Genre: (auto?-)biografische verhalenbundel
In't kort: een verhalenbundel waarin Verhulst zijn ik-personage (hij doet het uitschijnen dat het autobiografisch is, maar dat wordt nergens letterlijk gezegd) laat vertellen over zijn jeugd. In een achttal episodes doorkruist hij samen met ons zijn jeugd. De eerste vaderkesdag (vader ligt in het hospitaal nadat hij dronken van de trap is gevallen), zijn eerste liefde (hij was 7, en verliefd op nichtje Gina), zijn jaren op het internaat en uiteindelijk zijn samenwonen met Marieke passeren de revue.
Mijn oordeel: de onderwerpen zelf doen niet echt iets speciaals met je, laten je niet kapot achter, of zo. Al is het wel leuk dat Verhulst een generatiegenoot is en sommige details net daarom herkenbaarder zijn.
Maar die taal, man, hoe krachtig en meeslepend. Mensen die me kennen, weten dat ik het moet hebben van onderwerpen, niet van de manier waarop ze verpakt zijn. Daarom ook prefereer ik een slecht geschreven maar meeslepend verhaal boven een bijzonder mooi beschreven maar flauw scenario.
Dit boek is het allereerste waar zich dat omdraait. De verhaaltjes zijn best leuk, en normaal gezien had ik daar 3 sterren voor over gehad. Maar Verhulst zuigt je zo mee met z'n vlotte taal, z'n sarcastische kwinkslagen, dat je het boek echt niet kan wegleggen.
Vandaar dus...
Eindoordeel: ... een dik verdiende ****1/2. Dit smaakt echt naar meer.
1 opmerking:
De jury van de Libris literatuur prijs deelt je mening over Verhulst. Vooral de taal heeft hen doen besluiten hem deze prijs dit jaar toe te kennen.
Ik heb nog niets van Verhulst gelezen. Moet er eens van komen...
Een reactie posten