Adam Walker, student literatuur aan de Columbia universiteit in New York, ontmoet op een feestje de Fransman Rudolf Born en zijn partner Margot. Deze ontmoeting zal Adams verdere leven beïnvloeden.
Op het einde van zijn leven schrijft hij zijn ervaringen neer in zijn mémoires. Deze nemen ons mee van New York over Parijs en London tot zijn laatste dagen terug in de States.
Mijn oordeel:
The same old Auster trick, again, ben ik bang. En hoewel ik hem nog steeds kan smaken, is mijn overgave als lezer aan die stijl, het me als het ware laten 'opnemen in het verhaal', er daardoor niet meer bij. Het is alsof je weet hoe de truuk van de magiër werkt. Je kunt je nog verheugen in de perfecte uitwerking ervan, maar het gevoel van verwondering is weg. Net als vaak heb je ook hier weer de continue strijd tussen fictie en realiteit: is dit nou werkelijk gebeurd of is dit het product van een literair brein? Hier voegt Auster er een tweede verdieping aan toe, maar het is hetzelfde procédé. Leuk, maar het werkt niet meer zoals het bij de New York Trilogy of Oracle Night werkte.
En dan blijft het verhaal over. En daar heb ik dan toch wat problemen met de personages. Bij Auster (of bij de al dan niet fictieve auteur Adam Walker) kennen 20-jarige studenten niet alleen het volledige oeuvre van de wereldliteratuur, ze kennen ook nog eens alle belangrijke intellectuele films en houden uiteraard van de juiste muziek (Bach) en hun leven bestaat uit intellectuele discussies over deze zaken. Nu, misschien ben ik wel de uitzondering, maar als 20-jarige student kende ik nog geen fractie hiervan en gingen discussies over veel banaler zaken :-)
En dat werkt toch op mijn zenuwen en ondermijnt de geloofwaardigheid van het verhaal. Is dit niet gewoon Auster die de intellectueel uithangt?
Een beetje Auster-moeheid, vrees ik...
Eindoordeel:
***
1 opmerking:
En toch... :-) Ik vond het wel fris van de lever gebracht. Het is inderdaad een beetje apart dat de jongeren in het boek zoveel intellectuele bagage toegekend krijgen, maar het is gelukkig maar een detail in het verhaal (en geheel onmogelijk is het natuurlijk niet). Ik vond het vooral plezierig om te lezen hoe Auster nog steeds heel soepel met vorm jongleert - de verbluffende leeservaring van The New York Trilogy keert natuurlijk niet meer terug, maar de dosis metafictie is niettemin fijn meegenomen (het blijft toch een zeldzaam gegeven - of ik lees steeds de verkeerde boeken).
Een reactie posten