20 september 2012

De oorspong van geweld - Fabrice Humbert

In't kort:
Een franse leraar aan een Duits-Franse school gaat met de school op excursie naar kamp Buchenwald. In het museum daar ziet hij tot zijn verbazing op een foto een kampgevangene die als twee druppels water op zijn vader gelijkt.

Dit kan geen toeval zijn. Wanneer hij zijn vader erover vertelt krijgt hij weinig te horen, maar het laat hem niet los en hij gaat op onderzoek uit. Zijn vader blijkt een bastaardzoon te zijn van een affaire van zijn schoonmoeder met die kampgevangene.

Het boek is niet alleen het verhaal van zijn (echte) grootvader, het is er ook eentje over onmogelijke liefdes, schuld en onschuld, over de waanzin van WOII etc.

Mijn oordeel:
De Fransen lijken een patent te hebben op boeken over WO II die geen objectief relaas van die donkere pagina in de geschiedenis te geven maar een bijna gesprek met de schrijver over de ontstaangeschiedenis van zo'n boek. Dat was al zo in HhhH van Laurent Binet waar het boek evenveel gaat over Heydrich als over de worsteling van Binet om het boek geschreven te krijgen. Hier is de leraar, hoewel niet letterlijk Humbert, duidelijk een alter ego van hem. Hij gebruikt hier dit voorval om uit te wijden over de Jodenvervolging en het leven in Frankrijk in die periode.

Dat werkt hier minder dan bij HhhH. Het is te onduidelijk waar hij naartoe wil met zijn verhaal. Op een bepaald moment denk je dat de invloedrijke familie van de leraar misschien een rol heeft gespeeld in het laten opsluiten van zijn Pools Joodse bastaardgrootvader (Pools & Joods was geen al te beste combinatie in die tijd), maar het gaat niet veel verder dan een denkoefening. Het was een boeiend boek, puur op basis van dat de hele tweede wereldoorlog, die absurde tijd van Nazi-Duitsland sowieso boeit (hoe had het ooit kunnen gebeuren) maar de denkoefening van Humbert suddert net iets te veel en levert weinig inzichten op. Ik heb het graag gelezen, maar had er meer van verwacht.

Binnenkort ga ik me daarom eens wagen aan "De welwillenden" van Littell, dat Inez drie jaar geleden las en dieper graaft en harder aankomt.

Eindoordeel:
***1/2

Geen opmerkingen: