Genre: ontwikkelingsroman / whodunit
In het kort:
Het verhaal is het verhaal van Blue van Meer, 17 jaar, die, een jaar na de feiten, neerschrijft wat er tijdens haar tijd in St. Gallway is gebeurd.
Blue en haar vader zijn, na het auto-ongeluk waarin haar moeder dood achterbleef, elk jaar weer naar een andere plek verhuisd. Haar vader, Gareth van Meer, is een gelauwerde professor in politieke wetenschappen, aan steeds weer een andere universiteit, waar ze steeds dus naartoe verhuizen. Blue dient zich dan ook elke keer weer in een andere school te integreren.
De focus van het verhaal ligt uiteindelijk op haar passage in St. Gallway in Stockton, waar ze haar laatste jaar voor ze naar Harvard zal gaan, doorbrengt.
Daar wordt ze opgenomen in "The Blue Bloods" een groepje dat iedere week bij de illustere Hannah Schneider samenkomt om te babbelen, te eten enzovoorts. Tot een drama zich voltrekt.
Veel meer ga ik er niet over vertellen. Het is nogal moeilijk samen te vatten.
Mijn oordeel:
Hoewel ik er lang over gedaan heb om het boek uit te lezen, is dit een zeer vlot boek. Dat komt vooral door het personage Blue van Meer, dat een zeer sympathiek personage is. Alle personages in het boek zijn trouwens treffend gekarakteriseerd. De passages over haar vader en haar band met hem, zijn vaak ontroerend grappig. Je ziet ook haar ontwikkeling van schuchter 'trezeke' tot een zelfbewuste, zelfstandige vrouw.
Blue is, door de erudiete opvoeding van haar vader, ook zeer belezen en cultureel. Elk hoofdstuk van het boek heeft zo de titel van een roman, een film e.d. uit de cultuurgeschiedenis.
Door heel het boek vind je tegelijk een zeker soort spanning. Je leert al in het begin van het boek dat Hannah Schneider is omgekomen. In de rest van het verhaal wordt dus de aanloop tot haar dood en daarna de gevolgen ervan beschreven. Je weet als lezer wat er gebeurd is en in haar verhaal weet Blue weet de lezer ook op het puntje van zijn stoel te houden.
Het opvallende is dat je, door de luchtige vertelstijl, soms even vergeet dat er wat gebeuren gaat, en er dan toch weer even snel weer ingezogen wordt.
Het einde bijvoorbeeld gaat van een wat trager tempo plots weer over in page turning mode, wat ook precies gebeurt met het gemoed van Blue op dat moment. Style reflects mood. Nice.
Kortom
Dit is best een aanrader. Ik heb er lang over gedaan, maar dat lag aan tijdsgebrek.
Het is een soort van Dan Brown voor mensen die vaak lezen. Het is ook veel minder doorzichtig en gemakkelijk dan de Da Vinci Code, Angels& Demon and the like. Special Topics is leuk geschreven, goed bedacht en doorspekt van leuke literaire verwijzingen. Dat deze in zekere zin 'betweterige kijk-eens-hoeveel-ik-gelezen-heb' weetjes niet als storend ervaren worden, is een pluspunt.
Dit sterke debuut van Marisha Pessl wordt vaak in één adem genoemd met De Verborgen Geschiedenis van Donna Tartt (een soort van Donna Tartt voor de 21e eeuw). Dat is ook terecht. Het heeft dezelfde spanningsboog en de mysterieuze, intrigerende toon van dat boek.
Het is een soort van Dan Brown voor mensen die vaak lezen. Het is ook veel minder doorzichtig en gemakkelijk dan de Da Vinci Code, Angels& Demon and the like. Special Topics is leuk geschreven, goed bedacht en doorspekt van leuke literaire verwijzingen. Dat deze in zekere zin 'betweterige kijk-eens-hoeveel-ik-gelezen-heb' weetjes niet als storend ervaren worden, is een pluspunt.
Dit sterke debuut van Marisha Pessl wordt vaak in één adem genoemd met De Verborgen Geschiedenis van Donna Tartt (een soort van Donna Tartt voor de 21e eeuw). Dat is ook terecht. Het heeft dezelfde spanningsboog en de mysterieuze, intrigerende toon van dat boek.
Als je dat boek een ramp vond, dan is dit misschien ook niets voor jou.
Extra:
Eindoordeel:
****
1 opmerking:
Begin was voor mij heel erg wennen. Ik vond de vertelster maar een stom arrogant ding, wat continue haar intellect wilde tentoonstellen. Veel stukken tussenhaakjes waar ik een absolute hekel aan heb.
Na 100 pagina's begon het naar mijn idee echt te lopen...en hoe.
Ik raakte verslaafd en kon niet stoppen.
Het einde was voor mij een desillusie. Ik hou niet van een open einde.
Een reactie posten