In’t kort: Een koorddanser vertoont zijn kunsten op een prille zomerdag in New York. Tussen de Twin Towers (we zitten in 1974) danst, springt, huppelt en rent hij over het strak gespannen koord. Onder hem staren verschrikte New Yorkers naar boven. En net over die New Yorkers gaat het… Immers, de koorddanser is slechts de aanleiding voor McCann om een collage bij elkaar te schrijven over een aantal uiteenlopende New Yorkse personnages, die weinig of niets met elkaar te maken hebben.
Corrigan, de Ierse immigrant-priester die zich inzet voor de prostituées en verliefd wordt op een Zuidamerikaanse inwijkelinge, krijgt plots bezoek van zijn broer. Het koppel hippies veroorzaakt het ongeluk waarin onze Ierse priester omkomt. Eén van de prostituees maakt zich erg veel zorgen over haar dochter en kleinkinderen, maar zit zelf in de nor. Claire woont op de chique Park Avenue, maar is zenuwachtig omdat de andere dames van haar praatgroep langskomen. De praatgroepdames proberen samen het sneuvelen van hun zoon in Vietnam te verwerken. En dan is er ook nog Solomon, Claires echtgenoot en rechter, die onze koorddanser moet berechten.
En zo is de cirkel rond…
Mijn oordeel:
McCann won voor deze roman de National Book Award 2009, en dat is best verdiend. Hij laat een handvol zielen voor het voetlicht treden, en toont hen met al hun emoties: angst, liefde, pijn, vreugde en verdriet. Dat geeft aan dit boek een universeel kantje. Alle personages wonen en werken in New York, maar dat is slechts een setting, en het koorddansersverhaal slechts een aanleiding voor een mooi meerstemmig verhaal.
Knap geschreven, ook de vertaling is puik.
Absoluut een aanrader.
Eindoordeel:
****
1 opmerking:
Ik vond het ook een goed & bijzonder boek, maar ik had een enorme dip in het midden. Dat komt waarschijnlijk door de mate waarin personages mij konden boeien. Het begon met de voor mij meest interessante : John Corrigan, gevolgd door de tweede plaats: Claire. Daarna zakte het ongeveer 100 pagina's wat in: een aantal nieuwe personages werden kort behandeld en bleven daardoor oppervlakkig. Het laatste deel, waarin de voorgenoemde personages gelukkig weer terugkomen kon mijn leesplezier dan toch redden.
Iets minder personages had wel gemogen. Al begrijp ik wel wat de schrijver ermee wilde bereiken: een divers beeld van New Yorkers midden jaren zeventig. Maar dan had het boek nog wat dikker mogen zijn.
***1/2
Een reactie posten