De eetclub - Saskia Noort

Genre: thriller

In 't kort: Karin verhuist samen met haar gezin naar een "rijkeluis" dorp in de buurt van Amsterdam. Na zich een tijd eenzaam te hebben gevoeld ontmoet ze een aantal vrouwen met wie ze de Eetclub vormt. Zij en hun mannen raken innig bevriend. Wanneer het huis van een van haar vrienden in lichterlaaien staat en de man het niet overleeft én een vriendin van haar zich vervolgens van een balkon gooit, begint Karin te twijfelen aan de gang en wandel van haar nieuwe vriendenkring.
Ze lijken op zakelijk en relationeel gebied minder kosjer te zijn dan Karin altijd dacht...

Mijn oordeel: Ik heb dit boek niet gelezen, maar beluisterd. Tijdens een wandelvakantie in Italië was dat ideaal. Te moe om me te concentreren op de letters in een boek, had ik wel de energie om te luisteren naar een stem die me het boek voorlas. Luisterboeken zijn ideaal voor als je ziek of moe bent of lezen je gewoon even te veel is.
Enfin, de Eetclub was voor mijn een ontspannend verhaal met een spannend goed opgebouwd plot. Het wordt in drie tijden verteld; heden, verleden en daar tussenin. Dit zorgt ervoor dat er langzaamaan mondjesmaat zaken aan het licht komen en dat ik geboeid en nieuwsgierig bleef.
Nadeel vond ik de behoorlijk clichématige schrijfstijl. Jammer, want dat werkte me af en toe fiks op de zenuwen.

Eindoordeel:
****

Hundred secret senses - Amy Tan

Genre: roman

In 't kort: Als zesjarige wordt Olivia verrast door de entree van haar halfzusje Kwan. Ze komt vanuit China bij de familie in de USA wonen.
Olivia heeft het echter niet zo op Kwan. Ze is nogal "weird", vertelt 's avonds wanneer ze in bed liggen verhalen over geesten en heeft de gave om dode mensen te zien en ermee te communiceren. Alle reden om je als klein meisje voor je zus te schamen en je te distantieren.

Wanneer de halfzusjes ouder zijn krijgt Olivia een beetje spijt van haar gedrag. Ze vertrekken samen met de ex van Olivia naar China om een reportage te maken van Kwan's vroegere woonplaats. Daar begint Olivia langzaam te geloven in de bijzondere gave van haar zus. Een gave die zij zelf misschien ook wel bezit...

Mijn oordeel: Net als andere boeken van Tan, speelt het verhaal zich af in twee werelden. De rationele V.S. (gepersonificeerd door Olivia) en het bovennatuurlijke China (Kwan). De moraal van het verhaal is duidelijk: het materiele zichtbare leven is maar een deel van de werkelijkheid.
Op zich vind ik dat een interessant uitgangspunt voor een boek. Ik hou zelf erg van magisch realistische verhalen, maar dan moet de "waarheid" in het midden blijven en ik met een vraagteken blijven zitten. Dat vind ik leuk. Maar in dit verhaal is de conclusie (ik ga het gewoon lekker verklappen) dat beide zussen elkaar uit hun vorige leven kennen. What a coincidence!! Bleh! Daar hou ik dan weer niet van.
"The bonesetter's daughter" vond ik dan wel weer goed. Daar is het bovennatuurlijke thema wat minder zwaar aangezet.

Eindoordeel:
**

Zaterdag - Ian McEwan

In't kort:
Dit boek gaat over 1 dag (15 februari 2003) in het leven van neurochirurg Henry Perowne. We volgen hem van tijdens zijn slapeloze nacht waar hij een brandend vliegtuig ziet vliegen (kort na 9/11). Deze dag is een dag als alle anderen, met de kinderen die op bezoek komen. De spanning van dat bezoek zal echter overschaduwd worden door iets wat eerst een banaal voorval lijkt...

Mijn oordeel:
Eigenlijk best een goed boek. We volgen de hele tijd hetzelfde personage, Henry, en zien de grote gebeurtenissen van die dag (het brandende vliegtuig, de grote betoging tegen de oorlog in Irak) samenvloeien met de zaterdagse beslommeringen van Henry (squashen met een vriend, boodschappen doen voor het familiediner) en nergens krijgt iets voorrang. Zoals het ook in het echte leven is: het kabbelt, met hier en daar een uitschieter. We krijgen via flashbacks ook wel wat meer informatie over de familie van Henry (zijn dochter die dichteres is en in Parijs woont, over zijn ontmoeting met zijn vrouw, zijn zoon die Blues speelt) zodat op die manier een bepaalde spanning naar het familiefeest wordt opgebouwd.

Uiteindelijk zorgt een schijnbaar klein voorval ervoor dat de spanning uiteindelijk ook echt voor een uitbarsting worgt op het feest, maar niet wat je verwacht.

Het opvallende is dat de spanning haast onvoelbaar wordt opgedreven, maar dat ze op den duur quasi ondraaglijk wordt. Er gebeurt schijnbaar niets, maar je wilt meer weten. Dat vond ik best knap hoe McEwan dat voor elkaar heeft gekregen. De voornaamste gebeurtenis in het boek, het feest en de uitbarsting daar, is trouwens uiteindelijk maar een zeer kleine stukje in het boek. Geen onnodig opdrijven en aanhouden van het spektakel hier.

Wat me echter een beetje verveelt is dat via de verteller Henry we een heleboel intellectueel gewauwel over onze kop krijgen. De laatste jaren merk ik dat ik er meer van houd om gewoon van dingen te genieten zonder continu cultureel verantwoord te moeten zijn, wonder de drang naar intellectuele referentiepunten. McEwan wil via zijn hoofdpersonage graag tonen hoe veel hij wel niet weet over kunst, muziek and so on. Nu, ik hou wel van dergelijke discussies, maar het zorgt er wel een beetje voor dat ik het hoofdpersonage minder aardig vind. Ik ben een beetje allergisch voor intellectuele snoeverij.
En McEwan gaat soms wat te lang door op iets. Wie de strandscène in de film Atonement heeft gezien, begrijpt wat ik bedoel. Om het makkelijk te zeggen: de wol had meer baat gehad met wat minder geblaat. Of zoals de Engelsen het met hun gevoel voor understatement zouden zeggen: He does go on a bit, doesn't he?

Eindoordeel:
***1/2

NB: Ook dit boek las ik in vertaling. Dit is tegen mijn gewoonte in, maar de bieb had het Engelse origineel niet in voorraad. De vertaling was trouwens heel erg goed en ik heb geen moment de indruk gehad een vertaling te lezen (al te vaak is dat wel het geval). Een gouden tip daar is te kijken of de vertalers een beurs hebben gekregen. Als dat wel het geval is, betekent dit dat er meer tijd en moeite voor is uitgetrokken.

Amerika - Franz Kafka

In't kort:
Dit is Kafka's onvoltooide eerste roman over Karl Rossman die door zijn ouders naar Amerika gestuurd wordt om het schandaal te ontlopen: hij heeft namelijk de veel oudere huismeid bezwangerd.

Karl Rossman is een op z'n zachtst gezegd naïeve jongeman die in de Nieuwe Wereld voornamelijk in zijn eigen ongeluk loopt.

Mijn oordeel:
Dit is zo'n boek waarbij je na afloop denkt dat je in het vervolg toch wat onderzoek had moeten doen. Het was behoorlijk vervelend dat het boek ineens ermee ophoudt. Interessant voer voor exegeten, ja, maar als vakantieboek behoorlijk stom. En dat had ik dus eigenlijk moeten / kunnen weten.

Verder is het boek best goed, zij het enorm enerverend. Karl Rossman is eigenlijk zo'n enorme naïeve sukkelaar die je op elke pagina wel een aantal keren flink door elkaar wilt schudden zodat zijn frank eindelijk eens gaat vallen (zijn kwartje mag ook gaan rollen, trouwens) dat van zoveel naïeve goedheid alleen maar geprofiteerd wordt. Het deed me een beetje denken aan Laurel and Hardy of andere comedy capers waar ook van de ene tenenkrommende situatie in de andere terechtkomt, slapstickgewijs.
De stijl van het boek weerspiegelt dat ook en misschien zie je in Karls wedervaren de reflectie daarin ook de wanhoop van de nieuwe schrijver Kafka die het boek niet afkrijgt... Maar goed, volgende keer maar eens een boek dat wel eindigt.

Eindoordeel:
***

Hell to pay - George Pelecanos

Genre: Misdaad; detective

In't kort:
Derek Strange is een zwarte private detective die naast zijn uren probeert de jonge kinderen uit de ghetto's van Washington DC van de straat te houden met zijn American Football team. Dit is makkelijker gezegd dan gedaan, want die jongeren zien andere jongeren die door in de misdaad te stappen met dikke auto's rondrijden, keepin' it real zoals ze zeggen.

Als op een dag deze misdaadwereld met een knal Dereck eigen wereld binnen komt gedonderd, wil Derek wraak.

Mijn oordeel:
Dit is niet je rechttoe rechtaan detective verhaal alle Dan Brown. Het detective verhaal is eigenlijk gewoon een coverstory voor een diepmenselijk, dieptragisch sociaal drama.
Net als in Drama City (eerder besproken op deze blog) krijgt de lezer hier af en toe flinke stompen in de maag. Life is unfair. Ook hier weer krijgt de lezer de vraag voorgeschoteld of het beter is in de shit te blijven leven of voor het korte luxeleventje van de misdaad te kiezen. Nou...

En dat is de kracht van deze boeken: geen gemoraliseer, alleen mensen, emoties, situaties. En ergens toch de boodschap dat ondanks de duisternis er toch wat lichtpuntjes zijn. Maar ze zijn moeilijk te zien.

De personges bij Pelecanos zijn ook allen menselijk en niemand is zonder fout. Dereck Strange zelf rijdt ook wel eens een scheve schaats. Dat wordt dan niet goed gepraat. Ook hier there's hell to pay.

Eindoordeel:
Sterk, aangrijpend, boeiend.
****

Overal en nergens - Bill Bryson

Genre: Reizen

In't kort:
Bill Brysons tweede boek neemt ons mee op een rondreis door Europa. Hij herneemt in zekere zin twee reizen die hij als jonge student jaren eerder heeft ondernomen.

Mijn oordeel:
Zoals elders op deze blog wel duidelijk wordt, is Bryson een van de favorieten hier. Merkwaardig genoeg is dat niet zo bij dit boek. We kennen allemaal de stijl van Bryson: luchtig, ironisch en met een overgrote dosis zelfspot. Wel, in dit boek komt Bryson voornamelijk over als een egocentrisch, ongeduldig en enggeestig mannetje. Het boek staat vrij vol van vooroordelen over bepaalde landen en onbegrip voor andere culturen.

Een voorbeeld: als Fransen, zoals we ze inderdaad wel een beetje kennen, minder gastvrij behandelen dan je zou wensen, dan vindt hij dat bij hem nog erger omdat zij toch wel de fransen hebben bevrijd zeker, in WOII...
Als hij in Duitsland in, je ziet het al aankomen, dan blijft hij toch een wrang gevoel hebben want ja, ze kunnen allemaal Joden de gaskamer ingedreven hebben. Dat is toch niet echt meer van deze tijd, zeker gezien Bryson zelf pas 6 jaar na WOII geboren is.

Kortom: voor het eerst viel het me met andere woorden bij Bryson op dat hij inderdaad een Amerikaan is.

In Zweden leren we dan weer dat Bryson een beetje een vies oud mannetje is, want hij heeft het voornamelijk over het park waar de dames 's middags topless gaan zonnen. Allen daarheen...

Te veel algemeenheden en veralgemeningen. Wat het allemaal erger maakt, is dat ik, nu ik zijn mening over wat ik zelf beter denk te mogen kennen heb gelezen, me begin af te vragen of hij dat ook heeft bij zijn andere boeken, waar ik de dingen dan maar voor waar aanneem?

Ten slotte is het boek veel te kort om echt iets nuttigs te kunnen vertellen over de verschillende landen die hij bezoekt. En wat hij bezoekt vind ik niet superboeiend. Je leert voornamelijk hoe hij zich druk maakt over lokale eigenaardigheden en voornamelijk alleen een biertje zit te drinken. Bryson komt hier over als een sad little man.

De vertaling heeft er vast geen goed aan gedaan en de ironie kan daar verloren gegaan zijn, maar zelfs met dat in het achterhoofd is deze oefening van Bryson verre van geslaagd te noemen.

Eindoordeel:
Jammer maar helaas **

Specimen Days - Michael Cunningham

In't kort:
Specimen Days vertelt drie verhalen: eentje in de tijd van de industriele revolutie, eentje nu aan het begin van de 21e eeuw en eentje zowat 150 jaar in de toekomst.
In het begin zien we de opkomst van de machines en hoe deze de levens van mensen beinvloeden. In het laatste verhaal hebben machines de wereld verkloot: het speelt zich af na de fallout (van een oorlog of van een kernramp wordt niet gezegd).
In alle verhalen komen (quasi) dezelfde drie personages terug: Lucas, Catherine en Simon. In elk verhaal is Walt Whitmans "Leaves of Grass" de leidraad voor minstens een van de personages. Dit doet ook dienst als leitmotiv in deze verhalen.

Mijn oordeel:
Ik vond het een wat vreemd boek, dat ik wel goed vond en weet verder niet zo goed hoe het te bespreken. Ik ken ook Whitmans werk niet, dus in hoeverre het boek intertekstueel met dit werk speelt en wat de diepere betekenis is, weet ik ook nog niet.

Maar het boeit wel de hele tijd.

Ik zal er eens wat langer over nadenken... To be continued.

Eindoordeel:
***1/2

The world according to Clarkson - Jeremy Clarkson

Genre: column

In 't kort:
Jeremy Clarkson, wereldbekend bij Top gear fans, heeft een wekelijkse column in the Sunday Times. Dit is een verzameling van deze columns van 2001 tot en met 2003.
Zoals we van Clarkson gewend zijn, spaart hij niemand in zijn grumpy rantings tegen alles wat er in die periode gebeurde.

Mijn oordeel:
Dit is een boek dat je leest als je even tijd hebt. Korte columns, even lachen en dan verlies je het weer een tijdje uit het oog. Ik heb het ergens in 2005 gekocht om tijdens een vliegreis wat te doen te hebben. Onlangs vond ik het in een kast op het werk waar het twee jaar gelegen had, met een bladwijzer ergens op 2/3 van het boek. Ik heb het dan maar uitgelezen.

Clarkson is een toffe peer. Klaagt en zaagt over alles in een zeer sappige stijl over alles wat voornamelijk Clarkson zelf tegenstaat. Een echte grumpy old man. En da's best fun. Al zijn zijn argumenten er vaak met de harenbij gesleurd. Maar ja, het zijn columns en de titel zegt het al: het is zijn mening. Die kan je haten of leuk vinden. Ik ben het verre van altijd met hem eens, maar het leest vlot weg.

Het grote nadeel is uiteraard dat dergelijke columns en boeken zeer snel gedateerd zijn. Sommige columns zijn daardoor totaal irrelevant en weinig interessant.

Eindoordeel
Goed voor tussendoor en bij wijlen zeer grappig.
**1/2