In't kort:The Good Life vertelt het verhaal van twee mensen, Luke en Corrine, die hun leven in New York weer oppikken na 9/11.
Hij is een voormalige Wall Street hot shot mét verplichte trophy wife. Net voor het begin van de roman heeft hij besloten een sabbatical te nemen om iets nuttigs te doen met zijn leven.
Zij is een voormalig financieel adviseur die haar leven en werk weer probeert op te pikken nadat ze jarenlang thuis is gebleven voor de opvoeding van haar tweeling. Haar man is redacteur bij een grote uitgever.
We volgen in dit boek hoe deze twee mensen en hun naasten omgaan met de veranderde uiterlijke wereld, vooral in New York, maar ook hun veranderde en veranderende innerlijke wereld als ze elkaar ontmoeten bij een soepbedelingspost voor de reddingswerkers.
Mijn oordeel:
Van McInerney had ik al "Bright Lights, Big City" gelezen. Dat was goed bevallen.
McInerney heeft, net als een heleboel andere Amerikaanse schrijvers als Auster, Ellis en andere, de gave om je mee te laten leven met de personages. Ik voel me nooit de afstandelijke lezer bij deze schrijvers maar maak deel uit van de wereld van de hoofdpersonages.
Zo ook bij dit boek. Het verhaal van Corrine en Luc en hun respectievelijke families wordt daardoor ook interessanter om volgen, net zoals je het wedervaren en succes van je eigen vrienden en familie boeiend vindt maar dat van een complete stranger vooral niet. Het enige wat enigszins afstand creëert is dat er, zeker in het begin van het boek, wat te vaak met namen wordt gegooid (de man van Corrine werkt voor een uitgeverij en één van hun vrienden is dan Salman Rushdie (en niet een andere wat minder bekende schrijver).
Naar het einde toe wordt het boek ook wat minder en vielen me af en toe zaken op die ik ronduit potsierlijk vond: Corrine vindt in een huis waar ze met Luc verblijft een boek van Plato en dan gaan ze vrolijk citeren uit het "Symposium" van Plato. En ook 's avonds bij het haardvuur lazen ze elkaar lekker uit Plato voor. Dat is voor mij een manco van McInerney (zeker in dit boek), dat het allemaal zo intellectueel moet zijn. Waar je de personages eerst aanvaardbaar en herkenbaar vindt, creëert hij zo een afstand die er niet hoeft te zijn. En da's jammer, want dan leef je ook minder mee.
Ook andere zaken vielen me op het einde wat tegen. Bepaalde verhaallijnen worden wat mij betreft onvoldoende of helemaal niet afgerond, waardoor je met te veel vragen blijft zitten op het einde (en het is geen mistery novel, voor alle duidelijkheid). Wat is er nog met Hilary gebeurd? Hoe loopt het af met Ashley en Sasha? En ik begrijp totaal niet waarom aan het einde de personages ineens een bocht van 180° maken.
Eindoordeel:
Ja, toch wat teleurstellend. Drie vierde van het boek vond ik echt heel erg goed en we leven ook echt mee met de personages en dan het laatste vierde van het boek is niet bevredigend.
Ondanks mijn kritiek leest het wel aardig weg en vind ik de stijl van McInerney (net als dus andere Amerikanen) boeiend.
Dus toch een aanrader, maar geen absolute aanrader.
**** voor eerste 3/4 en **1/2 voor laatste deel = ***1/2 totaal
Geen opmerkingen:
Een reactie posten