Genre: metaromanIn't kort: Een aan geheugenverlies lijdende man (niemand kent zijn naam, in het boek noemen we hem Mr. Blank) zit in een kamer, schijnbaar opgesloten, waar hij zich afvraagt wie hij is en of hij buiten kan. Door mensen die hem komen verzorgen of interviewen, blijken we te weten te komen dat hij in een soort van psychiatrisch verzorgingstehuis zit.
Het verhaal is, zoals wel vaker bij Paul Auster, een metafysische zoektocht naar de realiteit en wat ons ik daarin betekent.
Mijn oordeel:
Zoals al eerder aangehaald: ik hou van de stijl van Auster. En ook hier weer. Het is een heel dun boekje (130 pagina's) en ook hier weer slaagt Auster erin mijn aandacht goed bij het boek te houden.
Buiten het boek is geen werkelijkheid. Dat is, volgens mij, ook een van de theorieën die uit Austers boeken naar voor komt. En dat hij dat effect zo kan overbrengen, tja, dat vind ik boeiend. Dit boek is bovendien op een vreemde manier ook grappig (Mr. Blank is in al zijn hulpeloosheid misschien wel triest, maar ook een beetje grappig).
Op het einde wordt ook duidelijk wie hij is en waarom hij opgesloten is, maar ik vertel het maar niet :-D.
Auster is bij mij altijd een certitude. Vind ik even geen boek dat me boeit, dan neem ik een Auster: altijd prijs.
Eindoordeel: ****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten