Genre: RomanIn 't kort:
De bevolking in Lissabon wordt plotseling door een onbekende besmetting blind. De slachtoffers worden in een inrichting geïsoleerd. Al snel spelen zich daar verschrikkelijke taferelen af.
De groep blinden in het gekkenhuis wordt steeds groter en ontdaan van hun zicht, in erbarmelijke omstandigheden, nauwelijks van eten voorzien, vervallen de mensen in een beestachtige staat. Saramago vertelt over de smerigheid, uitwerpselen, urine, verstopte toiletten, menstruaties. Niet smakelijk. Wel goed.
Mijn oordeel:
Zo moet het inderdaad zijn, dacht ik, als dit echt gebeurt. En gebeurt dit eigenlijk allemaal al niet echt? Maar dan zonder het excuus van de aandoening? We willen de miserie in de wereld toch niet zien? Dus zijn we al ziende blind? Saramago doet geen moeite om de filosofische en morele kant van zijn verhaal te verstoppen. 't ligt er soms zelfs wat te dik bovenop, naar mijn smaak.
De beelden die hij oproept zijn tegelijkertijd sterk en walgelijk, fantastisch en gruwelijk. De schrijfstijl is soms ook ingewikkeld. Saramago dwingt om langzamer te lezen. Je kan niet zomaar voorbij aan de goorheid. Alleen op het einde stelt hij me teleur. Veel te soft. Hoopvol bijna. 't zal de klootzak in mij zijn die had gehoopt op de totale ondergang, niet de redding.
Eindoordeel: ***
1 opmerking:
Opvallend, maar dus niet verrassend, dat de film "Blindness", naar dit boek, in hetzelfde bedje ziek is. Wij (Inez en ik) dachten dat dit een toevoeging was van een Amerikaanse regisseur (ook in Crash lag het er allemaal veel te dik op, naar onze smaak) die niet echt vertrouwt op menselijk inzicht.
Ga dus de film niet kijken als je het boek gelezen, want het aloude credo dat het boek beter is dan de film zal hier wel opgaan.
Een reactie posten