Duivelseed – Jean-Christophe Grangé

In’t kort

Een collega van de Parijse inspecteur Matthieu Durey doet een zelfmoordpoging. Durey kan niet geloven dat Luc Soubeyras, die tevens een oude jeugdvriend is, tot een dergelijke daad in staat zou zijn. Hij begint dan ook op eigen houtje aan een onderzoek, dat leidt naar gruwelijke moorden in gans Europa, met Duivelse symbolen.

Mijn oordeel

Dit is ongetwijfeld de beste thriller die ik de laatste tijd gelezen heb! Het verhaal en de plot (waarover ik niet teveel kwijt wil) blijven geloofwaardig tot op de laatste pagina. Meer nog, voor mij was het een van die boeken die je maar moeilijk opzij legt. Op enkele treinreizen was het dan ook uit, ondanks de lengte van 700pp.

De laatste jaren is er echt een overvloed verschenen aan thrillers die zich afspelen tegen de achtergrond van, of binnen de katholieke kerk. Zo ook Duivelseed. En toch slaagt Grangé erin iets nieuws te doen. Wat hij schrijft is absoluut van een hoger niveau dan gemiddeld.

Het boek is opvallend rijk gestoffeerd en gevarieerd. Zijn zoektocht naar de waarheid brengt Durey in verschillende delen van Europa: Rome, Lourdes, Krakau... Ook in Parijs zelf, waar alles begint, spelen verschillende milieus een rol: de drugsscene, de Afrikaanse gemeenschap, de politiewereld. Alles is of lijkt onderbouwd door verschillende verwijzingen naar oude teksten, historische personages etc. En toch staat dit de vlotheid van het boek niet in de weg.

De belangrijkste personages, waaronder natuurlijk Matthieu Durey en Luc Soubeyras, zijn mooi getekend en absoluut origineel. Het zijn geen flat characters, wat in veel thrillers wel het geval is.

Eindoordeel

****1/2

The lost diaries of Adrian Mole 1999-2001 - Sue Townsend

In 't kort: Adrian is inmiddels 33 en zijn leven verloopt nog steeds niet zoals hij het zich gewenst had. Hij is een alleenstaande werkloze papa van twee kinderen, die het niet al te breed heeft. Zijn schrijverstalent blijft onondekt, zijn onbeantwoorde grote liefde Pandora maakt carrière in de politiek en zijn ouders halen vreemde huwelijkstouren uit. Kortom: alle reden om een behoorlijk deprimerend, maar voor de lezen uiterst amusant, dagboek bij te houden.


Mijn oordeel: Ik lees Adrian's dagboeken al vanaf het begin, sinds hij 13 3/4 jaar is. Enkele daarvan staan op Boekenwijzen. Gelukkig blijft Townsend in de huid van Adrian kruipen, want ik krijg er maar geen genoeg van. Het blijft een hilarisch personage met een totaal gebrek aan zelfreflectie en kritiek. Daardoor keer op keer gedoemd te mislukken. Arme stakker!
Adrian Mole mag van mij 100 worden.

Eindoordeel: ***1/2

The Grave Tattoo - Val McDermid

In 't kort: In het Lake District wordt een oud lijk gevonden. De geruchten gaan dat het om het lichaam van Fletcher Christian gaat. Hij zou de muiterij op de Bounty op zijn geweten hebben en vervolgens terug zijn gekeerd naar zijn geboorteplaats in de Lake District. Daar zou hij zijn oude vriend en poeëet William Wordsworth hebben opgezocht om in vertrouwen zijn verhaal te vertellen. Deze laatste zou het verhaal in dichtvorm hebben opgetekend.  Dit manuscript lijkt echter onvindbaar...

Jane Gresham is een  Wordsworth-kenner en gaat op onderzoek uit. Ze is ervan overtuigd dat de familie Wordsworth het manuscript bezit. Helaas zijn er meer kapers op de kust en ondervindt Jane behoorlijk wat weerstand tijdens haar zoektocht.

Mijn oordeel: Gelukkig dat ik mede dankzij onze boekenwijze Tis ontdekte dat Dermid met een "d" en niet op een "t" eindigt. Ik vond immers maar steeds geen hits op "Dermit" tijdens mijn zoektocht naar haar boeken in de online catalogus van één van de grootste bibs van Vlaanderen (Permeke Antwerpen, mijn stambib). Héél bizar. Het mysterie is nu opgelost.

Gelukkig zoals ik al zei, want dit is écht my cuppa tea. Wat een vreselijk zalig leesvoer. Er worden hoofdstuk voor hoofdstuk aardig wat personages ten tonele gevoerd, maar dit grijpt op den duur in elkaar en is door een langzame maar aangename opbouw heel goed te volgen. De afwisseling tussen stadse en plattelandse setting, heden en verleden werkt erg goed. Ik kreeg ook hele duidelijke visuele voorstellingen van mensen, huizen wat er bij mij op duidt dat ik lekker in een verhaal zit.

Eindoordeel: ****1/2

Model Behavior - Jay McInerney

In't kort:
Connor McKnight is dertiger en zou een droomleven moeten hebben: een fotomodel als vriendin, beroemde schrijvers in zijn vriendenkring en hij frequenteert hippe feestjes met andere semi-celebrities.

En toch is het veel schijn: zijn relatie brokkelt af en hij zoekt zijn heil in drank en strippers. Zijn leventje stort langzaam in elkaar...

Mijn oordeel:
McInerney hoort thuis bij het rijtje "hippe" schrijvers die hun boeken situeren in een voor ons onbekende scene in New York. Wie Bright Lights, Big City gelezen heeft, herkent de stijl meteen. Ook bij bijvoorbeeld Brett Easton Ellis zie je dit.

En, eerlijk gezegd, wanneer het met mate genuttigd wordt, dan vind ik dit zeer aangenaam leesvoer. Literair gaat het niet zo heel erg diep, en Connor volgt een vrij voorspelbare neergang, maar de cool die van de pagina's afloopt maakt het boek grappig en zeer leesbaar. Het is allemaal bedekt met een dikke laag ironie. Het is een satire op de oppervlakkigheid van de celebritywereld en op diegenen die daar (wanhopig) deel van willen uitmaken.

Wat hier ook leuk is, is hoe McInerney regelmatig switcht van vertelstandpunt: dan is het een ik-persoon, dan tweede persoon, dan de alleswetende verteller. Beetje vreemd in het begin, maar het duidt een beetje op de verschillende gemoedstoestanden van de ik-verteller die de ene keer zichzelf van wat meer afstand te zien dan de ene keer. En het werkt wonderwel.

Ik moet alleen opletten dat ik niet te veel van dat soort boeken na elkaar lees, en het blijft leuk. Volgend jaar een Ellisje:-)

Eindoordeel:
****

Alleen maar nette mensen - Robert Vuijsje

In't kort:
David is een Joodse jongen en enige zoon in een welgesteld Joods gezin in Oud Zuid (zijn vader is hoofdredacteur van het enige relevante programma op de televisie) en opgegroeid in een "intellectueel" milieu.

Door zijn donkere haar ziet hij er echter uit als een Marokkaan en hij ondervindt dagelijks wat het is om als allochtoon gezien te worden en dus uitgesloten te worden van de wereld van "alleen maar nette mensen".

Op zijn 20e weet hij niet wat hij van zijn leven wil, noch van de liefde. Hij heeft daarnaast een voorliefde voor "echte" zwarte vrouwen met dikke billen en borsten. Hij gaat op zoek naar de illustere intellectuele negerin en hoopt dat dat hem antwoorden op zijn levensvragen zal bieden.

Mijn oordeel:
Leuk boek, al woog het vrij licht. Door de heel erg "menselijke" schrijfstijl en de duidelijke satirische knipoogjes naar de verschillende 'soorten' mensen en hun gedragingen leest het ook als een trein Vooral de intellectuelen die de juiste wijn drinken, intellectuele discussies voeren e.d. worden zeer leuk geportretteerd maar ook de Surinamers en eigenlijk iedereen worden door de mangel gehaald . Vuijsje doet zo een aantal rake observaties en past ze perfect in zijn boek in. Dit werkt veel beter dan "Beleg" van Tom Naegels, dat in zekere zin in dezelfde vijver vist.

Zijn gebruik van interne monoloog zorgt ook voor een vloeiende lectuur: je leest dan in zekere zin even snel als het hoofdpersonage denkt.

Het einde van het boek is er wat te veel aan. De trip naar Amerika, mwah, dat hoefde niet en voegt niets meer toe. Dat David een verwend jongetje is dat teert op zijn rijke ouders, zorgt ook voor net iets te veel afstand tussen mij en het hoofdpersonage. Ik kreeg al snel de idee van "Zit niet zo te zeuren, man". De catharsis bleef ook uit, om het intellectueel te zeggen.

Maar best grappig en genietbaar en het pretendeert niet meer te zijn dan het is. Na Auster, met zijn cultureel en intellectueel perfecte personages was dit een perfect tegengif. En op een paar treintripjes uit, dat helpt.

Eindoordeel:
***1/2

Invisible - Paul Auster

In't kort:
Adam Walker, student literatuur aan de Columbia universiteit in New York, ontmoet op een feestje de Fransman Rudolf Born en zijn partner Margot. Deze ontmoeting zal Adams verdere leven beïnvloeden.

Op het einde van zijn leven schrijft hij zijn ervaringen neer in zijn mémoires. Deze nemen ons mee van New York over Parijs en London tot zijn laatste dagen terug in de States.

Mijn oordeel:
The same old Auster trick, again, ben ik bang. En hoewel ik hem nog steeds kan smaken, is mijn overgave als lezer aan die stijl, het me als het ware laten 'opnemen in het verhaal', er daardoor niet meer bij. Het is alsof je weet hoe de truuk van de magiër werkt. Je kunt je nog verheugen in de perfecte uitwerking ervan, maar het gevoel van verwondering is weg. Net als vaak heb je ook hier weer de continue strijd tussen fictie en realiteit: is dit nou werkelijk gebeurd of is dit het product van een literair brein? Hier voegt Auster er een tweede verdieping aan toe, maar het is hetzelfde procédé. Leuk, maar het werkt niet meer zoals het bij de New York Trilogy of Oracle Night werkte.

En dan blijft het verhaal over. En daar heb ik dan toch wat problemen met de personages. Bij Auster (of bij de al dan niet fictieve auteur Adam Walker) kennen 20-jarige studenten niet alleen het volledige oeuvre van de wereldliteratuur, ze kennen ook nog eens alle belangrijke intellectuele films en houden uiteraard van de juiste muziek (Bach) en hun leven bestaat uit intellectuele discussies over deze zaken. Nu, misschien ben ik wel de uitzondering, maar als 20-jarige student kende ik nog geen fractie hiervan en gingen discussies over veel banaler zaken :-)

En dat werkt toch op mijn zenuwen en ondermijnt de geloofwaardigheid van het verhaal.  Is dit niet gewoon Auster die de intellectueel uithangt?

Een beetje Auster-moeheid, vrees ik...

Eindoordeel:
***

The Pregnant Widow - Martin Amis

In't kort:
Keith brengt de zomer van 1970, samen met zijn vriendin Lily en een allegaartje van andere vrienden en kennissen, door in een kasteel in Italië.

In de geest van de heersende seksuele en feministische revolutie, gedragen (sommige van) de vrouwen zich als mannen, wat bij Keith de hoop doet opleven dat hij met een aantal van hen een aantal vluggertjes kan beleven. Vooral de borsten van Scheherazade doen zijn libido op hol slaan.

Mijn oordeel:
Mwah... het zal voor een deel zijn omdat ik uiteraard niet heb deelgenomen aan die revoluties (wegens nog niet geboren) en ook al omdat die revoluties niet tot in Opwijk zijn doorgedrongen, maar deze satire op die tijd en de kritische deconstructie van de vrij negatieve gevolgen van een als positief bedoelde revolutie gaat grotendeels aan mij voorbij. En om me nou eerst te gaan verdiepen in die geschiedenis om dan beter dit boek te kunnen waarderen, gaat me iets te ver :-) Waar dat voor een beter geïnformeerde lezer misschien meerdere betekenislagen geeft, is het verhaal van Keith die zich in de slaapkamers en de slipjes van zijn vrouwelijke kasteelgenoten probeert te manoeuvreren een beetje zielig. Pagina's lang lust hij naar een nacht met Scheherazade om dit dan door een verkeerd geplaatste opmerking allemaal teniet te doen. Uiteindelijk belandt hij dan in het bed van Gloria waarmee hij, in een aantal annexen, ook later nog allerlei zogenaamde geliberaliseerde seksuele (zij het vooral in het boek geïmpliceerd en niet expliciet) escapades beleeft.

Ook de psychologische laag waarbij Keiths stiefzuster (hij is geadopteerd) een belangrijke rol speelt, is me onduidelijk.

Kortom, het gaat over een tijd die ik niet echt ken. Zonder die kennis blijft een boek over zonder echt doel. Jammer, maar ik kan er dan ook geen gefundeerd oordeel over schrijven.

Eindoordeel:
**1/2