Mijn oordeel: Glass heeft door de jaren heen heel wat credibiliteit (en ook een aardige zakcent) bij elkaar gespaard in het kleine wereldje van de NBA, maar je kan je de vraag stellen waarom hij nooit een echt grote superster heeft gerepresenteerd. Misschien omdat hij a pain in the ass is ? En altijd op hetzelfde terug blijft komen ?
Zo is er bijvoorbeed het geval-Larry Brown. Brown is een uitstekend basketcoach, die heel wat titels op zijn naam heeft, en is toevallig ook een vriend des huizes. Dat wil in de Glass-logica zeggen dat hij door dik en dun gesteund en verdedigd moet worden. Brown was ook de coach van het Amerikaanse team dat tijdens de Olympics van Athene zwaar de mist in ging. Maar dat was enkel de fout van de spelers, daar zat vriend Larry zogezegd voor niks tussen, volgens Glass. Lijkt me moeilijk te geloven.
Ook de redactie van het boek kon beter. Storende spel- en grammaticafouten verpesten het ritme van het verhaal.
Desondanks zijn de verhalen af en toe wel grappig, en meestal best onderhoudend. Het verhaal over zijn Griekse speler Rentzias en de draft is uitstekend, dat rond moslim Abdul-Rauf en het Amerikaanse volklied is eye-opening. Een mooie inkijk in het vreemde wereldje van het spelersmakelaarschap. Maar enkel voor de fans, vrees ik.
Eindoordeel: ***1/2
Geen opmerkingen:
Een reactie posten