In 't kort: Jill volgt haar vriend Simon naar Aruba. Hij heeft daar een gouden baan gevonden, maar is helaas meteen op pad voor zijn werk. Jill verveelt zich in eerste instantie, totdat ze verwikkeld raakt in een moordzaak.
Mijn oordeel: Een lekker boek om in één avond uit te lezen. De schrijfster weet de spanning er goed in te houden. Wat zit er achter alle personages die ten tonele worden gevoerd? Hoe koosjer is haar vriend en diens collega's? Wat heeft Jill zelf op haar kerfstok? Ik bleef tot op het einde met vragen zitten, oftewel de spanning bleef er goed in. Bovendien bevatte het boek ook een leuke dosis humor. Hetgeen je niet zo vaak aantreft in literaire thrillers. Zo werden de clichés rond expats op een leuke manier neergezet en was het hoofdpersonage een grappig maar toch complex figuur.
In 't kort: Groot-Brittannië in de toekomst. Het land is er ellendig aan toe. "Het Gezag" heeft de inwoners van het land in zijn greep. Natuurlijke energiebronnen raken op, er is te weinig voedsel, geboortebeperking wordt opgelegd. Er zijn echter een paar plaatsen waar het regime niet geldt en waar de "niet-officiëlen" wonen. Eén daarvan is de boerderij te Carhullan. Een plaats die gerund wordt door enkel vrouwen. "Zuster", de vrouw die ons haar verhaal vertelt, vlucht naar deze boerderij en vertelt ons hoe het er aan toe ging onder de strakke leiding van haar oprichtster Jackie Nixon.
Mijn oordeel: Interessant in dit boek is de vraag met welke mentale instelling je het beste overleeft in dergelijke tijden. "Zuster" is haar leven onder "Het Gezag" beu en net als haar landgenoten diep ongelukkig. Zij verlaat haar echtgenoot, waagt de vlucht naar een beter oord en overleeft. Zelfs wanneer ze ook daar fysiek en mentaal zwaar op de proef wordt gesteld. Maar net als onder "Het Gezag" valt ze in dit nieuwe oord ook onder een regime. Dat van Jackie Nixon. Door nét voldoende inspraak, onderlinge solidariteit en warmte overwint de groep vrouwen echter alle tegenslagen en kan het ten strijde trekken (letterlijk). Doordat je zeer dicht op de huid van "zuster" zit en de gang van zaken op de boerderij van dichtbij meemaakt, zit je goed in het verhaal. Het leeft en blijft hangen. Ik zie een verfilming in de sterren staan.
In't kort:
Ray Mitchell keert, na een redelijk succesvolle maar korte carrière als scenarioschrijver voor een TV show, terug naar New Jersey en geeft daar een gratis college Creatief Schrijven aan leerlingen uit zijn oude middelbare school.
Wanneer hij op een bepaald moment in zijn appartement zwaar toegetakeld wordt en met zware hoofdwonden in het ziekenhuis belandt, wil Nerese, een bijna gepensioneerde agente, de dader(s) vinden. Zij wil zo een oude schuld bij hem vereffenen.
Mijn oordeel:
Viel tegen. Het verhaal speelt op hetzelfde terrein als de romans van George Pelecanos maar met dit boek in ieder geval niet in dezelfde divisie. Daarvoor zijn de personages net iets te rechtlijnig, de bedoeling van Price net iets te doorzichtig. Het verhaal klopt net iets te perfect naar mijn gevoel, waardoor je als lezer niet betrokken geraakt. Ray is bijvoorbeeld te vlak als personage en door zijn barmhartige samaritaan obsessie ook net iets te irritant. Ook de andere personages, door hun statische oppervlakkigheid, werkten een beetje op mijn zenuwen. Ze zijn daar om het verhaal te laten kloppen, maar ze leven niet.
Akkoord, tot het einde is het raden wie de uiteindelijke dader was, maar als we die dan uiteindelijk leerden kennen, dan geloofde ik het niet. Ik verklap nu wel de clou van het verhaal, maar het kon er bij mij niet in dat een jongen die nauwelijks een bal kan vangen zo'n goedgemikte klap op Ray's hoofd kan geven. Dit is duidelijk een tour de force van de schrijver om de verrassing en de (weliswaar goedbedoelde) boodschap te kunnen laten kloppen.
In't kort: de jonge Leopold woont met zijn Duits gezin in Roemenië, ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Wanneer de Sovjets Roemenië binnentrekken in 1944, deporteren ze elke jonge Duitser naar werkkampen in de Sovjetunie. Leopold is één van hen. Vijf jaar lang moet hij dwangarbeid verrichten, tot hij uiteindelijk toch naar huis mag terugkeren. Maar thuis is geen echte 'thuis' meer voor hem…
Mijn oordeel: Herta Müller is de jongste Nobelprijswinnaar. Dit boek is haar meest recente en kreeg in de Standaard der Letteren de topscore. Zo werd mijn nieuwsgierigheid gewekt.
Dit is vooral een 'mooi' boek. Er gebeurt niet zo heel erg veel, maar het is allemaal zo mooi beschreven, in een erg knappe en uitgekiende taal. Müller beschrijft treffend hoe de jonge Leopold in het kamp verandert in een volwassen man, gekenmerkt door de ontberingen en de tragiek die hand in hand gaan met de dwangarbeid. De 'hongerengel' staat altijd aan de zijde van de kampbewoners, ze proberen die engel te verjagen met dromen, taalkunstjes en bedelen. Net voorbij het midden van het boek had ik het even moeilijk met de traagheid van de actie, maar al snel pikte Müller mij alweer op om samen met onze Leo naar huis te mogen terugkeren. Ook de laatste hoofdstukjes, waarin Leopold terug 'thuis' is maar zijn draai niet kan vinden, zijn weergaloos.
In't kort: een resem essays over de meest uiteenlopende onderwerpen, van een lachband over American Football tot een vergelijking Kurt Cobain-David Koresh
Mijn oordeel: ik heb Klosterman leren kennen via de podcast (jaja, ik ben af en toe ook modern) van mijn held Bill Simmons (elders op deze site staan 2 recensies over zijn boeken). Op die podcast is Klosterman af en toe te gast, en hij is me direct opgevallen omwille van zijn doordachtheid, de manier waarop hij parallellen kan trekken waar er op het eerste zicht geen zijn, zijn oppervlakkigheidshaat, zijn dolentheid kortom.
Op één van de podcasts werd zijn meest recente boek Eating the Dinosaur kort besproken, mijn nieuwsgierigheid dwong me naar Amazon.com, de recensies daar waren lovend, en aldus verscheen dit boekje al snel in mijn boodschappenmandje.
Ik heb het me allerminst beklaagd. 't Is geen easy read, maar de structurering van elk essay draagt er toch toe bij dat het verteerbaar blijft. Daarenboven is Klostermans stijl erg spitsvondig en scherp. Zijn onderwerpen zijn erg uiteenlopend, zo is er voor elk wat wils. Het ene essay interesseert je meer dan het volgende, wat mij logisch lijkt, maar vervelen doet het nooit.
Klosterman schreef ook al een paar romans, die staan sinds kort op mijn to read-lijstje.
In't kort: een uitgebreide biografie van Michael Jordan, 's werelds beste basketballer en waarschijnlijk bekendste sportman.
Mijn oordeel: in twee aparte chronologieën krijgen we een beeld van hoe Jordan tot een wereldsporticoon geworden is. We volgen zijn laatste seizoen bij de Bulls (1997-98) van naderbij, met daartussen flashbacks over zijn verleden (high school, college, beginjaren in de NBA, eerste grote successen, zijn baseballuitstap en zijn terugkeer via de grote poort).
Daarnaast krijgen we ook een diepgaand portret van iedereen die Jordan heeft beïnvloed: college-coach Dean Smith, Chicago Bulls-coach Phil Jackson, agent David Falk, NBA-baas David Stern, teammate Scottie Pippen enz enz.
Halberstam legt daarenboven een parallel tussen de opkomst van Jordan en de veranderende Amerikaanse maatschappij. Jordan wordt de beste basketballer ooit, maar ook en vooral een globaal icoon, gesponsord door Nike, McDonalds en andere Gatorades, en zo het uithangbord van de door geld en macht gedreven multinationals. De opkomst en het succes van Nike valt trouwens grotendeels samen met die van MJ. Jordan vond Nike-schoenen zelfs helemaal niet goed, speelde liever op Adidas, maar werd door zijn agent onder lichte dwang overhaald om toch maar bij Nike te tekenen. Met het gekende gevolg.
Dit is al de derde biografie van Jordan die ik lees, maar de meest uitgebreide, de meest diepgravende en dus ook de beste.
In't kort: twee koppels, een Amerikaans en een Brits, doen aan huizenruil tijdens de zomervakantie. Uiteraard gebeurt er vanalles, waardoor op het einde van het boek twee volledig nieuwe koppels zijn gevormd, en één arme stumper alleen in de kou blijft staan.
Mijn oordeel: het hoeft niet altijd heel hoogstaande literatuur te zijn, vind ik. Af en toe een Jackie Collins, een simpele detective of iets als dit moet -zeker tijdens de vakantie- kunnen. Karaktertekening is niet echt diepgaand, plotlijnen zijn niet altijd even geloofwaardig, maar desondanks toch a good read. Wel een half puntje af door de vele storende typo's in de vertaling.
In't kort:
De ondertitel luidt "The triumph and tragedy of the Roman republic" en dat dekt de lading prima! We zien hoe Rome zicht eerst als stadstaat ontwikkelt tot de Republiek maar dan steeds, door groter en ambitieuzer te worden, steeds machtiger generaals kweekt en zo de basis legt voor haar eigen ondergang.
Mijn oordeel:
Ondanks 6 jaar Latijn en vele geschiedenislessen is er niet veel blijven hangen van de geschiedenis van de Romeinen (noch van het Latijn). En toch is het een tijdperk dat intrigeert. In dit boek wordt in zekere zin ook duidelijk waarom het intrigeert. Of misschien slaagt het boek er in om net die al bestaande fascinatie aan te spreken. Het is dan ook niet geschreven als een saaie feitenhistorie maar als een boeiend verhaal. Daardoor leest dit boek als een trein en ben je op elke pagina geboeid.
Er gebeurde namelijk vanalles, van het scabreuze tot het heroïsche. En alle grote figuren passeren de revue: Cicero, Julius Caesar, Marcus Antonius, Cleopatra en er zijn genoeg lekker smeuïge details over hun leven om te blijven lezen. De basis van het boek is echter een kijk op de republiek en hoe een ogenschijnlijk perfect georganiseerde, 'democratische' maatschappij ten onder is kunnen gaan. En zoals steeds is dat door "Macht" en eergierigheid geweest en door een republiek wiens invloed en macht te groot werd en zijn cultuur te ver wilde doorduwen.
Een aanrader als je wat meer wilt te weten komen over die wonderlijke Romeinse republiek en het ook alweer wat met de moord op Caesar, die dekselse Cleopatra e.d.
Interessant ook om dit te spiegelen aan het Amerika van onze tijd, al zijn er uiteraard duidelijke verschillen.
Leerrijk en lekker boek, dus, al kan ik afraden om het op de trein te lezen: ik heb er zo weken over gedaan en het vergt toch wel je concentratie om goed alle lijntjes te onthouden.
Een voetbalster komt in het ziekenhuis terecht – diagnose: vergiftiging. Aanwijzingen zijn er niet. De zaak valt onder de verantwoordelijkheid van Carol Jordan en haar team. Profielschetser van dienst Tony Hill ligt zelf in het ziekenhuis maar probeert toch zijn steentje bij te dragen.
Mijn oordeel:
De reeks van Val McDermid rond het duo Carol Jordan – Tony Hill is absoluut niet te missen voor wie van thrillers houdt. “De wrede hand” is deel 5 en doet niet onder voor de andere vier (en ook niet voor de zesde trouwends, die niet zo lang geleden verscheen.
Het is niet absoluut noodzakelijk de boeken in de juiste volgorde te lezen, maar het is natuurlijk wel aan te raden. De verhalen zijn altijd sterk en goed gevonden, zelden heb je dat vage gevoel van herkenning dat zo eigen is aan de mindere exemplaren van het genre. Bovendien ontsproot aan het brein van McDermid een zeer bijzondere profielschetser: Tony Hill. Hij begrijpt als geen ander de seriemoordenaar, op het griezelige af zelfs. Hij worstelt ook vaak met de vraag hoe dat komt – zijn hoge mate van begrip en inlevingsvermogen doet hem twijfelen aan zijn eigen geestelijke gezondheid.
Tony Hill heeft het niet alleen moeilijk met zichzelf, maar ook met anderen. Hij wordt neergezet als een eenzaat, die liever Lara Croft speelt op zijn PC dan met echte mensen omgaat. Toch bestaat er tussen hem en Carol Jordan een zekere band, soms zelfs aantrekkingskracht.
Deze reeks van Val McDermid werd ook verfilmd als ‘Wire in the blood’, een ijzersterke serie. Meestal vallen zo’n verfilmingen tegen, maar deze keer niet. Robson Green is uiterst geloofwaardig in de rol van Graham Greene. Uiteraard blijft het geschreven woord sterker, is er meer ruimte om dingen echt uit te werken. Maar in dit geval krijgt het lezen iets extra’s, omdat Tony Hill levensechter geworden is. De tv-reeks is cinematografisch ook heel knap, eeneven grote aanrader als de boeken.
Henry heeft een bestseller geschreven, dus de verwachtingen omtrent zijn volgende boek zijn hooggespannen. Helaas beoordeelt zijn uitgever dat tweede boek als moeilijk verkoopbaar. Dat vreet aan Henry. Dan krijgt hij fragmenten uit een toneelstuk opgestuurd, met in de hoofdrol een brulaap en een ezel. Hij gaat op zoek naar de auteur ervan.
Mijn oordeel
Jaren geleden las ik met heel veel plezier ‘Het leven van Pi’, van Yann Martel. Ik heb het zelfs gekocht nadat ik het bibliotheekexemplaar al gelezen had. Groot was dus mijn blijdschap en bijgevolg ook mijn verwachting toen mij ter ore kwam dat Martel een nieuw boek geschreven had. Zodra het in de boekenwinkel op de planken lag, heb ik het gekocht en gelezen.
De lezer krijgt ruwweg twee verhalen voorgeschoteld. Er is het leven van Henry, zijn moeilijkheden met zijn uitgever, zijn leven dat langzaamaan van de rails geraakt. Daarnaast is er het toneelstuk, met als hoofdpersonages twee dieren.
Zoals in het leven van Pi ligt er weer een dikke laag symboliek/allegorie/toespelingen over het dierenverhaal, in dit geval het toneelstuk. En net zoals bij het leven van Pi, is het op het einde niet helemaal duidelijk waarover het nu precies ging, wat Martel écht bedoelde. Alleen stoorde me dat bij dit boek wel in zekere mate, bij het leven van Pi niet. In een radiointerview hoorde ik Martel wel wat uitleg geven bij zijn bedoelingen, en zoals vaak vertelt de uitgever op de achterflap ook hier weer net dat beetje teveel. Helaas, het heeft niet geholpen.
Voor mij bleef het een zeer vrijblijvend boek. Omdat het heel erg vlot geschreven is, heb je het uit voor je er erg in hebt. En, toegegeven, een enkele passage was zeer treffend. Maar ergens liet het me gans koud. Het was uit voor ik het wist, maar waarover het ging? Of wat ik ervan vond? Moeilijk te zeggen.
Misschien is Martel wel té gekunsteld en geconstrueerd. Als ik me voorstel hoe het moet voelen om schrijver te zijn, dan denk ik aan een soort innerlijke drang om je op papier te uiten, je wordt bijna overgenomen door de woorden, je kan niet anders. Martel gaf me al bij zijn eerste boek de indruk dat schrijven voor hem minder een roeping dan een beslissing is – heel bestudeerd: als ik de juiste ingrediënten samenvoeg, dan krijg ik een boek dat zich misschien zelfs een plaatsje op een bestsellerlijst kan krijgen. Of – wie weet – in een cursus wereldletterkunde. Bij zijn eerste werk slaagde hij aardig in dat opzet, bij zijn tweede wat minder.
De Duitse RAF-terrorist Jörg kijgt na 20 jaar gratie. Zijn eerste weekend in vrijheid brengt hij door op het vervallen landhuis van zijn zus, samen met oud vrienden.
Mijn oordeel
Veel actie is er niet. Het boek beschrijft de verschillende personages, hun gedachten en de eventuele confrontaties tussen hen. Uiteraard hebben ze allemaal een behoorlijk verschillend profiel, anders was er weinig om over te schrijven. Een iemand is tandtechnicus geworden, een andere journalist, nog een andere dominee.
Wat de achtergrond is van Jörg, welke terreurdaden hij begaan heeft, kom je in de loop van het verhaal te weten, al is het eigenlijk weinig belangrijk. De focus ligt vooral op hoe ze na twintig jaar nog op elkaar reageren. Ze zijn immers niet allemaal de revolutie volledig trouw gebleven. En natuurlijk spelen ook oude verhoudingen binnen de groep nog steeds een rol.
Het verleden is steeds aanwezig, ook in een verhaal in het verhaal, namelijk het boek dat één van de aanwezigen aan het schrijven is. De verhaallijn die zich zo ontwikkelt blijft wat secundair en insinueert vooral, zodat niet duidelijk is in welke mate het fictie betreft of een weergave van het verleden.
De politiek-morele discussie of de terreur door de RAF al dan niet terecht was, klinkt voortdurend door, maar wordt niet tot op het bot gevoerd. Dat wel doen, of tot een conclusie komen, zou het boek ook te moraliserend of belerend gemaakt hebben. Het zou ook nuance moeilijk maken. En Schlink schetst aboluut geen zwart-witte personages.
Het meest bekende boek van Schlink is ‘De voorlezer’, dat ook verfilmd werd. Blijkbaar behandelt hij in zijn werken steeds soortgelijke thema’s. Maar in ‘het eerste weekend’ miste ik toch iets. Misschien heb ik niet voldoende voeling met de RAF en wat die voor Duitsland betekende. Zorgde dat voor een mindere betrokkenheid, vooor minder inlevingsvermogen.
Momo is twaalf en woont samen met zijn vader in Parijs. Hij doet elke dag boodschappen bij meneer Ibrahim. Hoewel Momo regelmatig ook dingen steelt uit de winkel, raakt hij toch bevriend met meneer Ibrahim.
Mijn oordeel
“Meneer Ibrahim en de bloemen van de Koran” is een van de vijf boeken die samen Schmitts ‘cycle de l’invisible’ vormen. In elk van die boeken vormt religie het centrale thema, in dit geval is die religie het soefisme.
Toch schrijft Schmitt in mijn ogen geen religieuze boeken. Meer nog dan de positieve (en soms ook negatieve) aspecten van religie, gaan de boeken van Schmitt over menselijkheid en goedheid. Misschien zou het beter zijn om in plaats van religieus over filosofisch te spreken, tot zelfs over ethisch. Hij licht uit religie die elementen die eerder algemeen-menselijk genoemd kunnen worden en bouwt daar dan een verhaal rond.
Die verhalen zijn vaak zeer eenvoudig, op het kinderlijke af. Zeker in zijn ‘cycle de l’invisible’, voert Schmitt vaak kinderen op als hoofdpersonages. De boeken geven daardoor ook soms bijna de indruk kinderboeken te zijn.
Dit klinkt niet echt als reclame – mij zou het in elk geval niet overtuigen om ze te lezen. Maar toch blijkt telkens opnieuw dat Schmitt weet te raken. In dit boek gebeurde dat zelf gans onverwacht. Tijdens het lezen was ik niet bijzonder enthousiast, misschien zelfs wat teleurgesteld. Gelukkig werd idt volledig rechtgetrokken op de laatste pagina’s, al blijft ‘Meneer Ibrahim en de bloemen van de Koran’ voor mij wel het minst geslaagde van wat ik al van Schmitt gelezen heb.
Het hoofdpersonage van deze klassieker uit de Nederlandse literatuur is Henri Osewoudt, een gewoon en kleurloos iemand. In de loop van Wereldoorlog 2 komt hij door toeval in contact met Dorbeck, die in het verzet zit en die hem opdrachten begint te geven.
Mijn oordeel
Wat een vreemd boek. Ik lees graag Hermans, dus ook ‘de donkere kamer van Damocles’. En toch...
Het verhaal loopt vlot. Ik wil er hier niet teveel over vertellen, om het leesplezier van anderen niet in de weg te staan, maar in elk geval is er – in tegenstelling tot bijvoorbeeld in ‘nooit meer slapen’ – aan actie geen gebrek. Dat zorgt ervoor dat het boek boeiend is en blijft.
Waarom is het dan een vreemd boek? Wel, om verschillende redenen. Het is een boek dat voortdurend vraagtekens oproept. Op zich is alles duidelijk, maar de combinatie van verschillende elementen, het opeenvolgen van gebeurtenissen is dat niet. Ook is het boek doordrenkt van een zekere afstandelijkheid. Je leeft wel mee met Osewoudt, maar maar tot op zekere hoogte. Niet voldoende om – althans in mijn geval – erdoor geraakt te worden.
Misschien moet ik dit boek wel een tweede keer lezen, om een klaar oordeel te kunnen vellen. Of de film kijken, want blijkbaar werd het verfilmd – maar dat is dan ook maar de interpretatie van een regisseur natuurlijk. Of wat meer lezen over WF Hermans zelf – blijkbaar hield die er een zeer uitgesproken wereldbeeld op na. Anderzijds is dat ook wel de sterkte van het boek: dat het in je hoofd blijft zitten, dat je er niet uit raakt.
In 't kort: Pip, een vrouw van +/- 60, wordt verlaten door haar (derde) liefde en verglijdt in een depressie. Dan ontvangt ze een DVD van een onbekende Jan. Niet lang daarna krijgt ze bovendien een ernstig ongeluk. Door geheugenverlies weet ze niet meer waarom ze op die plaats was en wat er gebeurde. Langzaam maar zeker wordt alles echter weer duidelijker en komt ze, oa door de DVD, meer te weten over de eerste (van de drie) grote liefde in haar leven: een schooljuf.
Mijn mening: Ik ben dit verhaal eigenlijk pas op naar het einde toe meer gaan waarderen, omdat het een en ander toen pas op zijn plaats viel (blijkbaar heb ík dat als lezer toch nodig). Ik vond het steeds wat te ongestructureerd waardoor het voor mij lang onduidelijk was waar het naar toe ging. Maar eigenlijk ging het niet écht per se ergens naar toe. Het verhaal beschrijft voor mij de behoorlijk depressieve gemoedstoestand van een lesbische 60+ vrouw en haar herinneringen aan haar vorige liefdes. Het einde blijft redelijk open. We weten niet waar het uiteindelijk met Pip naar toe gaat. Dat vind ik wel gedurfd, een open einde. En hier werkt het.
In 't kort: Door onbekende omstandigheden komt de verteller van dit verhaal in het rustige kleine dorpje Courtillon te wonen. Hij leert er verschillende, nogal xenofobe, dorpsgenoten kennen, die ieder hun eigen eigenaardigheden en geheimen hebben.
Mijn mening: De boekomslag was voor mij wat misleidend. Ik was nogal geïntrigeerd door de geheimen die aan het licht zouden komen, maar die vielen mij wat tegen. Bovendien vond ik geen enkel hoofdpersonage sympathiek. Ok, het zijn ook geen fijne mensen in dat dorp, dat is wellicht de clou, maar enige herkenning of sympathie heb ik toch wel nodig om in een verhaal te zitten. Geen fijne leeservaring voor mij dus.
In “het verslag van Brodeck” wordt het verhaal van een dorp verteld waar een vreemdeling komt wonen. Enkele maanden na zijn komst, is de vreemdeling dood. Aan Brodeck wordt gevraagd een verslag te schrijven van de gebeurtenissen.
Mijn oordeel
In het begin van het boek krijgt Brodeck van zijn dorpsgenoten de opdracht het verslag te schrijven van de gebeurtenissen die voorafgingen aan de dood van de vreemdeling, de “Anderer”. Omdat Brodeck een buitenstaander is, nooit volledig in het dorp geïntegreerd, kan hij niet anders dan aanvaarden.
Als lezer krijg je alles te zien van het perspectief van Brodeck. Verschillende verhaallijnen lopen door elkaar: het verslag, hoe Brodeck zelf de gebeurtenissen beleefde, Brodecks verleden etc. De afwisseling tussen en opeenvolging van verhaallijnen is heel erg grillig.
Datzelfde geldt ook voor het boek op zich: het is grillig en de sfeer heeft iets grimmigs. Dit wordt ook nog extra in de hand gewerkt door een soort tijd- en ruimteloosheid: nergens wordt geëxpliciteerd waar of wanneer alles zich afspeelt. Ook het verleden van Brodeck en zijn familie wordt enigszins verholen.
Uiteraard heb je als lezer snel een vermoeden (dat ik omwile van het leesplezier hier niet zal neerpennen). Dit vermoeden wordt langzaamaan bevestigd. De trage onthulling voedt de nieuwsgierigheid. Je wil gewoon doorlezen. Persoonlijk vond ik dat de verwachtingen wat te hoog gespannen raakten hierdoor. Het einde kwam voor mij iets te snel en was iets te voorspelbaar.
Gelukkig wordt dit gecompenseerd door de mooie schrijfstijl van Claudel. Die heeft steeds iets poëtisch, met veel beelden, filmisch zelfs. “Het verslag van Brodeck” is zelf ook een soort beeld: op de achterflap wordt het een parabel genoemd en dat is toch wel terecht. Ik raad wel aan de achterflap niet te lezen, om de leeservaring zo puur mogelijk te houden.
In’t kort
