The Cry of The Sloth - Sam Savage

In't kort:

Andrew Whittaker is uitgever van literair tijdschrift Soap en zelfverklaard verdediger van al wat literair rebels is.

Het blad kent echter geen succes. Hij heeft een aantal huizen en appartementen die hij verhuurt. Door hun bouwvallige staat krijgt hij ze echter niet verhuurd, branden ze af of betalen de huurders geen huur. En ondertussen wil hij een literair festival organiseren.

Dit boek volgt Sam een aantal maanden terwijl de waanzin hem steeds meer in zijn greep heeft.

Mijn oordeel:

Dit is weer zo'n boek dat ik op basis van de titel en hoe het eruitzag uit de bib heb meegenomen. Nooit van gehoord voordien. En blij verrast geworden. Er is maar een verteller in dit boek, Andrew zelf. En die vertelt ons dan ook alles: van zijn korte antwoorden op inzendingen voor het tijdschrift over brieven aan zijn ex-vrouw tot lijstjes voor de supermarkt.

Doordat hij de enige verteller is, weet je natuurlijk nooit wat je kan en mag geloven, want een ding is duidelijk: Andrew Whittaker is een pathologische leugenaar. Maar zijn cynisme is lekker hard en zijn vindingrijkheid bij het afweren van schuldeisers zeer prettig om lezen. Vooral zijn zogenaamde lezersbrieven aan een ander kunst- en literatuurtijdschrift zijn best hilarisch, vooral de creatieve manier waarop hij pseudoniemen verzint.

Stilaan merk je als lezer ook op dat Andrew een zielige, eenzame figuur is. Een sporadische vriend antwoordt nog wel eens op een brief (althans, dat denken we), maar hij heeft in zijn leven de mensen zo tegen zich kunnen opzetten dat hij nu gemeden wordt. Ondanks dat het een archetypisch onuitstaanbare figuur is, krijg je haast medelijden met de man.

Eindoordeel:

Leuk, zeker geen klassieker, maar een paar keer goed kunnen lachen. En toch ook nog een beetje ontroerend. Toch een kleine aanrader, dus.

***1/2

Sarah's key - Tatiana de Rosnay

In 't kort: Julia, een Amerikaanse journaliste, ontdekt tijdens research voor een artikel dat haar Franse schoonfamilie tijdens de 2e Wereldoorlog in het huis van gedeporteerde Joden is gaan wonen. Ze ontraffelt het verhaal achter deze Joodse familie. Iets waar haar schoonfamilie niet zo blij mee is.

Mijn oordeel: Dit boek is op een ochtend en middag in de trein + een avond op de bank uitgelezen. Een heerlijke leeservaring, alhoewel een tragisch verhaal. Vroeger (WO II) en nu wisselen elkaar om de +/- 4 pagina's af, steeds met een cliffhanger. Deze opzet geeft het boek een fantastische dynamiek waardoor je maar door wilt blijven lezen. Het verhaal zélf vond ik bovendien zeer aangrijpend. Met wat bingelende traantjes op mijn wangen.

Eindoordeel: ****

The year of the flood - Margaret Atwood

In 't kort: Vanuit het oogpunt van twee personages, Toby en Ren, volgen we het aardse leven voor en na een waterloze vloed die bijna de gehele wereldbevolking verzwelgd. In dit verhaal maken we kennis met een samenleving zoals deze er in de toekomst uit zou kunnen zien (Atwood noemt het genre van dit boek liever "Speculative Fiction" i.p.v. Science Fiction). Groepen leven in omgevingen fysiek strikt gescheiden van andere op basis van o.a. religie en maatschappelijke opvatting. Deze verschillende "culturen" leven op gespannen voet met elkaar. Eén van de culturen zijn God's Gardeners, een groep overtuigde groene rakkers waar Toby en Ren elkaar tegen het lijf lopen.

Mijn oordeel: Dit is een vervolg op een eerder boek van Atwood: Oryx & Crake. Alhoewel ik niet zo'n SF-fanaat ben, sprak dat verhaal mij een paar jaar geleden erg aan. Ik was dan ook benieuwd naar deze opvolger. The year of the flood is voor mij zeker geen teleurstellend vervolg, maar pakte mij wel minder. Het verhaal en de setting is creatief opgebouwd. Atwood zet met veel visie en fantasie een mogelijke (beklemmende!) toekomstige samenleving neer, maar geregeld was het me allemaal wat te druk (o.a. veel personages) en ging het te snel zodat ik soms het spoor bijster werd. Dit deed voor mij geregeld afbreuk aan de fijne leeservaring die ik bij "Oryx & Crake" wel had.

Eindoordeel: ***

Godverdomse dagen op een godverdomse bol - Dimitri Verhulst

In't kort: de geschiedenis van de mensheid in ongeveer 170 bladzijden. Verhulst beschrijft de evolutie van de mens, van toen hij (Verhulst noemt de mens steevast "'t" in dit boek, een erg leuke vondst) miljarden jaren geleden vanuit de zee voor het eerst het land opkroop tot en met het gooien van de atoombom op Hiroshima en Nagasaki. Alle belangrijke gebeurtenissen passeren de revue, van de uitvinding van het wiel en het ontdekken van het vuur over de antieke beschavingen en de middeleeuwen tot de tweede wereldoorlog. Dat doet hij allemaal zonder één eigennaam te gebruiken, en toch weet je als lezer perfect waarover hij het heeft.

Mijn oordeel: ik ben een fan van Verhulst, en dan nog het meest van zijn stijl. Steevast zijn zijn boeken een explosie van woorden, zinnen en alinea's, en dat is in dit boek nog meer zo dan in bijvoorbeeld 'De helaasheid der dingen'. Ondanks het trieste beeld dat Verhulst schets van het mensdom (veel meer dan schijten, neuken, vreten, zuipen en moorden doen we eigenlijk niet, blijkt) verveelt die toon geen moment. Hij houdt ook luchtig met stomme zinsneden als 'gaan met die banaan' en 'een eigen grot, een plek onder de zon'. Het lijkt misschien onnozel maar het werkt. En zijn korte zinnen zorgen ervoor dat het tempo steevast hoog blijft. In een ruk heb je et boek uit, en dan kan je moeilijk anders dan denken: 'wow, wat was dat ??'.

Kortom, ik was onder de indruk. En samen met mij blijkbaar ook de jury van de Libris-prijs, want die heeft Verhulst met dit boek gewonnen.

Eindoordeel: ****1/2

The Book of Illusions - Paul Auster

In't kort:

David Zimmer, een professor Comparative Literature, verliest vrouw en kinderen in een vliegtuigcrash. De moeilijke periode om met het verlies om te gaan, wordt draaglijker gemaakt door de stomme films van Hector Mann uit de jaren '20. Deze Hector Mann is in 1929 van de aardbol verdwenen en door velen dan ook voor dood opgegeven.

David Zimmer besluit een boek over de films van Hector Mann te schrijven. Op een dag krijgt hij een brief met de vraag of hij Hector Mann wilt ontmoeten, bijna 60 jaar nadat hij van de aardbol is verdwenen.

Mijn oordeel:

Zoals ik elders in deze blog al heb vermeld, is Auster een van mijn favoriete schrijvers. Wie de Metro van voorbije maandag heeft gelezen weet dat wel zeker :-) Echter, ik merk een zekere Auster-moeheid die optreedt. Het blijft me wel boeien, maar het grijpt me minder aan dan bij de eerste boeken die ik van hem las (New York Trilogy, Oracle Night). Zo ook bij dit boek: ik heb het graag gelezen, was nergens verveeld, maar wat ik bij Auster zoek, is om echt in het verhaal op te gaan. En dat lukte deze keer niet. Het personage van David Zimmer was mijns inziens ook niet de beste figuur uit dit boek om het verhaal te dragen. Hector Mann is de echte spil van dit boek maar sterft enkele uren nadat hij geïntroduceerd wordt.

Ik mis, kortom, het echte "Auster-gevoel" in dit boek. Maar hij blijft een goeie, vlotte stijl hebben en weet perfect Davids moeizame verwerking van zijn groot verlies weer te geven.

Eindoordeel:

***

The Crimson Petal and The White - Michel Faber

In't kort:

Dt is vooral het verhaal van de prostituee Sugar die, nadat William Rackham, opvolger van een rijke parfum-industrieel, zo betoverd is geraakt van haar dat hij het alleenrecht op haar diensten afkoopt.

Het verhaal speelt zich af enerzijds in de sjiekere huizen en hun salons maar daarnaast ook in de smerigste achterbuurten van Victoriaans Londen.

Mijn oordeel:

Het uitgangspunt van dit boek en de setting lijken op het eerste gezicht not my cup of tea. Dit boek is echter zo leuk en onderhoudend geschreven dat het wel mijn kopje thee werd. Je wilt weten hoe het gaat aflopen met Sugar en William en ook diens vreemde, religieus fanatieke vrouw Agnes.

Ondanks de ca. 850 pagina's die het boek omvat, verveelt het nergens. De stijl van Faber heeft daar een groot aandeel in: een zeer natuurlijke schrijfstijl, soms spreekt hij letterlijk de lezer aan. Grappig is daarbij bijvoorbeeld dat hij bij misschien wat langdradiger passages ons dit wel toegeeft, maar ons meteen ook weer aanspoort toch verder te lezen, want er komen wat lekkere passages aan.

En het einde, daar wil ik hier niets over zeggen om niets te verklappen als iemand het zelf wil lezen, behalve dan dat het me verdwaasd en een beetje verweesd achterliet...

Eindoordeel:

****

The Book of Basketball - Bill Simmons

In't kort: moeilijk in 't kort te vertellen. Simmons herschrijft de geschiedenis van de NBA, bekeken door zijn lichtjes gekleurde bril. Het merendeel van het boek (in totaal ongeveer 700 blz) beslaat een hertekening van de Basketball Hall of Fame, waar hij een piramideconstructie van wil maken: de allerbesten op de top van de piramide, de net niet allergrootsten een niveau lager etc.

Mijn oordeel: dat ik een fan ben van Simmons, weten jullie waarschijnlijk al uit een vorig review. Aan zijn stijl is niks veranderd, hij blijft zijn boek rijkelijk larderen met voetnoten, maakt All-Star-teams van vanalles, gaande van Hot TV-Mums in their Fifties tot de Reggie Cleveland All-Stars (blanke spelers met een 'zwarte' naam) enzovoort. Leuk, uiteraard, maar af en toe gaan er wel wat grapjes de mist in wegens te weinig Amerika-kennis, en het wordt wel vermoeiend na zo'n dikke 550 blz.

Los daarvan is het een bijzonder leerrijk boek, diepgaand, uitstekend gedocumenteerd, en vrij objectief. Simmons heeft zijn favorietjes, is een Boston-man in hart en nieren, maar kan zijn top-vijf toch heel objectief en overtuigend brengen. Uiteraard kan er altijd gediscussieerd worden over de positie van deze of gene speler, maar dat is eigen aan dit soort boeken. En hij stelt alles in zijn tijdscontext, en dat doet hij op een knappe manier.

Ik zou nog een tijdje kunnen doorgaan, maar dat wordt misschien wat langdradig. Als iemand toch geïnteresseerd zou zijn, geef gerust een seintje.

Eindoordeel:

****1/2 (een half puntje minder omdat het echt wel een heel erg lang boek is. en hij had het beter 'The Book of the NBA' genoemd)