Skipy Dies gaat over Daniel - Skippy - Juster, een jongen (puber) in een gerenommeerde kostschool in Ierland. Het boek begint meteen met de dood van Skippy bij een doughnut eating contest tussen hemzelf en Ruprecht, een al even nerdy en onaantrekkelijke jongen met wie hij de kamer deelt op het internaat.
In de rest van het verhaal keren we terug in de tijd en ontdekken we de gebeurtenissen die uiteindelijk zullen leiden tot zijn plotse dood. Zijn verliefdheid op Lori uit de naburige nonnenschool, zijn lastige thuissituatie (die slechts traag uit de doeken wordt gedaan) etc.
Het is een verhaal niet alleen over opgroeien als puber (met alles hormonale karakterstoornissen die dat meebrengt) maar ook over het leven in een katholieke school en in een stad, met sociaal onrecht, drugs etc.
Mijn oordeel:
Het boek begint lekker. Paul Murray beschrijft op een grappige manier over het leven op het katholieke internaat en heeft daarvoor een aantal goede personages bij elkaar geschreven. Naast Ruprecht en Skippy heb je bijvoorbeeld ook Howard the Coward, de leraar geschiedenis die een typische sukkel is die denkt zijn leven te kunnen ontvluchten door een flirt met een blonde vervangleerkracht op de school.
Er zitten ook best wat verhaallijnen in die de lezer geïnteresseerd houden en waar je dan toch het fijne van wilt weten (maar dat komt uiteraard pas aan het einde).
Daar zit meteen ook de negatieve kant van dit boek: het wil heel veel zijn. De schrijver verweeft zelf een grapje dat Howard zich een beetje ziet als Robin Williams in Dead Poets' Society, maar de gelijkenissen zijn er wel. Het is aan de ene kant grappig, aan de andere kant best een donker boek (kanker, scheidingen, drugs, moord, seksueel misbruik...) en ik heb de indruk dat het boek te veel wilde zijn. Het soms exuberant grappige van sommige situaties en personages (Ruprecht Van Doren is een klassieker en daar had ik een zeer duidelijk beeld van) viel niet altijd te rijmen met het drama. Door de verhaallijnen zit je soms te lang op één aspect te kauwen (Howard's verliefdheid op Miss McIntyre hoefde niet zo lang en is beetje cliché) terwijl andere zaken onderbelicht worden. Halley, de Amerikaanse vriendin wordt als het ware 'vergeten', terwijl daar toch een mooie lijn zat.
Het einde (het derde deel van het boek, de nasleep van Skippys overlijden) is weer wel heel mooi en bij momenten zelfs zeer ontroerend, zeker hoe de vrienden van Skippy onhandig proberen om te gaan met zijn heengaan is zeer gevoelig gebracht.
Daardoor mist het boek een beetje evenwicht. Het slaagt daardoor ook net niet in zijn opzet. Maar ik zou het zeker niet afraden. Nu ik er een weekje over heb kunnen nadenken is mijn scherpere kritiek wat afgezwakt en beoordeel ik het toch als aangenaam leesvoer. Het is wel een klepper (661 pagina's).
Eindoordeel:
***1/2
PS: Browsend door commentaren op Internet vindt de ene het zeer goed, de andere valt over clichés. Ik zit ergens tussenin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten