Zoilus, een werknemer van de Franse elektriciteitsmaatschappij, zit op het vliegveld waar hij wacht op de vlucht die hij wil kapen en dan laten neerstorten.
Tijdens het wachten schrijft hij een verslag over hoe het zover is kunnen komen. Aan de basis van alles ligt een toevallige ontmoeting met de briljante, autistische schrijfster Aliénor en haar flatgenote / verpleegster Astrolabe.
Mijn oordeel:
Dit boek heb ik in het thema "even wat lekker kort en snel uit" gekozen om mijn trage leesstart dit jaar wat vaart te geven.
Het enige andere boek van Nothomb dat ik al gelezen had, Filippica's, was goed bevallen een aantal jaar geleden tijdens een vakantie in Italië. Al hielpen de zon en het zwembad natuurlijk. Maar de personages en de bizarre situatie waar ze in terecht waren gekomen waren treffend beschreven en zorgden voor een licht bevreemdende leeservaring. Hier besproken op Boekenwijzen.
Dit boek is ook weer bevreemdend, maar had me een pak minder mee dan Filippica's. Probleem en tegelijk de redding van dit boek is de lengte. De 140-tal pagina's (en vrij grote druk) zijn te weinig om echt de verhalen en de personages uit te bouwen, terwijl de relatie tussen de autistische schrijfster (of in dit boek eerder achterlijke) en haar "nanny" in een ander soort boek beter uitgewerkt had kunnen worden. De beweegredenen van Zoilus zijn ook vaag, behalve een sexueel verlangen naar Astrolabe.
En als dat niet lukt, ja, dan maar een terroristische daad.
Mwah, behalve dat het een leuk uitgangspunt vormt en dat we weer langs bizarre gedachtenkronkels naar een vreemde conclusie gaan, bracht dit boek niet superveel. En het boek had dus ook niet veel langer moeten duren om het niet echt vervelend te laten worden.
Maar: ik heb wel weer een boek uit. Hoera...
Eindoordeel:
**
