Lieve Céline - Hanna Bervoets

In 't kort: Brooke is een laagbegaafde, jonge vrouw die samen met haar moeder en zus in Amsterdam-Noord woont. We weten al snel dat er zich iets dramatisch heeft afgespeeld in haar leven en dat ze daarom haar idool Céline Dion in Las Vegas wilt opzoeken. Maar wat er precies is gebeurd, daar komen we langzaam achter in de brieven die Brooke onderweg in het vliegtuig aan haar idool schrijft.

Mijn oordeel: Hanna Bervoets heeft met dit (haar tweede) boek een aantal prijzen gewonnen. Niet alleen om die reden was ik nieuwsgierig naar het boek. Ook was ik benieuwd naar de manier waarop je vanuit het perspectief en in de stijl van een laagbegaafd persoon kan schrijven. Ik heb ooit tijdens een cursus "korte misdaadverhalen schrijven" (leuk!) een kortverhaal in de stijl van Roald Dahl vanuit het perspectief van een meisje proberen te schrijven. Moeilijk! Tijdens de wekelijkse groepsbesprekingen hoorde ik geregeld: "Ja maar dat weet, kan, zegt een meisje van 8 niet! Bervoets briljante oplossing is het schrijven van kinderlijke brieven aan een idool en wij lezen die gewoon mee. Alles in het leven van Brooke vertoont bijvoorbeeld (zeer vergezochte) parallellen met dat van Céline Dion. Ingenieus! Het is een ontzettend vertederend, maar tegelijkertijd ook een heel triest verhaal. En ook enorm bijzonder: in stijl, opzet en thematiek. Veel lof!

Eindoordeel: ****1/2

Nooit meer slapen - W.F. Hermans

In 't kort:Alfred is een jonge geoloog die naar Noord-Noorwegen gaat om veldonderzoek te verrichten. Hij wil de hypothese van zijn promotor professor Sibbelee bevestigen, namelijk dat ronde gaten die daar in de bodem zitten veroorzaakt zijn door meteorietinslagen. Deze ambitie wordt gevoed door het verlangen het werk van zijn vader voort te zetten. Hij kwam om tijdens een dergelijk onderzoek.
De ellende begint echter al als hij in Noorwegen aankomt en tegengewerkt wordt door een collega van zijn promotor. De noodzakelijke luchtfoto's die de ronde gaten weergeven zijn niet te vinden. Desondanks vertrekt Alfred toch op onderzoek. Maar ook daar verloopt het allesbehalve soepel.

Mijn oordeel:Ik heb dit boek in één zondagmiddag uitgelezen. Boeken bevallen mij over het algemeen beter als ik ze op een korte tijd uitlees, maar ze moeten natuurlijk ook bevallen om uit te willen lezen. Ik had nog nooit een Hermans gelezen, maar ga zeker meer van hem lezen. Al schijnt dit wel (een van) zijn beste te zijn.
Waarom ik het een goed boek vond? Meestal kan ik dat op de een of andere manier wel omschrijven maar nu denk ik: "Het is gewoon een goed geschreven boek" Ik kan er echt heel moeilijk de vinger op leggen. Het is redelijk spannend en ook wel psychologisch interessant, maar dat zijn wel meer boeken. Toch onderscheidt dit zich, maar hoe en waarin. Misschien heeft een andere lezer het antwoord...?

Eindoordeel: ****

The stranger's child - Alan Hollinghurst

In 't kort: In dit boek volgen we in vijf delen/tijdsperiodes de nalatenschap van de dichter Cecil Valance. We starten bij de totstandkoming van zijn gedicht "Two acres". Een gedicht dat hij schreef, vlak voor de eerste wereldoorlog, tijdens zijn bezoek aan de familie Sawle's. Een gedicht waarin hij liefde bekend voor Daphne...of voor haar broer George (homoseksualiteit was not done in die tijd). We gaan naar medio jaren 20 wanneer Cecile is overleden en Daphne getrouwd is met diens broer Dudley. Beide families komen bij elkaar en er worden herinneringen aan Cecile opgehaald. Een uitgenodige schrijver en vriend doet zich tegoed aan deze verhalen voor de biografie over Cecile.Eind jaren zeventig ontmoeten Paul Bryant, een bankbediende, en Peter Rowe, een leraar aan een internaat (dat is gehuisvest in het ouderlijke huis van Cecile) elkaar. Beide houden van het werk van Cecile, maar ook van elkaar. Tien jaar later is Bryant een biografie over Cecile aan het schrijven waarvoor hij zowel George als Daphne (oude liefdes van Cecile) ontmoet en bevraagt. Ten laatste is er bijna dertig jaar later een herdenkingsdienst voor Peter Rowe waar Bryant kennis maakt met een boekhandelaar die geinteresseerd is in het werk van Cecile.


Mijn oordeel: Ik ben het boek gaan lezen omdat de setting (literatuurwereld, welgesteld volk) me aansprak alsook het feit dat het verhaal verschillende periodes bestrijkt. Possession (A.S. Byatt) meets Brideshead Revisited (Evelyn Waugh) dacht ik. Het eerste deel was nog interessant, wat smeuïg en onvoorspelbaar. Karakters en onderlinge banden en strubbelingen werden subtiel uiteengezet. Maar de rest van het boek kon helaas niet meer tippen aan die sfeer en dat niveau. Er gebeurde gewoon te weinig interessants, de personages bleven wat vlak en hadden zeer weinig te melden. Mijn hypothese is dat dit te maken heeft met het wegvallen (de dood) van het hoofdpersonages Cecile Valance. In het eerste vlotte en boeiende deel was hij nog "onder ons" en kon hij direct het verhaal beïnvloeden. Daarna niet meer. En ondanks de nalatenschap van lyrische herinneringen en idolaterie van zijn familie, vrienden en fans werd het toch nooit meer zo bijzonder en boeiend als toen hij er nog in levende lijven was.


Eindoordeel: **

The tiger's wife - Téa Obreht

In 't kort: Natalia, een arts uit het voormalige Joegoslavië, is op zoek naar antwoorden rondom de dood van haar grootvader. Haar grootvader vertelde haar altijd verhalen over het dorp waar hij opgroeide. Zo ontsnapte er eens een tijger uit de dierentuin in de buurt. Deze gevreesde tijger raakte echter bevriend met een dove dorpsvrouw (The tiger's wife). In dit boek wordt het verhaal over de tijger afgewisseld met grootvaders verhalen over Gavran Gailé, de dodelijkste man, die hij verschillende keren tegenkwam. Ondertussen verzorgt Natalie in de nadagen van de Balkanoorlog  weeskinderen.

Mijn oordeel: In dit boek lopen er een aantal verhalen door elkaar: het heden waarin Natalia arts is, weeskinderen verzorgt en antwoorden op haar grootvaders dood zoekt én de twee verhalen van grootvader over de tijger en de dodelijkste man. Daar waar de verhalen het heden betreffen zijn ze rauw en grimmig. Ik voelde me bij het lezen nogal onaangenaam, wat duidde op een goede neerzetting van de sfeer en het gevoel van een post-oorlogse samenleving. De verhalen van grootvader zijn sprookjesachtig en onwerkelijk. Deze las ik het liefst vanwege de raadselachtige en mystieke sfeer. De afwisseling tussen het rauwe en raadselachtige werkt op zich goed en het is heel knap van de schrijfster om beide vormen te beheersen. Mijn probleem is echter dat ik door de nieuwsgierigheid en voorkeur voor grootvader's verhalen té onoplettend de rest heb gelezen. Ik wilde immers weten hoe het afliep met de tijger en de dodelijkste man.

Eindoordeel: ***1/2

Babe, the Legend comes to Life - Robert W. Creamer

In’t kort: een gedetailleerde biografie van George ‘Babe’ Ruth, de vermaarde, zelfs iconische baseballer die bijna in zijn eentje van baseball the national pastime maakte in de 20s en 30s van de vorige eeuw. Het boek is chronologisch opgebouwd, zonder tijdsprongen, en geeft ook een goed beeld van ‘de tijd van toen’.

Mijn oordeel: ik kende Ruth van enkele verhalen (the called shot en zijn home-run-record bijvoorbeeld) en zag ook de (niet bijster goede) biopic met John Goodman in de hoofdrol. Dit boek geeft heel wat meer ins and outs, en Creamer doet dat consequent op een genuanceerde manier.

We krijgen een beeld van zijn leven op het veld, maar ook ernaast, en dat is wel ferm gedaan. Het wordt al snel duidelijk dat zijn niet bijster gelukkige jeugd (moeder snel overleden, vader die geen tijd had en hem in een pensionaat dropte) een onmiskenbare en diepe weerslag had op zijn volwassen leven. Zijn spilzucht, de niet aflatende honger naar geld, seks en drank, zijn ‘rare’ omgang met vrouwen, ploegmaats en coaches, ze zijn legendarisch maar te verklaren (maar daarom niet goed te praten) door zijn moeilijke jeugd.

Uiteraard heb je wel wat basiskennis nodig van het spelletje zelf (home-run, pitcher, strikes & balls), maar Creamer maakt het baseball-verhaal niet te technisch, tactiek en strategie van het spelletje worden weinig tot niet besproken. En dat maakt het ook voor een quasi-leek goed leesbaar.

Doorheen zijn levensverhaal verwerkt de auteur ook de evolutie van Boston en New York: ‘the sky is the limit’ in de 20s, maar daarna de kater in de 30s, met de Depression en de drooglegging. Al had Ruth zelf niet veel last van de Grote Depressie, hij verdiende in 1934 meer dan president Hoover…

Het boek is wel wat gedateerd (oorspronkelijk verschenen rond 1973), maar Babe is zo tijdloos dat ook dat niet voor problemen zorgt.

Enkele weetjes over Ruth om alvast de smaak te pakken te krijgen, vind je hier.

Eindoordeel: ****