Een klein eiland - Bill Bryson

In’t kort:
Bryson heeft een aantal jaren in Groot-Brittannië gewerkt en gewoond, is nadien teruggekeerd naar de VS, en brengt nu een bezoekje aan de plaatsen uit zijn Engelse tijd.

Mijn oordeel:
Ik heb het boek niet uitgelezen. Ik weet niet echt waarom, maar het was wat langdradig en zeurderig. Bryson komt ergens in een stadje in Groot-Brittannië aan, herinnert zich hoe het was toendertijd, vergelijkt dat met nu, en ja, er is toch veel veranderd, het is allemaal een stuk grijzer geworden, met veel meer beton, de mensen zijn niet meer zo vriendelijk, allemaal veel onpersoonlijker en ik maakte toen dat hilarische verhaal mee maar dat zou nu niet meer kunnen enzovoort enzoverder.
Komt het omdat ik het boek in vertaling las ? Of heb ik het Bryson-truukje ondertussen door ? Geen idee, maar dit boek sprak me niet aan, en ik heb het dan maar weggelegd. Misschien probeer ik het later nog wel eens.

Eindoordeel: --

City of God – Beverly Swerling

In’t kort:
Vervolg op City of Dreams en City of Gold (cfr elders op deze blog), waarbij opnieuw enkele telgen van de families Devrey en Turner worden gevolgd. Nicholas Turner is een gewaardeerd dokter, die gefascineerd is door de mogelijkheden die narcose en anesthesie zouden bieden. Sam Devrey heeft zich ingewerkt in de scheepvaart en koopvaardij. Op één van zijn reizen naar China heeft hij zijn jonge vrou Mei-hua mee terug naar New York gebracht. Hij huwt echter ook nog Carolina, al is dat alleen maar voor het zicht van de goegemeente. Uiteraard komt het een en ander aan het licht, Nicholas wordt verliefd op Carolina, Sam raakt verslaafd aan opium enz enz.

Mijn oordeel:
Dit is alweer een typische Swerling-roman. Gesitueerd in het New York van de 1830s en 1840s krijgen we een hele reeks personnages uit diverse milieus (de abortusdame, het gespuis uit Five Points, de nonnen, de kleine Chinese gemeenschap, …), waarin onze ‘helden’ circuleren. Ook de problemen van die tijd worden aangehaald, vooral dan het raadsel van de narcose en de strijd om de koopvaardij naar China. Voeg daar een spannende, ingenieuze maar niet te ingewikkelde plot aan toe, en meer dan dat moet een historische roman voor mij niet zijn.

Eindoordeel:
****1/2

Top – Mart Smeets

In’t kort:
Een overzicht van het sportjaar 2010, met onder andere de Winterspelen, de Tour en het WK Voetbal.

Mijn oordeel:
Dit boek gaat over sport, en over sport alleen. En dat is maar goed ook, want dan is Smeets op z’n best, en heeft ie het minst de behoefte om pedant en uitdehoogte te gaan doen.
De onderwerpen zijn weer heel divers en uiteenlopend. We krijgen een lange analyse van De Wissel tijdens de 10km in Vancouver, die van het beste is dat ik van Smeets al heb gelezen, zuiver registreren wat er gebeurt, heel objectief. Een klein stukje over het afscheid van Roy Makaay is best ontroerend. Artest die in de slotwedstrijd van de NBA-Finals de laatste korf door de ring jaagt, herinnert me aan een niet zo leuke avond (ik haat de LA Lakers!!).
Over het wedervaren van Oranje in Zuid-Afrika wordt uiteraard (en terecht) heel uitgebreid kond gedaan. Maar kan Lance Armstrong in dit boek ontbreken ? Wat dachten jullie ?
Enige minpuntje: een reeks flauwe columns die Smeets schreef (moest schrijven ?) tijdens de Tour, en die erg magertjes uitvallen.
Maar toch weer Smeets op zijn best in dit boek.

Eindoordeel:
****

Laat de aarde draaien – Colum McCann

In’t kort:
Een koorddanser vertoont zijn kunsten op een prille zomerdag in New York. Tussen de Twin Towers (we zitten in 1974) danst, springt, huppelt en rent hij over het strak gespannen koord. Onder hem staren verschrikte New Yorkers naar boven. En net over die New Yorkers gaat het… Immers, de koorddanser is slechts de aanleiding voor McCann om een collage bij elkaar te schrijven over een aantal uiteenlopende New Yorkse personnages, die weinig of niets met elkaar te maken hebben.
Corrigan, de Ierse immigrant-priester die zich inzet voor de prostituées en verliefd wordt op een Zuidamerikaanse inwijkelinge, krijgt plots bezoek van zijn broer. Het koppel hippies veroorzaakt het ongeluk waarin onze Ierse priester omkomt. Eén van de prostituees maakt zich erg veel zorgen over haar dochter en kleinkinderen, maar zit zelf in de nor. Claire woont op de chique Park Avenue, maar is zenuwachtig omdat de andere dames van haar praatgroep langskomen. De praatgroepdames proberen samen het sneuvelen van hun zoon in Vietnam te verwerken. En dan is er ook nog Solomon, Claires echtgenoot en rechter, die onze koorddanser moet berechten.
En zo is de cirkel rond…

Mijn oordeel:
McCann won voor deze roman de National Book Award 2009, en dat is best verdiend. Hij laat een handvol zielen voor het voetlicht treden, en toont hen met al hun emoties: angst, liefde, pijn, vreugde en verdriet. Dat geeft aan dit boek een universeel kantje. Alle personages wonen en werken in New York, maar dat is slechts een setting, en het koorddansersverhaal slechts een aanleiding voor een mooi meerstemmig verhaal.
Knap geschreven, ook de vertaling is puik.
Absoluut een aanrader.

Eindoordeel:
****

Leren argumenteren met vader en zoon - Frans van Eemeren e.a.

In't kort:
In de jaren '70 en '80 verscheen deze cartoon in Het Parool. De vader is politiek rechts, de zoon een linkse rakker. Hiermee vertolken ze de heersende politieke stemmen van die tijd en zijn ze het, uiteraard, nooit eens.
De discussies tussen vader en zoon worden hier gebruikt als basis voor een korte theorie over de argumentatieleer - tips en tricks om beter te leren argumenteren.

Mijn oordeel:
Ooit, een tiental jaar geleden, hadden de NSH het plan om de discussie in al haar facetten te bekijken en op die manier steeds de perfecte discussie te laten plaatsvinden. Te vaak, vonden we, verzeilt een op het eerste gezicht veelbelovend meningsverschil in een niets verhelderend welles-niets steekspel waar niemand wat aan heeft. Terwijl het net leuk zou moeten zijn om steeds jezelf in vraag te stellen, doen we dit vaak niet en barricaderen we onze eigen stelling met wat we ook maar kunnen vinden.

Wat dat betreft is het boekje zeker leuk en toont het vooral hoe je een discussie NIET moet voeren. Cirkelredeneringen, op de man spelen... het komt er allemaal in voor. Alleen: de verschillende strips verklaren zichzelf toch meestal al en dan voegt de uitleg aan de rechterkant niet zo gek veel toe. Het leuke aan dit soort strips is als je de clou zelf herkent. Als iemand een grap aan je uitlegt, dan is er wat fout met de grap. En daar schort het aan in dit boekje.

En als onderzoek van discussies doet het weinig meer dan bevestigen wat je eigenlijk al weet. Misschien was het nuttiger geweest niet per strip steeds een uitleg te geven, want zo vallen we toch een paar keer in herhaling. Per onderwerp een korte inleiding en dat dan stofferen met voorbeelden had m.i. beter gewerkt. Maar ach, het boekje is al zo dun, dan bleef er niet veel meer over.

Het is veel leuker om zelf een nepdiscussie te voeren en de regels met de voeten te treden.

Eindoordeel:
Minder leuk dan verwacht, maar wel aardig.
***

PS: Wat is er dan ooit van dat discussieproject geworden? Euhm, ja, dus... we willen uiteraard eerst zeer grondig ons onderzoek hebben gedaan voor we met resultaten naar buiten komen. Een dergelijk complex onderwerp laat zich niet zo snel kisten, nee nee, dit is té belangrijk.... (kuch, ahum, nietwaar?) :-)