In't kort:Archeologe Louise Cantor gaat voor een vakantie terug vanuit Griekenland naar Zweden. Op het appartement van haar zoon Henrik vindt ze diens levenloze lichaam. Het lijkt erop dat hij zelfmoord gepleegd heeft.
Louise kan dit niet aanvaarden (Henrik is niet het type dat zelfmoord pleegt) en gaat zelf op onderzoek uit. Eerst samen met haar ex-man, de introverte, beetje eccentrieke Aron. Als deze laatste ook plots verdwijnt, zet ze haar zoektocht in haar eentje voort. Deze zoektocht brengt haar via Barcelona uiteindelijk naar Mozambique, waar ze allerlei onverkwikkelijke zaken van de farmaceutische industrie ontdekt. Is Henrik bij deze zaken betrokken geraakt en daarom vermoord?
Mijn oordeel:
Ik had nog niets van Mankell gelezen maar er wel al positieve zaken over gehoord. Ik had eerder een detective / spannende thriller verwacht. Dit boek heeft dat een beetje, maar het is uiteindelijk toch meer een sociale thriller met een sociaal drama. De moeder Louise die erachter komt dat ze haar zoon toch niet zo goed kent, het verwerken van een moeilijke scheiding. Daarnaast was er voor Mankell blijkbaar ook een persoonlijk aspect verbonden. Hij had ooit in Afrika een man aan AIDS zien sterven en wilde met dit boek een soort van aanklacht schrijven tegen de westerse wereld en de farmaceutische industrie die alleen geld zien in Afrika en zich niet bekommeren om de mensen.
Dat zorgt echter een beetje te veel voor een gebrek aan evenwicht in dit boek. Het plot is soms een beetje zoek en moet plaats ruimen voor de boodschap. Lousie ontdekt uiteindelijk toch bijster weinig, al worden er bepaalde tipjes van sluiers opgelicht. Nooit ver genoeg echter om bij de lezer de twijfel over de juistheid van Louises bevindingen weg te nemen. Misschien is dat ook wel de bedoeling. Dat het ook gaat om het ondraaglijke verlies en het schuldgevoel en hoe dat het beoordelingsvermogen van iemand beinvloedt. Maar het hele boek lijkt hierdoor onaf.
All in all goed leesvoer, maar ik had stiekem een lekkere huiverige detective / thriller in gedachten en kreeg iets heel anders. Het lijkt ook of Mankell worstelt met het vertellen van een sociaal verhaal als thriller. Hij is geen Multatuli die de moed had om in zijn verhaal in te breken en de lezer de boodschap in het gezicht te smijten.
Eindoordeel:
***
PS: Dat mijn bankrekening maandelijks gespekt wordt door de farmaceutische industrie heeft geen invloed gehad op mijn leeservaring :-D
Geen opmerkingen:
Een reactie posten