit, terwijl Kiki een zwarte Amerikaanse is (and a big momma too!).
Recent zijn de zekerheden in het gezin aan het wegvallem: Howard heeft Kiki bedrogen en zijn positie aan de universiteit komt onder druk te staan als zijn grote rivaal en in alle opzichten tegenpool Monty Kipps gastcolleges komt geven in de Spring semester.
Howard Belsey's reactie op tegenslagen is vooral grijpen naar de wijn, wat hem in weer meer compromitterende situaties doet belanden.
Mijn oordeel:
Het is best een leuk boek, maar de auteur maakt m.i. net iets te vaak de keuze om er een kwinkslag of iets grappigs van te maken. Howard Belsey is wel heel erg onnozel af en toe en als je zijn personage ziet, is het verbazingwekkend dat hij pas na 30 jaar huwelijk zo onnozel is geweest zijn vrouw te bedriegen.
Terwijl er best een aantal goede thema's in het boek zitten: zwart zijn in de US en de UK, gemengde gezinnen, liberale opvoeding tegenover strenge opvoeding (Zadie Smith vindt duidelijk de liberale beter, ook dat idee wordt iets te duidelijk (en daadoor karikaturaal) gepushed). Thema's als overspel, wat is kunst, het opgroeien als zwarte jongere, racisme... worden wel behandeld, maar onvoldoende diep om mij echt te raken.
Maar het las best vlot, was bij momenten grappig en af en toe raakte het wel een snaar. Ik miste alleen het beetje het doel van het verhaal, wist niet goed te plaatsen waar de auteur uiteindelijk naartoe wilde. En of het nou een komedie wilde zijn of net een ernstig boek. Ik vrees dat ik dit boek dan ook snel vergeten zal zijn.
Eindoordeel:
***
Geen opmerkingen:
Een reactie posten