All Over Creation - Ruth Ozeki

In't kort:
In 1974 loopt Yumi (joemi), de 14-jarige dochter van aardappelboer Lloyd Fuller en zijn Japanse vrouw Momoko, van huis weg, na een kortstondige, seksuele relatie met haar geschiedenisleraar.

25 jaar later, na een brief van Cass en na een derde hartaanval van Lloyd, een oude schoolvriendin, keert de ondertussen in Hawai belande Yumi terug naar het kille Idaho om haar zieke vader en dementerende moeder te bezoeken. Ze neemt daarbij haar drie kinderen, van drie verschillende vaders mee.

Op de boerderij van haar ouders duiken daarnaast ook de Seeds of Resistance op, een bende eco-terroristen die protesteren tegen GM voedsel en in Lloyd en Momoko helden van het organisch boeren zien.

Mijn oordeel:
Net als bij haar andere boek, "Mijn jaar van het vlees", toont Ozeki haar gave om goede personages neer te zetten en die te plaatsen in een groter moreel verhaal. Toen was het de vleesindustrie, nu is het de problematiek van het genetisch gemanipuleerde voedsel.

Alleen, waar in "Mijn jaar..." de balans goed zat, wil ze hier te veel vertellen: er is niet alleen het GM probleem, we hebben ook het pedofiliegeval, we hebben de problematiek van Cass en haar man die maar geen kinderen kunnen krijgen, we hebben de verschillende Seeds of Resistance die elk met hun problemen zitten, we hebben de racistische kant van het Amerikaanse platteland,...: er is een heleboel gaande dat Ozeki slechts moeizaam allemaal weet te incorporeren in haar roman. Momoko, bijvoorbeeld, verwordt zo tot een quasi slapstick figuur die sporadisch wordt opgevoerd maar volledig overvleugeld wordt door alle andere personages. Alsof ze niet bestaat. Terwijl het verhaal steunt op de terugkeer van Yumi naar huis, na 25 jaar... Op sommige plaatsen merk je ook de dat timing verkeerd loopt: niet moeilijk als er zich zoveel afspeelt.

Kortom: alle goede bedoelingen worden overspoeld door de veelheid aan personages, plots en subplots die allemaal aandacht moeten krijgen. En dat is jammer, want er zat een mooi verhaal in als er links en rechts wat minder personages waren geïntroduceerd. Sommige verhaallijnen waren er beter ook uit geknipt zodat andere dan beter uitgewerkt konden worden.

Eindoordeel:
***

Rumo & de wonderen in het donker - Walter Moers

In’t kort

Rumo is Wolpertinger, een wezen dat je nog het best met een hond kan vergelijken. Na een heleboel avonturen en omzwervingen komt hij terecht in de stad Wolperting, die bewoond wordt door zijn soortgenoten. Daar valt hij als een blok voor een ‘gene’ (vrouwelijke) Wolpertinger, die helaas verdwijnt. Zijn zoektocht naar haar is opnieuw vol gevaar en avontuur.

Mijn oordeel

Ik houd niet van fantasy of wat naar fantasy neigt. Boeken met verzonnen werelden en verzonnen wezens zijn niet aan mij besteed. In principe dan toch. Grote uitzondering blijkt het werk van Walter Moers te zijn. Nochtans is zo goed als alles verzonnen.

‘Rumo’ speelt zich af in Zamonië, net als enkele andere romans van Moers. Zamonië is een wereld, met verschillende steden, die elk bevolkt worden door andere wezens. Zamonië heeft ook een eigen mythologie, eigen helden, een eigen geschiedenis. Het leuke aan de boeken van Moers is dat alles klopt, in elkaar klikt en terugkomt, maar dat ze perfect los van elkaar gelezen kunnen worden.

Ook al bestaan Wolpertingers niet, en staat zoiets vaak in de weg dat ik me echt kan inleven in een verhaal, toch boeide ‘Rumo’ me vanaf de eerste bladzijde. Meer nog, het verhaal is zelfs meeslepend. Je wil gewoon weten wat Rumo allemaal nog zal meemaken, hoe het zal aflopen. Zal hij de Duivelsrotsen heelhuids kunnen verlaten? Zal hij Rala levend terugvinden?

Ook de typische schrijf- of vertelstijl van Moers stoort niet. Hij maakt veel gebruik van excursussen, verhalen in het verhaal. Welhaast elk personage heeft een gebeurtenis te vertellen, al dan niet persoonlijk meegemaakt. Zo leer je als lezer Zamonië beter kennen. Dit blijkt zelfs een meerwaarde te bieden, aangezien het merendeel, zo niet alle van die verhaallijnen wel ergens heropgenomen wordt.

Rumo was een mooi boek, met een beetje van alles: spanning, avontuur, liefde, humor. Een boek dat je in zijn greep houdt en dwingt tot verder lezen.

Eindoordeel

****

De zelfmoordclub - Arto Paasilinna

In’t kort:

Twee mannen met zelfmoordplannen komen door toeval met elkaar in contact. Via een contactadvertentie verzamelen ze een groep andere toekomstige zelfmoordenaars rond zich. Hun ultieme plan is een gezamenlijke busrit naar de Noordkaap te ondernemen om daar van de klippen te rijden.

Mijn oordeel:

Het uitgangspunt van dit boek vond ik alvast bijzonder origineel en hetzelfde kan van de uitwerking gezegd worden. Het boek is allerminst gehuld in een depressieve sfeer, maar is vrolijk, richting slapstick zelfs. Hilarische situaties volgen elkaar op, de personages zijn heel erg treffend. Toch staat dit enige serieux niet in de weg, zodat het boek niet verzandt in louter dijenkletsen.

Het boek is geschreven in een eenvoudige rake taal, met veel dialogen. Ook dit bevordert het ironiserende en soms ronduit komische element. De Finse cultuur ken ik absoluut niet, dus ik kan niet inschatten in welke mate deze schrijfstijl al dan niet exemplarische zou zijn voor hun literatuur. Wel deed ‘De zelfmoordclub’ me bij wijlen denken aan ‘Twaalf stoelen’ van Ilf en Petrov, een satirisch werk uit de Russische literatuur.

Helaas zat er voor mij bij het lezen een soort dieptepunt in het werk, een punt waarop je je afvraagt waar het allemaal naartoe zal leiden, maar dan niet op een positieve manier, niet uit nieuwsgierigheid. Zo ongeveer na drie vijfde gelezen te hebben, verloor het even zijn geloofwaardigheid, heb ik even moeten doorbijten. Gelukkig herpakt Paasilinna zich snel genoeg om er geen negatieve leeservaring van te maken, maar toch beïnvloedt dat mijn eindoordeel. Wel is mijn nieuwsgierigheid geprikkeld en ben ik vast van plan zijn andere boeken ook te lezen.

Eindoordeel:***1/2

De sekte der egoïsten - Eric-Emmanuel Schmitt

In’t kort

Een wetenschapper komt op het spoor van een onbekende, vergeten filosoof uit de achttiende eeuw. Omdat hij even uitgekeken is op zijn eigen onderzoek, besluit hij het spoor te volgen. Dat leidt naar ‘de sekte der egoïsten’, met als basisprincipe dat je het middelpunt bent van de wereld, die eigenlijk niet bestaat, maar ontsproten is aan je eigen brein. De consequenties hiervan worden in het boek uitgewerkt, de grenzen worden afgetast.

Mijn oordeel

Het is geen onbekend idee, dat de wereld niet bestaat, maar ontspruit aan iemands brein. Nooit echter zag ik dit zo uitgewerkt als in het boekje van Eric-Emmanuel Schmitt. Boekje, want zoals meestal is het aantal bladzijden beperkt. En toch staat dit een diepgaande uitwerking van het thema en een min of meer onverwachte wending niet in de weg.

Persoonlijk lees ik heel graag Schmitt: eenvoudige en mooie taal, rake en originele ideeën, allemaal gegoten in een goed verhaal. Het zijn boeken waaruit je iets meedraagt, die beklijven. Zo ook deze keer, al is het thema anders dan wat ik voordien al gelezen had. In zekere zin intellectueler, minder gericht op het emotionele.

Een denkoefening is het zeker. De lezer volgt de onderzoeker bij zijn speurtocht naar de onbekende filosoof. Teglijkertijd wordt de lezer stukje bij beetje ingewijd in diens egoïstische filosofie, waardoor de onderzoeker gefascineerd raakt en verward, zodat het voor iedereen moeilijk is schijn en werkelijkheid te onderscheiden.

Eindoordeel

****

Na de aardbeving - Haruki Murakami

In 't kort:

De kortverhalen in dit boek spelen zich allemaal af in februari 1995, gevangen tussen de aardbeving die vooral Kobe trof en de gifgasaanslag in de metro van Tokio.

Geen van de verhalen speelt zich echt af op één van beide plaatsen, maar de personages dragen allemaal wel iets met zich mee dat verwijst naar beide schokken.

Mijn oordeel:

Ik blijf kortverhalen een erg moeilijk genre vinden. Vaak gaat het me niet diep genoeg, is er te weinig tijd om de personages echt te leren kennen, en volstaan de luttele pagina's (voor mij) niet om een juiste sfeer te scheppen.

Murakami slaagt daar wél in, en dat vertelt mij wel iets over het talent van deze man. 

De verhalen lijken soms eerder poëzie. Ze zijn dromerig, sprookjesachtig, nauwelijks te vatten.

En toch lees ik die kwaliteiten liever in zijn romans dan in dit boek...

Eindoordeel:

***

Ga niet weg - Margaret Mazzantini

In’t kort:

Een chirurg in een groot ziekenhuis ziet zich plots geconfronteerd met de ergst denkbare situatie: het zwaargewonde meisje dat wordt binnengebracht blijkt zijn eigen dochter te zijn. Terwijl zijn collega’s haar opereren en proberen haar leven te redden, vertelt hij haar over zijn leven en de dingen waarover hij spijt heeft. 

Mijn oordeel:

De eerste pagina’s van dit boek springen eruit door het vertelperspectief. Mazzantini slaagt er ook bijzonder goed in de lezer de gevoelens van een vader die zijn zwaargewonde dochter onder ogen krijgt levensecht te laten ervaren. Althans, bij mij lukte dit toch.

De biecht van de vader toont een mens in al zijn echtheid. Met momenten is het verhaal ontroerend, dan weer hard tot zelfs shockerend. Maar vooral is het steeds eerlijk en nooit melig.

De verfilming (non ti muovere, met Penelope Cruz) kende ook veel succes, maar heb ik niet gezien. Ik ben ook niet van plan die te gaan kijken, enkel al om de herinnering aan het boek intact te houden.

Eindoordeel:

****

Het idee M/V - Asha ten Broeke

In 't kort: In dit boek geeft de wetenschapsjournaliste ten Broeke antwoord op de vraag of mannen nu echt van Mars komen en vrouwen van Venus. Oftewel: zijn mannen en vrouwen wel zo verschillend als de meesten van ons denken?

Mijn oordeel: Ik heb dit boek met een heel praktisch doel gekocht: om mij te kunnen wapenen tegen de continue stereotype beeldvorming rond jongens/meisjes mannen/vrouwen. In dit boek wordt het Mars-Venus onderscheid aan de hand van talrijk onderzoek (gelukkig) totaal met de grond gelijk gemaakt (lees eventueel ook: Bij gelijke geschiktheid). De conclusie luidt: we creëren de verschillen zelf , houden ze in stand door onze kinderen/leerlingen/werknemers genderafhankelijk te benaderen en deze "opvoeding" vervolgens weer door te geven aan een volgende generatie die er weer vrolijk op los stereotypeert.
Ik hoop dat dit boek duizend malen beter gaat verkopen dan die Mars-Venus-shit. Het bevat immers zo'n sterk, steekhoudend, met humor doorspekt, betoog dat het hopelijk positieve effecten zal hebben op onze maatschappij. Leest allen dit boek!

Eindoordeel:
*****

De graaf van Monte Cristo - Alexandre Dumas

In 't kort: Edmond Dantès mag tevreden zijn. Hij krijgt op jonge leeftijd een vette promotie (kaiptein van een schip) en gaat trouwen met de felbegeerde Mercedes, de liefde van zijn leven.
Maar het geluk wordt hem niet gegund. Op achterbakse wijze wordt hij beschuldigd van hoogverraad en hij verdwijnt in de gevangenis.
Na jarenlang gevangenschap in erbarmelijke omstandigheden weet hij te ontsnappen en gaat hij over tot een uitgekiende wraakactie op diegene die hem gevangen zetten.

Mijn oordeel: Dit bijna 1200 pagina's tellend verhaal is een absoluut meesterwerk. Na Edmonds ontsnapping uit de gevangenis wordt zijn wraakoefening in ruim 700 pagina's opgebouwd. En het verveelt geen moment. Je vraagt je continu af: en wat zou er nu gebeuren? Waarom gebeurt er dit? Het blijft boeiend omdat het hoofdverhaal doorspekt is met talrijke side-stories, intriges, whodunnits ed. Het nawoord van de vertaler geeft weer hoe de roman (als feuilleton) tot stand is gekomen. Dat was voor mij nog een leuke kers op de taart.

Eindoordeel:
*****

The White Tiger - Aravind Adiga

In't kort:
Balram Halwai, uit een arme kaste (the Darkness) heeft zich weten op te werken tot een van de vele jonge ondernemers die in het moderne India geld verdienen met de ICT boom die daar plaats vindt. Zijn bedrijf zorgt voor het taxivervoer van callcenter medewerkers van en naar het callcenter.

Naar aanleiding van een staatsbezoek van de Chinese premier Jiabao aan India, schrijft Aravind hem een brief om uit te leggen hoe het ondernemerschap in India werkt.

Het wordt een verhaal van armoede, machtsmisbruik en moord.

Mijn oordeel:
Dit is een uitstekend verteld verhaal. Balram ontpopt zich als een man die zijn verhaal met de nodige dosis ironie en sarcasme verrijkt. Zijn weg naar financieel succes is niet over een leien dakje gegaan. Geboren worden in een uitzichtloze lagere kaste in India is de hel. Je levensloop wordt eigenlijk al bij je geboorte uitgetekend, je zal nooit hogerop geraken, je zal uitgehuwelijkt worden voor de bruidsschat...

Arm blijft arm, maar rijk blijft ook rijk: door omkoping en vriendjespolitiek beschermen de rijken elkaar en heerst de wetteloosheid.

Hoe is Balram dan toch hogerop geraakt? Door moord en bedrog. Dat is blijkbaar de enige manier om aan je lot te ontsnappen. Wat is dan het meest cynische: de onontkoombaarheid van je lot of de moord om er toch aan te ontkomen? Het is een open vraag.

Dit verhaal schetst dus niet alleen Balrams leven, het schets de onrechtvaardige dualiteit en de onmogelijkheid van de Indische maatschappij.

Wat het verhaal voor mij persoonlijk ook tastbaarder maakte was dat mijn vorige werkgever ook intensief gebruik maakte van Indische ICT helpdesks. Kan je makkelijker inleven. En het accent horen :-)

Eindoordeel:
****

Sterren als labels - Nieuw

Even een praktische boodschap aan de boekenwijzen: om het makkelijker te maken om te kijken welke boeken een hoge, een gemiddelde of een lage quotering hebben gekregen, gaan we vanaf nu ook de sterren in de labels zetten (waar we tot op heden voornamelijk onze naam en of het (non-)fictie is).

Zo kunnen geïnteresseerden dan bij de labels kijken welke boeken 5, 41/2, 4 etc sterren hebben gekregen. Ook handig voor onszelf.

Ik houd me dan wel eens bezig met het retro-actief wijzigen van de labels bij recensies uit het verleden.

Beleg - Tom Naegels

In't kort:
Leon en Arno gaan in het eerste deel van dit boek "Hoe mijn lief mij bedroog met een Masaï..." naar hun vakantiehuisje in Frankrijk. Tijdens een trip naar Marseille belanden ze onverwacht op een Turks huwelijk. Door een overvloed aan alcohol gaat Arno vreemd met een daar aanwezige prostituee (lees: hij randt haar aan).

In deel twee "...en hoe dat ons huwelijk in gevaar bracht" zijn we terug in Antwerpen en vertelt de vrouw van Arno aan de ene kant hun geschiedenis dmv flashbacks en aan de andere kant de afwikkeling van de affaire.

Mijn oordeel:
Dit boek is eigenlijk, en dat geeft de auteur ook zelf aan, een collectie verhalen over asielzoekers in Antwerpen en hun wedervaren in dit 'beloofde land'. Hij heeft de verhalen echter bijeengebracht in de grotere raamvertelling van de korte inhoud hierboven.

Leon, de vader van Arno, is een bepaald type weldoener: gaat, ongevraagd, zich overal mee bemoeien, schijnbaar om die mensen echt te helpen (en bij aanvang is dat ook wel zo) en vanuit een schuldgevoel dat wij het toch zo goed hebben. Maar deep down zie je ook dat het voornamelijk gedaan wordt om te kunnen tonen: "Zie eens wat ik allemaal voor die arme stakkers doe". Een soort van paternalistische goeddoenerij.

Leon is ook met voorsprong het meest uitgesproken personage in dit boek. Jammer genoeg, zet hij daardoor de rest van het verhaal in de schaduw. Er zitten zeker leuke stukken in dit boek en Tom Naegels wil met goede bedoelingen die mensen hun verhaal vertellen, maar de vorm werkt zijn goede bedoelingen tegen. Het raamverhaal is m.i. ook te zwak om de rest degelijk te omkaderen. Beleg is dus een beetje zoals Leon: vol goede bedoelingen, maar het werkt niet zo goed als de bedoelingen waren.

Eindoordeel:
**1/2

Het geweld van de hond - John Savage

In 't kort:
Twee broers beheren een ranch nadat de ouders iets meer comfort hebben opgezocht op hun oude dag. Het harde buitenleven is geen ideale voedingsbodem voor uitgesponnen conversaties, en dus hangt het leven van Phil en George aaneen van onuitgesproken zaken, gegrom en erg basic dialogen.
Macho Phil (de enige die nooit handschoenen draagt, ook niet bij min twintig) heeft het dan ook erg moeilijk als zijn broer plots met een vrouw ten tonele verschijnt. Een vrouw die bovendien al een (ietwat verwijfde) zoon heeft.
De spanning is te snijden...


Mijn oordeel:
John Savage neemt je langzaam maar zeker mee in het verhaal. Het is mooi geschreven, uitgesponnen, traag. Het harde ranchleven is op elk blad terug te vinden, en als je je ogen sluit zie je paarden, koeien, stoffige stadjes en uitgestrekte landschappen begrensd door ruige bergen.

De personages worden heel mooi uitgewerkt, en langzaam maar zeker wordt de spanning tussen hen opgedreven. Toch gebeurt er niet echt veel in dit boek. Geen spannende achtervolgingen, geen schietpartijen, geen overdonderende plotwendingen.
Knap dat de schrijver z'n tijd neemt om alles te vertellen, en om met details aan te geven hoe de mensen zich voelen, wat hun drijfveren zijn.

Helemaal 'verpletterend' was het niet, maar ik ga in de bibliotheek zeker nog een keer kijken of ik nog wat van deze man kan vinden!


Eindoordeel:
***1/2

Het grote gemis - Guillaume Musso

In 't kort:

Een succesvolle Amerikaanse arts krijgt in de jungle tien wonderpillen van een 'genezer'. Met die pillen kan hij terugkeren in de tijd. Laat nu net deze dokter heel wat meegemaakt hebben: de liefde van zijn leven is gestorven, zijn enige echte vriendschap is stukgelopen, ...

Hij neemt de pillen, en gaat dertig jaar in de tijd om in te grijpen.

Mijn oordeel:

Tja. Wat een slecht boek. Het lijkt wel een verzameling (en soms zelfs een kopie) van de meligste filmmomenten. Men neme een snuifje 'You'vo got mail', een mespuntje 'Back to the future', voeg een handvol bordkartonnen personages toe, en overgiet dit alles met de meest stroperige strijkers...

Echt, je moet dit gelezen hebben om het te geloven. Het leest ontzettend vlot (wat wil je, zonder inhoud), maar ik schaam me dat ik hier mijn tijd aan verprutst heb. Nu ja, laat dit andere mensen dan maar met een grote boog om het 'werk' van Guillaume Musso heenlopen.

Eindoordeel:

1/2

De Koppenbergblues - Herman De Jonghe

In't kort:
Wielertoeristenclub De Sprinters plant zoals elk jaar een fietstocht tijdens de zomer. In plaats van in het buitenland te gaan fietsen, beslissen ze deze keer een eigen ronde van Vlaanderen te organiseren, een tocht door de 5 Vlaamse provincies.
Slechts 4 clubleden doen uiteindelijk mee. In de volgwagen nemen twee vrouwen van de renners plaats, Moniek, een wat verzuurde schooljuf en Dorien, de wel zeer jonge vrouw van Bert.

Mijn oordeel:
Niet geschoten is altijd mis maar voor dit boek geldt dat ook het schieten mis was.

Soms heb je een boek waar je aan begint en waar je na slechts een handvol pagina's al vermoedt dat het niet veel soeps zal zijn. Dat had ik bij dit boek: het weet in eerste instantie niet echt wat het wil: is het een boek over ons mooie wielerland? Is het een psychologisch drama over hoe mensen niet eerlijk zijn met elkaar en dit tot uitbarsting komt? In dat geval was de psychologische diepgang veel te vlak. Is het een thriller (er ontsnappen 14 criminelen uit Ittre, er wordt iemand aangereden)? De spanningsboog wordt daarvoor veel te slap gelaten.

Er wordt heel wat opgezet in dit boek maar niets echt uitgewerkt: het wordt opgepikt om dan achteloos weer te laten vallen. Het einde komt ook al heel erg uit het niets aanwaaien. En de personages zijn stereotiep en saai.

De vertelstructuur, waar elk hoofdstuk een ander personage aan het woord komt, kan soms goed uitdraaien: je ziet een zaak vanuit verschillende standpunten. Hier werkte dat ook niet, omdat het vooral gezeur is.

Er zijn vast wielertoeristen die dit goed en herkenbaar vinden. Voor mij was het een misser. Waarom ik het dan uitgelezen heb: om te zien waar het naartoe zou gaan. Nergens, dus.

Eindoordeel:
*1/2

PS: een amusante, rake recensie vind je ook hier.

Lipari - Robbert Welagen

In't kort:
De hoofdpersoon in deze novelle is naar Lipari getrokken om er even tussenuit te zijn: weg van de studie, weg van de (ongeïnteresseerde) ouders, weg van alles.
Op dit Italiaanse eiland leert hij het mysterieuze koppel Gerard en Chaphine kennen: hij een uitgerangeerde advocaat, zij een ex-model en 20 jaar jonger dan Gerard.
Zij doen niets anders dan een hele dag aan een zwembad hangen: Chaphine zonnend en zwemmend, Gerard houdt zich onledig met het ondertekenen van schijnbaar belangrijke documenten.

Mijn oordeel:
Dit hele dunne boekje (ongeveer een uurtje en je hebt het uit) heeft niet superveel om het lijf en moet het helemaal van de sfeer hebben. Je voelt de loden warmte, de loomheid van het weer is herkenbaar in de loomheid van de personages. Verder is er niet veel. Vreemd genoeg stoort dit niet: het verhaal gaat ook over het doelloze leven van de hoofdpersoon die schippert tussen het zorgeloze tienerleven en de last van het volwassen zijn. Gerard en Chaphine hebben deze last al ontdekt.

Mooi geschreven maar het heeft me niet bij het nekvel gegrepen.

Eindoordeel:
***

Klaverjassen in Barcelona - Frits Barend

In't kort:
Frits Barend is een sportjournalist voor het Nederlandse TV-station RTL4 (een beetje vergelijkbaar met VTM). Vooral bekend van zijn jarenlange samenwerking met Henk van Dorp. In dit boek zijn columns verzameld die van 1995 tot 1999 zijn verschenen in Het Parool.

Mijn oordeel:
Dit was het andere boek dat ik uit de campingbibliotheek ontleende (ja, werkelijk, de oogst was mager).

Sportcolumns hebben het voordeel dat ze kort zijn en dat je makkelijk van het ene naar het andere doorbladert zonder al te veel inspanning. Bovendien beslaan de columns een periode waar ik zelf nog veel interesse had in sport en Ajax onder Van Gaal hoge toppen scheerde in de Champions' League.

Het nadeel aan columns is dat ze te veel een persoonlijk stukje zijn van de schrijver en te vaak als eenzijdig gezeur kunnen gaan klinken. Barend koketteert graag met zijn imago van een beetje een rebel, een schenenschopper die geen blad voor zijn mond neemt. Het gaat ook bijna alleen maar over Ajax of over de spelers van Ajax. Af en toe raakt het een snaar, wanneer het bijvoorbeeld gaat over racistische spreekkoren bij supporters, maar over het algemeen is het te mager om echt boeiend te zijn.

En, maar daar heeft de auteur geen schuld aan: columns zijn van nature al snel gedateerd. 1999 is het jaar waarin Van Gaal begint te falen als trainer (maar na een nog slechtere periode bij Oranje nu weer succes oogst), waar Nederland weer net niet de finale haalt... Al is het ook leuk om bepaalde zaken te lezen die sindsdien toch uitgekomen zijn (van der Sar die op dat moment naar Manchester United wil, maar die willen  hem dan weer niet. Ondertussen zit van der Sar bij... juist).

Ik heb trouwens het stiekeme gevoel dat Cruyff is voor Barend wat Armstrong is voor Smeets.

Ach, het heeft me een paar uurtjes lezen gegeven en ik heb niet de neiging gehad het weg te gooien. Maar echt boeiend was het niet.

Eindoordeel:
**

Five Little Pigs - Agatha Christie

In't kort:
De Canadese Carla Lemarchant, née Caroline Crale, wil dat Hercule Poirot de moordzaak op haar vader, de bekende schilder Amyas Crale opnieuw onderzoekt. 16 jaar geleden werd haar moeder als schuldige veroordeeld. Die heeft echter, net voor haar dood, een brief gestuurd waarin ze haar onschuld uitspreekt.

Wat is dan de waarheid? Er zijn vijf mogelijke andere daders. Heeft een van hen Amyas veroordeeld? Of heeft haar vader zelfmoord gepleegd? Of was het toch de moeder?

Mijn oordeel:
Geweldig leuk, boeiend en stijlvol. Dit was mijn eerste Agatha Christie (wel vroeger veel naar de Poirot TV-reeks met David Suchet gekeken) en het smaakt naar meer. Ver moet ik ze niet zoeken want Inez' Christie collectie is zeer uitgebreid.

Dit verhaal loopt gewoon lekker en is ook slim opgebouwd: eerst de feiten, dan de verhalen van de getuigen en dan zoals steeds de slimme analyse van Poirot. Een simpel concept maar het werkt. Je kan je als lezer ook zo de sfeer van die tijd voor de geest halen. Lekker aristocratisch en een beetje bekakt: leuk. En het antwoord op de schuldvraag: zoals in elke goede detective kan iedereen het tot de onthulling zijn. En het is knap dat vol te kunnen houden.

En zeggen dat ik het alleen maar ben gaan lezen omdat er verder in de bibliotheek van de camping waar we vorige week een polderkeet huurden niet veel soeps was en ik geen ander boek meer had (en het regende, wat moet je dan?).

Eindoordeel:
Lekker!
****

Onder Professoren - Willem Frederik Hermans

In't kort:
De wat grijze hoogleraar Rufus (Roef) Dingelam wint onverwacht de Nobelprijs voor de scheikunde. De daarvoor wat genegeerde  of onopgemerkte Roef wordt plots bekend en aan alle kanten aangesproken en geadviseerd.

Tegelijkertijd plannen de studenten een opstand die de officiële viering van dit heuglijke feit in de war zou kunnen sturen.

Mijn oordeel:
De gebeurtenissen in dit boek zijn duidelijk een satire op het universiteitsleven van Hermans zelf die tot medio jaren '70 zelf hoogleraar was in Groningen. Hij laat van heel het universitaire leven aan een regionale universiteit geen spaander heel en laat geen kans liggen om de wantoestanden op elk niveau aan te kaarten.

Dit zorgt op sommige momenten voor heel leuke stukken, op andere momenten krijgt het toch een beetje een wrange nasmaak. De omgang tussen professoren onderling, de afgunst en zelfs de haat zijn goed geschreven en volgens mij vandaag nog steeds aanwezig in elke universiteit. Op andere ogenblikken loopt het verhaal een beetje verloren: de haan, de vooral geestelijke ontrouw...

Tegen het einde van het boek, waar Rufus erop uit trekt met zijn vrouw Gré om even tot rust te komen, bloedt het ook allemaal een beetje dood en lijkt het alsof er een moraal gezocht wordt.

Op de leukste momenten deed het me denken aan de leukere persiflages van David Lodge. Zie vooral Changing Places, dat eveneens tegen de achtergrond van sociaal oproer geplaatst is.


Eindoordeel:
***

Rituelen - Cees Nooteboom

In't kort:
"Rituelen" volgt Inni Wintrop in drie periodes in zijn leven: eerst in 1963, waar we getuige zijn van zijn scheiding van Zita, zijn enige grote liefde, dan terug naar 1953 waar hij Arnold Taads ontmoet, die een leermeester zal blijken voor de jonge Inni en op het einde gaan we naar 1973 waar Inni de zoon van Arnold Taads ontmoet.

Mijn oordeel:
Dit is niet mijn soort literatuur. Ik viel ten eerste continu in slaap tijdens het lezen en had daarna de grootste moeite om te begrijpen waar dit boek naartoe ging. Boeken die te veel de oppervlakte gebruiken om alleen maar  ons 'toegang te verschaffen tot een diepere betekeniswereld' zijn me sowieso wat te filosofisch, te nietszeggend. Ik wil een verhaal, een plot, geen oeverloos uitwaaieren langs intellectuele zijwegen.

Ik wil dus eigenlijk geen al te groot oordeel vellen over deze roman omdat het niet mijn soort roman is. Er wordt in het derde deel van dit boek verwezen naar een Chinese auteur, Kawabata, in verband met de thee ceremonie. Ook dat is een veelgeprezen auteur, maar ik heb er één boek van gelezen en ook daar faalde ik in mijn begrip.

Het ligt aan mij...

Eindoordeel:
**