Flaubert's Parrot - Julian Barnes

In het kort:
Geoffrey Braithwaite, een amateur Flaubert kenner, gaat in Rouen en omgeving op zoek naar de papegaai die Flaubert op z'n schrijftafel had staan en neemt ons daarbij mee op een literaire exegese van het genie Flaubert.



Mijn oordeel:
Te literair, te postmodern.
Het verhaal kon me op geen enkel moment boeien. Er is een tijd geweest dat dit soort postmoderne, literair genrevervagende werkjes mij boeiden. Ik merk dat ik toen een door literatuurstudie op de verkeerde weg gestuurd mannetje was. Het is vast heel erg knap, hoor, literatuurtechnisch gezien, maar ik wil graag een verhaal waar ik me in kan verdiepen, niet een als literair essay over Flaubert vermond romannetje.
Nu, ik heb het vast allemaal verkeerd begrepen, en ik heb ook nog geen werken van en over Flaubert gelezen (misschien helpt dat voor dit boek) want het boek won bijna de Booker Prize. Als ik m'n best doe, kan ik er ook wel een 'literair exegetische' uitleg aan geven, en dan is deze roman vast een parodie op de literaire exegese, en moeten we het hoofdpersonage zien als de papegaai uit de titel (oooh, how marvellously intellectual, I must say!!), om nog maar te zwijgen over de briljant subtiele ironie in het boek, maar navelstaarderij is zelden boeiend.
Niets voor mij, dus. Heb het ook na 140 van de 190 pagina's weggelegd om niet meer opnieuw op te nemen.


Eindoordeel:
Alleen te verteren door Flaubertkenners en -exegeten.
*1/2

Even praktisch: labels

Als we onze recensies posten, dan is er op dit moment niet echt een manier om ze snel terug te vinden.

Het is echter mogelijk om onder je bericht labels te plaatsen. Zo definieer je handig je eigen recensies aan de hand van een aantal sleutelwoorden. Het enige wat je hoeft te doen, is sleutelwoorden vinden en ze, gescheiden door een komma, te typen voor je je bericht publiceert. En als je het vergeten bent: ik kan het achteraf ook nog voor je doen.

Ik stel voor dat we proberen in ieder geval de (achter)naam van de auteur te gebruiken en aan te geven of het fictie dan wel non-fictie is.

1. Achternaam auteur (of als het wat uitmaakt ook de voornaam)
2. Fictie of non-fictie

Verder lijkt het me dat je helemaal vrij bent hierin. Genre is leuk (thriller, love story,...) en bij non-fictie dan waarover precies (reisverhaal, geschiedenis,...), taal misschien (Engels, Nederlands). Lijkt mij dat we uiteindelijk wel een handige labellering hierin vinden. Leuke is dat we achteraf steeds de labels van de berichten kunnen aanpassen naar eventueel handiger labels.
Aan de rechterkant van de blogpagina vind je namelijk sinds nu een lijst met labels. Iedereen die bijvoorbeeld wat van Bill Bryson zoekt, hoeft maar op dit label te klikken om alle berichten met dit label op het scherm te toveren.
It's cheese, it's peas: it's cheesy peas!
Ik kijk voor de rest een beetje rond in Bloggerland om te kijken of ik er een heuse zoekmachine op kan zetten. Mijn Internetprogrammatiekunsten zijn echter beperkt. Anyone who can help: please.

Notes from a big country - Bill Bryson

Ook bekend als "I'm a stranger here myself".

Genre:
Column / Amerikaans

In 't kort:

Bill Bryson (ondertussen wel bekend bij iedereen) keert, na ongeveer 20 jaar als Amerikaan in Groot-Brittanië gewoond te hebben, met zijn familie (Engelse vrouw en kinderen) terug naar de VS.

Dit boek is een verzameling columns die hij over zijn ervaringen als 'hernieuwde Amerikaan' schrijft voor de Engelse zondagskrant The Mail on Sunday. Hij beschrijft daarbij typische en opvallende Amerikaanse fenomenen, steeds (maar zo is dat bij columns) vanuit zijn eigen verbazing geschreven.

Mijn oordeel:

Bill Bryson heeft de sleutel tot leuk en lekker schrijven gevonden. Zonder ooit plat te worden of goedkope grapjes uit te halen, schrijft hij een boek dat je in een recordtijd uitleest. Zijn stukjes zijn bijna zonder uitzondering boeiend, informatief én grappig. De man heeft een leuke kijk op het leven en voldoende zelfspot om wat anders als navelstaarderij zou kunnen overkomen leuk te brengen.

Wil je op een leuke manier wat opsteken over de VS (let wel, eind jaren '90, dus pre 9/11) en gewoon een leuke leeservaring hebben, dan is dit het ideale boek.

Minpuntje: hij schrijft het voor een Brits publiek en verwijst daarbij naar het verschil tussen Amerikaanse en Britse gewoontes (die voor ons niet noodzakelijk bekend zijn (maar wel bij halve Anglofielen als ik)).

Eindoordeel:

****1/2

De lijfarts - Maria Stahlie

Genre: drama/ontwikkelingsroman

In het kort: Ik ga niets schrijven over de inhoud van het boek, want a] er gebeurt zoveel dat mijn samenvatting de lading nooit kan dekken en b] het in dit geval niet leuk is om te verklappen, vooral omdat er veel oorzaak-gevolg dingen inzitten die je, voordat je begint, niet moet weten om het boek juist te kunnen lezen en beoordelen. Mocht je toch een synopsis willen lezen, klik hier.

Mijn oordeel: is dat dit een geweldig boek is. Het leest heel vlot, het verhaal is zeer boeiend en afwisselend en het hoofdpersonage is sympathiek. Je hoopt gewoon dat het allemaal goed komt. Maar dat weet je pas echt op het einde.
Let op: Ik vond het begin wat saai en onsamenhangend. Maar als je doorleest wordt het flink beter en kom je er niet meer vanaf.

Eindoordeel: ****1/2

Fenrir - Hella S. Haasse

Genre: familiedrama/thriller

In het kort: Edith Waldscha, een bekend pianiste, woont samen met haar zus en diens man en kind op een landgoed in de Ardennen. Zij houdt daar wolven in haar tuin. Journalist Matthias is wolven-expert. Door een vriend komt hij terecht op het landgoed. Er spelen een aantal zaken binnen de familie, iedereen heeft zijn eigen geheim en eigenaardigheden. Langzaam kom je erachter hoe de zaken in elkaar steken.

Oordeel: Ik ben nogal fan van de schrijfstijl en verhalen van Hella S. Haasse, dus dit boek was ook weer in één ruk uit. Als je houdt van mystieke verhalen, dan raad ik je aan dit boek te lezen. Ik vind het geweldig hoe snel je in die geheimzinnige en raadselachtige sfeer van dit verhaal terecht komt. Het zijn altijd een beetje rare, wereldvreemde personages in Haasse's boeken. Ik hou daar wel van.

Eindoordeel: ****

Amerikanen zijn niet gek - Charles Groenhuijsen

Genre:
Journalistiek / Amerika

In het kort:

Charles Groenhuijsen, oud-correspondent in de Verenigde Staten voor de NOS schrijft in een aantal hoofdstukken zijn bevindingen over het Amerikaanse volk, met vooral aandacht voor onze vooroordelen hierover.

Mijn oordeel:

Het hele boek pretendeert onze vooroordelen over de Verenigde Staten aan de realiteit te toetsen. Echter, het effect bij mij was net andersom. Vooroordelen werden bevestigd of, erger nog, er was te weinig argumentatie en informatie gegeven om mij echt een ander beeld te laten krijgen van dit bizarre land.

En dat is toch wel heel erg jammer. Je verwacht van een journalist die 13 jaar in de VS heeft geleefd toch wel wat meer dan enkele oppervlakkige stukjes. Het lijkt er sterk op dat Groenhuijsen, die na 13 jaar misnoegd weg ging bij de NOS nadat hij niet het nieuwe nieuwsanker van de NOS werd (rumor has it dat zijn looneisen behoorlijk stevig waren, maar rumor may have a lot, it proves nothing), nog snel even wilde profiteren van zijn bekendheid. Althans, waarom anders dit weinigzeggende en niets verhelderende boek?

Ter vergelijking: ik ben ook begonnen in "Op de as van goed en kwaad" van Marc Chavannes, Amerika correspondent voor NRC Handelsblad. Hoewel ik nog maar één hoofdstuk heb gelezen, straalt van dit boek wél degelijke journalistiek af. Het lijkt er op dat de oppervlakkigheid van de TV journalistiek ten opzichte van de (relatieve) diepgang van de kranten zich doorzet in de boeken die uitgegeven worden.

Dit wordt bijvoorbeeld ook duidelijk in een ander boek over de VS: "Notes from a big country" van Bill Bryson (in de VS uitgegeven als "I'm a stranger here myself"). In de columns die voornamelijk als humoristische overpeinzingen worden gepresenteerd, leer ik meer over de VS dan in dit boek.

Positief is dat het zeer vlot wegleest. Misschien handig als boekje voor de kleine kamer.

Eindoordeel:

**

100 keer een borstel door je haar halen voor je gaat slapen - Melissa P.

Dit is een autobiografische dagboekroman van de op dat moment 16-jarige Melissa P, over de voorbije twee jaar en haar zoektocht naar liefde, vriendschap en vooral zichzelf.

Het boek speelt zich af in Catania, Sicilië, en begint op de 14-de verjaardag van Melissa. Haar verhaal is de weerslag van wat er gebeurt als honderd keer een borstel door je haar halen voor je gaat slapen (een oude Siciliaanse raad om je haar stralend te houden) niet volstaat om de ware liefde te vinden.

Melissa's eerste relatie, met een jongen die haar voor zijn eigen seksuele plezier misbruikt, mondt uit in een grote desillusie. Die ontgoocheling resulteert in een eindeloze reeks seksuele ervaringen, die rechtstreeks van een pornosite lijken te komen: homoseksuele contacten, gang-bangs, sado-masochisme, ... Na elke nacht met mannen voelt ze zich vies en gebruikt, maar vreemd genoeg blijft ze deze (soms heel gewelddadige) contacten zelf opzoeken. En dat lijkt soms moeilijk te begrijpen. Want, geloof me, de mannen in dit verhaal zijn af en toe echte beesten, zowel fysiek als psychisch.

Dat het verhaal uiteindelijk een happy end kent (Melissa vindt heel 'onverwacht' de ware liefde) lijkt melig, maar als lezer was ik oprecht blij voor ons 'kleintje', na al de miserie die ze heeft doorworsteld. En uiteraard maakt dat einde het verhaal uitermate geschikt voor een filmversie...

Ik stel me vragen bij het autobiografische gehalte van dit verhaal: dat een jonge meid van 14 à 15 jaar zo'n dingen meemaakt, het is echt niet te geloven. Maar het boek is leuk en vlot geschreven, af en toe zelfs grappig. En de expliciete passages (en dat zijn er een heleboel), nou, niet voor een nuchtere maag. Soft-porn is the word we're looking for here.

Eindoordeel: ***1/2

Europese Geschiedenis voor Dummies - Sean Lang

Genre:
Geschiedenis


In de Dummie-reeks vind je boeken over al wat je maar denken kan, en dus ook over de geschiedenis van Europa. En dat uiteraard op de Dummies-manier: met pictogrammetjes, korten en duidelijke zinnen en een vleugje humor.

En het boek brengt inderdaad wat het heeft beloofd: in 400 bladzijden krijgen we een overzicht van de Europese geschiedenis, vanaf de oorsprong van het werelddeel tot de aanslagen in Madrid en Londen.

Uiteraard kan de auteur in 'amper' 400 pagina's nergens diep op ingaan, maar dat weet je als je aan zo'n boek begint. Het blijft dus wat oppervlakkig, maar desalniettemin toch interessant. Immers, naast de ons welbekende West-Europese geschiedenis (Rome, de Franken, de Bourgondiërs, de Habsburgers and the like) wordt ook de (mij althans) minder bekende Scandinavische en Oost-Europese geschiedenis belicht. Nooit geweten dat de Denen en de Zweden elkaar zo naar het leven hebben gestaan. Nooit geweten dat de Litouwers ooit zo gevreesd en machtig zijn geweest. En die Bulgaren waren blijkbaar ook niet te onderschatten.

Daarenboven valt het met die oppervlakkigheid af en toe best mee. De Franse Revolutie wordt heel uitvoerig besproken, met oorzaken, aanleidingen, directe en indirecte gevolgen. Veel meer dan 'Liberté, égalité, fraternité' en de bestorming van de Bastille wist ik daar niet over. Nu dus wel.

Ook de Eerste Wereldoorlog wordt uitvoeriger besproken dan verwacht, met de opkomst van de Serviërs, de rol van de Russen in het hele proces, het Oostenrijks-Hongaarse Rijk en al wat er verder nog bij is komen kijken.

Met een Dummies-boek weet je waar je aan begint (goed gestructureerd, interessant, lekker weglezend, wat flauwe woordspelingen, wat oppervlakkig), en meer moet je er dan ook niet van verwachten. Maar ik was toch positief verrast over de occasionele diepgang in dit boek, wat het een halve ster meer oplevert.


Oh ja, en uiteraard staat hier alles te lezen over de Oostenrijkse Successie-oorlog. ;-)


Eindoordeel: ***1/2