In't kort:
Paul Auster vertelt hier over de moeilijke eerste jaren in zijn carrière, waar het water hem meermaals aan de lippen stond omdat hij steeds zijn eigen en eigengereide keuzes wilde blijven maken.
Mijn oordeel:
Heel veel meerwaarde heeft dit boek niet. In se is het een vrij standaard verhaal van iemand die uiteindelijk schrijver wil worden, die wél de durf heeft om zijn eigen weg te kiezen, maar uiteindelijk toch met moeite de eindjes aan elkaar knoopt. Respect voor iemand die de durf heeft dat te doen, maar of het me nou meer inzicht verschaft in het werk van Paul Auster of dat ik er iets uit leer? Nee. Maar hij kan het goed vertellen en het was daarom alleen al boeiend. Nonkel Paul vertelt...
Het tweede deel van het boek vond ik interessanter omdat je daar oud, eerder onuitgebracht werk van Auster ziet. Opvallend is daar dat je al de kiemen ziet van thema's uit zijn latere werk, de wisselwerking tussen realiteit en fictie, bijvoorbeeld, komt daar al naar voren. Het baseball kaartspel is dan weer leuk als anekdote en vooral leuk als je de regels van baseball een beetje kent. Paul Auster zelf is een baseballfreak, zo blijkt.
Het detectiveverhaal was best nog boeiend ook, al merk je aan het einde dat het plots snel afgehandeld wordt. Dat zie je echter wel vaker bij detectives. Ook hier zie je, enigszins, de typische thema's wat rondwaren: niets is wat het lijkt.
Al bij al interessant leesvoer als je, zoals ik toch een beetje, Auster fan bent. Ben je dat niet, dan is er niet zoveel aan. Het was een snel tussendoortje.
Eindoordeel:
***1/2
Geen opmerkingen:
Een reactie posten