In't kort:Na de crematie van hun beider liefde van hun leven Molly Lane, doen levenslange vrienden Clive Linley en Vernon Halliday elkaar een dure belofte: als een van hen ooit zo zwaar ziek wordt als Molly, dan moet de ander voor euthanasie zorgen.
Op dit moment zijn ze echter in de fleur van hun leven en beiden schijnbaar op weg naar hun defining moment, Clive als componist van een symfoniewerk voor het millenium (het boek speelt zich af in 1998) en Clive staat op het punt zijn sterkste move als eindredacteur te plaatsen. Ze gaan m.a.w geschiedenis schrijven.
Mijn oordeel:
Dit boek is lekker opgebouwd. We zitten steeds in de hoofden van de beide personages en daar zien we voornamelijk dat hun vriendschap toch barsten vertoont, ondanks hun dure beloftes aan elkaar. Hun niets ontziende ambitie en ook hun onwankelbaar geloof in hun eigen genialiteit zorgt voor spanningen. McEwan doet geen moeite om de karakters van deze mannen bloot te leggen en de lezer zelf een oordeel te laten vellen. En die lezer is toch wel behoorlijk in de war: wat moet ik nou denken van die gasten?
Het hele boek door wordt ook een soort van spanning opgebouwd, waarvan je 90% van de tijd niet weet waarom of waardoor die er is (het gaat niet om een cliffhanger of zo, maar de spanning komt puur door de taal op je over, het is de sfeer...). Het einde is dan ook een verrassing, al zou je kunnen zeggen dat het er zat aan te komen. Dat echter de details leiden tot dit einde en de rest van het verhaal vooral diende als omkadering, vond ik goed gedaan.
Het boek heeft ook de perfecte lengte. Was het langer, dan waren de personages te karikaturaal geworden, nu zit de balans precies goed.
Eindoordeel:
****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten